คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 93

ตอนที่ 93 เกี๊ยว

ไป๋จื่อนั่งลงข้างกายนาง จับมือของนางเอาไว้ ก่อนจะกล่าวทีเล่นทีจริงว่า “ท่านแม่ หรือว่าท่านไม่เชื่อข้าแล้ว ต่อจากนี้ชีวิตของพวกเราจะต้องดียิ่งขึ้น สองร้อยตำลึงเงินนี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้น จากนี้ข้าจะหาเงินให้มากกว่านี้ ให้ท่านมีชีวิตที่ดีอย่างแท้จริง แค่เสื้อผ้าสองชุดจะเท่าไรกันเชียวเจ้าคะ”

จ้าวหลานซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง นางจับมือของบุตรสาวไว้แน่น “ตกลง เด็กดี แค่เจ้ามีจิตใจเช่นนี้ แม่ก็พอใจแล้ว”

รุ่งสางของวันต่อมา ไป๋จื่อตื่นตั้งแต่เช้า หลังจากล้างหน้าล้างตาแล้วก็ไปทำอาหารเช้าที่บ้านของสกุลหูก่อน ตอนที่จ้าวหลานมาถึง โจ๊กสีขาวและผักเคียงส่งกลิ่นหอมก็อยู่บนโต๊ะแล้ว

ลุงหูหรี่ตาเป็นเส้นเล็กๆ ด้วยความเบิกบานใจ “ฝีมือของจื่อยาโถวไม่ธรรมดาจริงๆ เป็นโจ๊กขาวเหมือนกัน ทว่าเจ้าต้มแล้วกลับหอมเป็นพิเศษ ได้กลิ่นแล้วหิวนัก”

ไป๋จื่อวางถ้วยและตะเกียบไว้เรียบร้อยแล้ว ครั้นเห็นหูเฟิงไม่ออกมาจากในห้องเสียที นางจึงกล่าวด้วยความประหลาดใจ “หูเฟิงไปไหนหรือเจ้าคะ ทุกครั้งที่ข้าทำอาหาร เขามักจะมาที่โต๊ะตรงเวลา เหตุใดวันนี้ไม่เห็นเขา”

“เขาบอกว่าจะไปในเมืองกับพวกเจ้า ตอนนี้จึงไปเช่ารถเทียมม้าจากเฒ่าหลี่ เขาไม่ชอบเบียดเสียดกับผู้คน เพื่อไม่ให้เฒ่าหลี่ต้องลากคนอื่นด้วย ก็ทำได้เพียงแต่ต้องเช่ามา” ลุงหูยิ้มกล่าว

“เขาแปลกยิ่งนัก เบียดกันหน่อยคึกคักดีออก ยังได้พูดคุยคลายความกลัดกลุ้มกันด้วย” ไป๋จื่อเอ่ย

ลุงหูส่ายหน้า “เจ้าไม่รู้จักนิสัยของเขา แต่ไหนแต่ไรเขาไม่ชอบพูดคุยกับคบค้าสมาคมกับคนแปลกหน้า และไม่ชอบพูดจากับแปลกหน้าด้วย ยิ่งเกลียดเวลาคนแปลกหน้าเข้าใกล้เขา”

ไป๋จื่อคิดถึงใบหน้าเย็นชาของหูเฟิง ก่อนจะยักไหล่ “ก่อนหน้านี้เขาอาจจะมีนิสัยเช่นนั้น ครั้นสูญเสียความทรงจำไปจึงไม่อาจแก้ได้”

ลุงหูถอนหายใจด้วยเช่นกัน และไม่ได้พูดอะไรมากอีก

ทันใดนั้นก็มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดของล้อรถเทียมวัวดังมาจากข้างนอก ลุงหูจึงรีบออกไปต้อนรับ แล้วกล่าวกับหูเฟิงที่เพิ่งเข้าประตูมาว่า “กลับมาแล้วหรือ ล้างหน้าล้างตาเร็วเข้า อาหารพร้อมหมดแล้ว”

