คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 687

“ไม่ยุติธรรมเหรอ?” ผู้เฒ่าเซินย่นคิ้ว “หมายความว่ายังไง?”

โมเฟยชะงักค้างเพียงเสี้ยววิ ก่อนเอ่ยช้า ๆ “ผมไม่ได้รักเธอ ดังนั้นผมไม่สามารถมอบความสุขที่เธอตามหาให้เธอได้หรอก”

เมื่อฟังจบชายชราบนเตียงก็หัวเราะลั่น “ความรู้สึกมันเปลี่ยนกันได้ ถ้าแกรักคุณซองได้ ในอนาคตเดี๋ยวแกก็รักเหวินจิงได้เหมือนกัน”

“ไม่มีทาง” เสียงเข้มตอบกลับหนักแน่น “ผมรักอันยีแค่คนเดียว และเธอคือคนผู้หญิงเพียงคนเดียวในชีวิตที่ผมจะแต่งงานด้วย”

พลันรอยยิ้มของชายชราก็หายวับไปทันที ใบหน้าของเขาบึงตึงพร้อมสายตาที่จ้องเขม็งมองหลายชาย เสียงแหบแห้งเอ่ยดังกังวาน “โมเฟย ต้องให้ฉันโกรธจนตายไปเลยสินะ แกถึงจะพอใจ?”

ร่างสูงกัดฟันแน่น “ผมไม่ได้อยากทำให้ปู่โมโห ผมแค่อยากอธิบายสิ่งสำคัญของตัวเองให้ปู่ฟังบ้าง”

“แต่ไอ้สิ่งสำคัญของแกมันกวนใจฉัน” เสียงนายหัวใหญ่ของตระกูลเริ่มเย็นชา “ในเมื่อแกตัดสินใจแล้ว ฉันก็ตัดสินใจด้วยว่าตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันไม่มีวันอนุญาตให้ผู้หญิงคนนั้นก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลเซินเด็ดขาด”

นี่ไม่ใช่แรกที่ปู่พูดแบบนี้ เซิน โมเฟยจึงทำได้เพียงนั่งนิ่งฟังและยิ้มรับบาง ๆ “ปู่ครับ ในเมื่อเราสองคนอธิบายจุดยืนของตัวเองออกมาแล้ว ผมก็อยากจะบอกอีกครั้งว่า ผมกับอันยี เราสองคนรักกันมาก ถ้าปู่รับเธอไม่ได้ ผมก็คงไม่ก้าวเข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้อีกเหมือนกัน”

ผู้เฒ่าเซินหรี่ตาดุ “ไอ้หลานโง่ นี่แกกำลังต่อต้านฉันรึ?”

ชายหนุ่มหัวเราะขำ “ไม่ใช่สักหน่อย ผมไม่ได้ต่อต้าน ผมแค่แสดงให้เห็นถึงความตั้งใจของผมต่างหาก”

“แกมัน…” นายหัวเซินโกรธความดื้อรั้นของหลานชายตัวดี จนเจ็บแน่นหน้าอกไปหมด มือที่มีร้อยเหี่ยวย่นตามเวลากำชายสาบเสื้อบริเวณหน้าอกตัวเองแน่น