คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 686

เมื่อคืนเธอยังสนุกสุดเหวี่ยงกับปาร์ตี้อยู่เลย ทำไมถึงมานอนจับไข้แบบนี้ได้ล่ะ? แถมจู่ ๆ ไข้ก็ขึ้นสูงจนน่ากังวลเสียด้วย

แต่หลังจากฉีดยา สีหน้าทรมานจากพิษไข้ของซอง อันยี ก็ดูดีขึ้นมาบ้าง เสียงละเมอของเธอเบาลง จนเงียบหายราวหลับสนิท

พอลองแนบมือลงบนหน้าผากของเพื่อน โรลชูวก็ถอนหายใจโล่งอก เพราะความร้อนของพิษไข้นั้นลดลงแล้ว

ทว่าครั้นเห็นริมฝีปากที่ยังซีดเผือดของอันยี โรลชูวก็ชะงักคิดอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยเดินค่อยจากห้องไป

…

ร่างสูงของเซิน โมเฟย ยืนนิ่งอยู่ริมระเบียง พลางทอดสายตาไปสวนกว้างที่แห้งเหี่ยวเพราะอากาศเย็นจัดในฤดูหนาว สายตาคู่คมนั้นเต็มไปด้วยความคิด

ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกช้า ๆ อย่างเงียบเชียบ ร่างบางของซู เหวินจิง ก้าวเท้าเข้าไปในห้องที่ละน้อย เธอเม้มปากแน่น พร้อมใช้สายตาที่แฝงไปด้วยความรักมองตรงไปยังร่างแกร่งของโมเฟย

“โมเฟย คุณปู่เซินเรียกหาคุณ” ขาเรียวหยุดยืนข้างชายหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยเรียกเสียงนุ่ม

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันควัน พลันหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทันที โดยไม่แม้แต่จะปรายตามองเธอเลย

การเมินเฉยที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนนั่นทำให้หัวใจของซู เหวินจิง เจ็บช้ำ เธอกัดริมฝีปากพร้อมกำมือแน่น สายตาที่เคยแพรวพราวไปด้วยความชอบพอ เริ่มเปลี่ยนเป็นความเกียจชังที่ปิดไม่มิด

นี่คุณรักซอง อันยี มากขนาดนั้นเลยเหรอ? รักมากจนไม่แยแสเธอเลยอย่างนั้นสินะ?

แต่แล้วอย่างไรล่ะ เธอไม่มีวันยอมแพ้หรอก

ร่างแกร่งสาวเท้าเข้าไปในห้องของคนเป็นปู่ จมูกโด่งสันหันตามกลิ่นหอมของยาจีนลอยคลุ้งไปในอากาศ โมเฟยหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนมองไปยังร่างของนายหัวที่มีอำนาจสูงสุดอย่างผู้เฒ่าเซินที่นั่งพิงพนักเตียงอยู่ พลันความรู้สึกวุ่นวายที่อยู่ในใจก็วิ่งแล่นฉายวาบออกมาทางสายตา

เมื่อสังเกตเห็นหลายชาย ผู้เฒ่าเซินก็กวักมือเรียก “โมเฟยเข้ามานั่งนี่เร็ว มาคุยกับปู่หน่อย”