เมื่อได้ยินว่าอาหารพร้อมแล้ว หูเฟิงก็เร่งฝีเท้าในทันที เขาผูกเชือกบนจมูกวัวไว้บนตอไม้ในลานบ้าน จากนั้นก็ตักน้ำออกมาจากในโอ่งกระบวยหนึ่ง ล้างมือและใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่ออย่างรวดเร็ว

อาหารเช้าเรียบง่ายมาก โจ๊กขาวเคียงด้วยผักดอง นางต้มโจ๊กได้ดีมาก นุ่มเนียนและหอมหวาน ส่วนผักเคียงเป็นผักที่เหลือจากในห้องครัว หลังจากลวกแล้วก็หั่นเป็นท่อนเล็กๆ แล้ว นางใช้น้ำมันและเครื่องปรุงต้มในหม้อร้อนๆ จนเป็นน้ำปรุงรส ครั้นเดือดแล้วก็ราดลงบนผักคลุกเคล้าสักหน่อย กลิ่นหอมไม่มีใครเกิน

หูเฟิงกินโจ๊กขาวสามถ้วยหมดรวดเดียว แม้เขาจะกินข้าวค่อนข้างมาก แต่อย่างมากก็กินไปแค่สองถ้วยเท่านั้น วันนี้กลับกินเสียสามถ้วย พอจะเห็นได้ว่าแรงดึงดูดจากผักเคียงของไป๋จื่อมีมากมายเพียงใด

ลุงหูยิ้มกล่าว “จื่อยาโถว ใครสอนเจ้าทำอาหารกัน เกรงว่าไม่ด้อยไปกว่าพ่อครัวใหญ่ของร้านอาหารในเมืองเลย”

ไป๋จื่อทำสีหน้าถ่อมตน “ที่ไหนกันเล่าเจ้าคะ ข้าเพียงลองผิดลองถูกด้วยตนเองก็เท่านั้น พวกท่านชอบก็ดีแล้วเจ้าค่ะ”

“อีกเดี๋ยวไปในเมือง ซื้อผักที่เจ้าทำอาหารได้ดีที่สุดกลับมาด้วย ในบ้านไม่มีผักแล้ว” หูเฟิงมองไป๋จื่อ สีหน้าจริงจัง

ผักที่นางทำอาหารได้ดีที่สุด เช่นนั้นก็มีถมไป ดีเหมือนกัน หลายวันนี้กินของพวกเขาเพียงอย่างเดียว ถึงตานางควรจะเลี้ยงอาหารบ้างแล้ว

“ได้ อีกเดี๋ยวไปในเมือง พวกเราไปตลาดก่อน ซื้อผักที่ทุกคนชอบกินมาสักหน่อย แล้วก็ซื้อข้าวกับแป้งด้วย วันพรุ่งนี้ข้าจะห่อเกี๊ยวให้พวกท่านกิน”

ลุงหูกับจ้าวหลานล้วนมีสีหน้าสงสัย “เกี๊ยวหรือ เกี๊ยวคือสิ่งใด”

คราวนี้ไป๋จื่อมีสีหน้างุนงง “พวกท่านไม่รู้จักเกี๊ยวหรือ ไม่เคยกินมาก่อนเลยหรือ” เกี๊ยวไม่ใช่อาหารที่มีมาแต่โบราณหรอกหรือ เหตุใดพวกเขาไม่รู้จักกัน

จ้าวหลานประหลาดใจเป็นที่สุด แม้แต่นางก็ไม่รู้จักสิ่งนี้ แล้วเหตุใดจื่อเอ๋อร์จึงรู้จัก “แม่ไม่เคยได้ยินมาก่อน เจ้ารู้จักสิ่งของอย่างเช่นเกี๊ยวได้อย่างไร”