คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 672

ลู เซียวเหยารู้สึกทำอะไรไม่ถูก เธอกำลังทำลายบรรยากาศ เขาประทับใจนะที่เธอคิดได้ไปไกลขนาดนั้น

หยิง เสี่ยวเซียวรู้ว่าตัวเองกำลังไร้สาระ แต่เธอไม่สามารถห้ามตัวเองได้ เธอต้องการเหตุผล “ก็ทำไมจู่ ๆ นายถึงชมฉันล่ะ? ที่ผ่านมานายเอาแต่ว่าให้ฉันนี่นา?”

ในอดีตเขาเคยเรียกเธอว่ายัยแม่มด

ลู เซียวเหยารู้สึกทำอะไรไม่ถูกเลยจริง ๆ แต่เขาก็ยังอธิบายต่อไปว่า “ก็ตอนนั้นเธอเป็นแฟนของฉันรึยังล่ะ? ก็ไม่ มันเลยเป็นเรื่องปกติที่ตอนนั้นเราจะหยอกล้อกัน เพราะเราไม่คิดอะไรมากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เธอเป็นแฟนของฉันแล้ว มันก็ต้องเป็นเรื่องปกติที่ฉันจะชมเธอน่ะสิ"

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่จริงใจของเขา หยิง เสี่ยวเซียวรู้สึกว่าเธอคิดมากเกินไป มุมปากของเธอกระตุกด้วยความเขินอาย ขณะที่เธอตอบกลับไปว่า “อย่างนี้นี่เอง ฉันคงเข้าใจนายผิดไป”

“จะพูดแค่นี้เองเหรอ” ลู เซียวเหยาเลิกคิ้ว ขณะที่มองเธอด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

“จะเอาอะไรอีกล่ะ” “นายอยากให้ฉันขอโทษเหรอ?”

ลู เซียวเหยากอดเธอ และก้มหน้าลงไปจูบเธอ

เมื่อริมฝีปากของพวกเขากำลังจะประกบกัน เสียงกริ่งประตูก็ทำให้พวกเขาตกใจ

"ใครมา?" หยิง เสี่ยวเซียวขมวดคิ้ว ขณะที่เธอมองไปยังประตู

ลู เซียวเหยาส่ายหัว "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"

หลังจากนั้นเขาก็เดินไปที่ประตู เมื่อเขาเปิดประตูก่อนที่เขาจะได้รู้ว่าเธอเป็นใคร คนตรงหน้าก็พุ่งมาสวมกอดเขาเสียแล้ว

“พี่เซียวเหยา หนูกลับมาแล้ว”

เสียงที่คุ้นเคยทำให้ ลู เซียวเหยารู้สึกปวดหัว “บ้าเอ๊ย ทำไมต้องเป็นเธอ”