คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 603

“ฉันไม่อยากกลับโรงแรม ฉันอยากอยู่กับพี่ชินจิน”

ไม่ว่าเซียวเหยาจะหว่านล้อมพูดอย่างไร เด็กสกุลหมิงก็ไม่มีทีท่าว่าจะไปกับเขาง่าย ๆ สุดท้าย เธอก็เอาแต่เกาะแขนของพี่ชายไว้แน่น จนเซียวเหยาดึงเท่าไหร่ก็ดึงมือเหนียว ๆ คู่นั้นไม่ออก

ส่วน ลู ชินจินก็ได้แต่มองอย่างเหนื่อยใจ

พอเห็นท่าทางเบื่อหน่ายของแฟนหนุ่ม ทัง โรลชูวก็อยากหัวเราะออกมา ทว่าทำได้เพียงฮึบเก็บไว้

ถ้าเด็กนี่ไม่ได้เมา โรวชูวกับหยิง เสี่ยวเซียวคงคิดว่าเธอตั้งใจทำแบบนี้เพื่อเรียกร้องความสนใจ

ท้ายที่สุด เมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้มาก โรลชูวจึงเอ่ย “เอาอย่างนี้ คืนนี้ก็พาเธอกลับไปที่บ้านก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยไปส่งเธอที่โรงแรม”

มันเป็นทางออกเดียวในตอนนี้

เซียวเหยาจึงช่วยประคองน้องสาวขี้เมาขึ้นรถของพี่ชายและพี่สะใภ้ไป

“ลู เซียวเหยา ครั้งหน้าถ้าจะออกไปไหนอีก คุณช่วยมาคนเดียวโดนไม่ต้องหนีบน้องสาวของพวกคุณมาด้วยได้ไหม?”

หยิง เสี่ยวเซียวยังคงอารมณ์เสียจากฉากดราม่าที่เกิดขึ้น

ส่วนลู เซียวเหยา ก็ได้แต่ยกมือหนาสองข้างขึ้นนวดขมับตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย “ฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ หลังจากนี้ถ้าออกไปไหน ฉันจะไม่ยอมให้เธอดื่มอีกแล้ว”

เพราะความมึนเมาก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำลายความสนุกให้หมดไปได้!

หยิง เสี่ยวเซียวเริ่มสังเกตอาการหนวดขมับปนมวดคิ้วแน่นของร่างสูง ราวกับไม่สบาย

ริมฝีปากบางจึงขบคิดพลันเอ่ยปากถาม “คุณไม่สบายหรือเปล่า?”

ได้ยินแบบนั้น ชายหนุ่มก็หันมองพร้อมยกยิ้มหยอกล้อ “เธอเป็นห่วงฉันเหรอ?”

“เปล่าสักหน่อย” รีบโพล่งตอบเขิน ๆ พร้อมหันหน้าหนี

‘ทำไมถึงปากไม่ตรงกับใจแบบนี้นะ? เธอคิดว่าฉันตาบอดมองไม่เห็นความห่วงใยในดวงตากลมคู่นั้นเหรอ?’

เซียวเหยาคิดแล้วหัวเราะเบา ๆ พลางเอื้อมมือคว้ามือบางขึ้นมาจับ และสอดแทรกนิ้วเรียวยาวของเขาให้ผสานไปกับนิ้วเรียวเล็กของเธอ

“กลับกันเถอะ” เสียงทุ้มเอ่ย