คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 688

พอเห็นท่าทีหนักแน่นของเหวินจิง ชายชราก็ได้ถอนหายใจ “ตกลง ตามสบาย”

“ขอบคุณนะคะ คุณปู่” ซู เหวินจิงยิ้มตอบ ก่อนจะหันไปมองใบหน้าหล่อของเซิน โมเฟย ด้วยสายตาชอบพอที่ไร้ซึ่งการปิดบัง ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้น “โมเฟย ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้รักฉัน และไม่มีวันตกหลุมรักด้วย ฉันเลยไม่อยากบังคับคุณเรื่องแต่งงาน เพราะรู้ดีว่าผลจากความเจ็บปวดของมันไม่ได้กระทบแค่คุณนะ แต่รวมถึงตัวฉัน คุณปู่ และคนอื่น ๆ ในตระกูลเซินด้วย ฉันไม่ใช่ลูกหลานสายเลือดของตระกูลนี้ และเป็นแค่เด็กที่ปู่เซินรับเลี้ยงเพราะอยากตอบแทนปู่ที่เคยช่วยชีวิตท่านไว้ในสงคราม อันที่จริงแล้ว การที่ปู่เซินรับเลี้ยง ดูแลฉันจนเติบโตมาได้ขนาดนี้ก็นับว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณที่เคยติดค้างไว้หมดแล้ว หรืออาจจะมากเกินไปด้วยซ้ำ”

พูดจบร่างเล็กก็หันกลับไปมองปู่เซินอีกครั้ง นัยน์ตาสวยปริ่มไปด้วยน้ำตา เธอเม้มปากสะกดกลั้นมันไว้ แล้วพูดต่อ “ฉันต่างหากที่เป็นคนติดหนี้บุญคุณ และความเมตตาจากตระกูลเซิน ดังนั้น ได้โปรดให้ฉันชดใช้มันเถอะค่ะ ฉันจะจบเรื่องงานแต่งนี่ แล้วคืนอิสระให้คุณเอง”

“เหวินจิง เธอไม่ได้ติดค้างอะไรกับตระกูลเซินเลยแม้แต่น้อย” ผู้เฒ่าเซินรีบโต้กลับ ใจของชายแก่เจ็บปวดเมื่อได้เห็นความอ่อนไหวและเปราะบางของเด็กสาวที่ตนเลี้ยงดู

โมเฟยไม่เคยคิดว่าเวิ่นชิงจะเปลี่ยนความคิดไวขนาดนี้ ทำให้เขาไม่รู้จะรับมือกับสถานการณ์ในตอนนี้อย่างไร จึงทำได้เพียงยืนมองอย่างเงียบเชียบ

ความเศร้าในดวงตากลมของเธอ ทำให้เขาใจเสีย หากพูดตามตรงแล้ว ย้อนกลับไปเมื่อครั้งยังเล็ก เขาและเธอสนิทกันมาก เธอมักจะเรียกเขาว่า ‘พี่สาม’ ตลอด แถมยังตามติดพี่ชายคนนี้แจ แต่หลังจากที่เหวินจิงได้สินใจไปเรียนต่างประเทศ เราสองคนก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก

และพอเธอกลับมา ความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องก็เริ่มเปลี่ยนไปจนเลยเถิดถึงขั้นแต่งงาน ตั้งแต่วันนั้น เขาก็ไม่แยแสน้องสาวคนนี้อีก

คิดไปคิดมาแล้ว เขาก็ใจดำกับเธอเหมือนกัน

“เหวินจิง เธอตัดสินใจแล้วใช่ไหม?” เสียงเข้มถามย้ำ

เหวินจิงยิ้มตอบ “ใช่ค่ะ พี่สาม”