คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 91

ตอนที่ 91 พู่หยกพระสังกัจจายน์

นางยื่นมือไปฉวยพู่หยกจากในมือของหลิวซื่อ มาไว้ในมือของตนเอง “สินเดิมของเจ้ารึ สกุลหลิวของพวกเจ้ายากจนถึงขนาดที่ว่าไม่มีข้าวกิน ยังมีสินเดิมเช่นนี้ให้เจ้า เจ้าคิดว่ากำลังหลอกผู้ใดอยู่”

หลิวซื่อมีสีหน้าไม่พอใจ ปากแข็งกล่าวว่า “แม้สกุลหลิวของพวกข้าจะยากจน แต่ก็ไม่ใช่คนขี้เหนียว พู่หยกชิ้นนี้เป็นสิ่งที่ตกทอดในสกุลหลิวของพวกข้า ให้ข้าเป็นสินเดิมแล้วมีอะไรแปลกหรือเจ้าคะ”

หญิงชราแค่นหัวเราะ “เช่นนั้นก็แปลกเกินไปแล้ว เพราะบ้านของพวกเจ้ายากจนนัก น้องชายของเจ้าอายุสามสิบกว่าแล้วถึงจะแต่งภรรยาได้ บิดามารดาของเจ้าลำเอียงถึงเพียงนั้น ให้ของดีเช่นนี้กับเจ้า แต่ให้น้องชายของเจ้าเป็นโสดเพราะความยากจนหรือ พูดเช่นนี้ออกมาก็ต้องมีคนเชื่อบ้างสิถึงจะถูก”

“สิ่งของนี้ เป็นสิ่งที่สกุลหลิวของค่าส่งทอดให้สตรี ไม่ใช่บุรุษ แน่นอนว่าย่อมเป็นของข้า มีปัญหาอะไรหรือไม่เจ้าคะ” หลิวซื่อกล่าวพร้อมหน้าแดง

แม่สามีถลึงตาใส่นางครั้งหนึ่ง จากนั้นก็กล่าวเสียงดัง “เจ้าใหญ่ เจ้ามาตรงนี้หน่อย”

เจ้าใหญ่ที่เดิมทีนั่งตากลมอยู่หลังลานบ้าน ได้ยินแล้วก็รีบเข้ามา “ท่านแม่เรียกข้าหรือ”

ฝ่ายมารดาถามอย่างตรงประเด็น “ตอนที่ภรรยาของเจ้าแต่งให้เจ้า นอกจากผ้าห่มไหมขาดๆ แล้ว ยังมีสินเดิมอื่นอีกหรือไม่”

ทันใดนั้นเจ้าใหญ่ก็ส่ายหน้า “ไม่มี นอกจากผ้าห่มขาดๆ ผืนหนึ่งแล้ว ก็ไม่มีของอย่างอื่นอีก อ้อ ยังมีเสื้อผ้าอีกชุดหนึ่ง เป็นเสื้อผ้าที่แก้มาจากมารดาของนาง นอกนั้นก็ไม่มีแล้ว”

หญิงชราหันไปมองหลิวซื่อ “ได้ยินหรือไม่”

หลิวซื่อยังคิดจะกล่าวอีก ทว่าแม่สามีกลับโบกมือด้วยความรำคาญ “หุบปากของเจ้าเสีย สกุลหลิวของพวกเจ้าเป็นครอบครัวเช่นไร ข้าหรือจะไม่รู้ ก่อนที่เจ้าจะเกิดมา ก็มีเด็กหิวตายไปสามคนแล้ว เป็นอย่างไร มีหรือจะไม่รู้จักนำของดีเช่นนี้ไปขายแลกเงินต่อชีวิต ยังให้เจ้านำมาที่สกุลไป๋ของข้าหรือ”

หลิวซื่อรู้ว่าพูดต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว จึงเงียบปากไปเสียเลย ก่อนจะถลึงตามองบุตรชายและสามีครั้งหนึ่งอย่างดุดัน ในใจนางมีแต่ความเสียดาย หากนางเก็บของสิ่งนี้ได้ก่อน นางจะยอมให้หญิงชราแย่งไปได้อย่างไร

หญิงชราย่อมรู้ว่าพู่หยกนี้ในมือเป็นสิ่งของที่มีค่า หลังมองอยู่หลายครั้ง นางก็รีบเก็บเข้าไปในอก แล้วกล่าวกับไป๋ต้าเป่าว่า “ต้าเป่า เจ้าพบของชิ้นนี้ที่ใด ยังมีอีกหรือไม่”

หลานชายชี้ไปยังขาชั้นวางสองข้างที่อยู่ด้านข้าง “ดูเหมือนจะหล่นออกมาจากในขาชั้นวางนั้น ไม่มีอีกแล้วขอรับ”

นางเก็บขาชั้นวางนั้นขึ้นมา ดูอย่างละเอียดรอบแล้วรอบเล่า เสาะหาในรอยแตกของท่อนไม้บางๆ อยู่นาน ทว่าก็ยังคงไม่ได้อะไรออกมา จึงให้ต้าเป่าแยกขาไม้นี้ออก ก่อนจะพบว่าภายในไม่มีสิ่งใดอีกดังคาด

“ท่านย่า ในขาชั้นวางนี้มีพู่หยกได้อย่างไร” ต้าเป่าถาม

หญิงชราส่ายศีรษะ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ชั้นเข้ามุมนี้เป็นสิ่งที่ซื้อมาจากร้านขายของในเมืองเมื่อสิบกว่าปีก่อน เป็นของมือสองเสียด้วยซ้ำ หรือเจ้าของคนเก่าของชั้นเข้ามุมนี้จะซ่อนของไว้ข้างใน ก็ไม่มีมีใครู้ ทว่าตอนนี้ตกมาอยู่ในมือของพวกเราสกุลไป๋แล้ว เช่นนั้นก็ถือว่าเป็นของของสกุลไป๋”

ไป๋ต้าเป่าดึงแขนของผู้เป็นย่า “ท่านย่า ของสิ่งนี้ต้องมีค่ามากแน่เลยกระมัง พวกเรานำมันไปแลกเงิน อาจจะมากกว่าเงินที่ขายไป๋จื่อก็ได้นะขอรับ” เพราะขายไป๋จื่อไม่สำเร็จ ดังนั้นเรื่องแต่งงานของเขาจึงคว้าน้ำเหลวไปชั่วคราว วันนี้ได้ของล้ำค่าเช่นนี้มา ในเรื่องเลวร้ายยังมีเรื่องดีๆ ซ่อนอยู่ดังว่า

นางหยิบพู่หยกออกมาจากในอกอีกครั้ง มองซ้ายมองขวา ใช่ว่านางจะฉลาดมากนัก รู้เพียงว่าดูแล้วไม่เลวเท่านั้น แต่แท้จริงแล้วเป็นเงินเท่าไร นางกลับไม่รู้โดยสิ้นเชิง “ของมีค่าดีๆ เช่นนี้ พวกเราต้องส่งทอดมันเป็นของในตระกูล จะไปขายเป็นเงินได้อย่างไรกัน หากคนหลอกเอาไปได้ ไม่เป็นการได้ไม่คุ้มเสียหรือ”

……….