คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 755

พี่ใหญ่ไม่ยอมบอกเขาเรื่องนี้ อาจจะเป็นเพราะพี่ชินจินไม่อยากให้เซียวเหยาคิดมาก แต่จะให้เขานั่งรออยู่เฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรเลยอย่างนี้เหรอ?

ชายหนุ่มครุ่นคิดพลางเหลือบมองหยิง เสี่ยวเซียวที่นอนหลับจากฤทธิ์น้ำเมา ในใจของเขาตัดสินใจได้แล้ว

มือหนาลูบเกลี่ยแก้มนวลของคนรักอย่างอ่อนโยน “เสี่ยวเซียว ฉันจะต้องช่วยลุงหยิงให้ได้”

เสียงเข้มพูดด้วยสายตาที่แน่วแน่

ครั้งนี้ เขาจะไม่ขอเอาแต่หลบอยู่หลังพี่ชายตัวเองอีกต่อไป

…

สายของวันถัดมา คนเมาเริ่มได้สติตื่นพร้อมกับศีรษะที่ปวดตุบ นัยน์ตากลมกระพริบตาปริบ เพื่อปรับสายตาที่พร่าเลือนให้จับโฟกัส ก่อนจะกวาดมองไปทั่วห้องกว้างที่คุ้นเคย

คิ้วเรียวขมวดมุ่น นี่มันห้องเซียวเหยาไม่ใช่เหรอ?

พลันภาพเมื่อคืนก่อนก็ฉายเข้ามาในหัวอย่างไว จนลืมตัวรีบลุกขึ้น ทว่าการเคลื่อนไหวที่ฉับไวทำเอาหัวสมองของเธอปวดจี๊ดจนน้ำตาแทบไหล

“โอ๊ย!!” หยิง เสี่ยวเซียวแผดเสียงร้องหงุดหงิด พร้อมใช้มือนวดข้างขมับช่วยบรรเทาอาการปวด

พอความเจ็บปวดเบาลง หญิงสาวก็ตวัดผ้าห่มหนาออกก้าวลงจากเตียง ขาเรียวสาวเท้าเดินออกไปนอกห้อง

ทว่าด้านนอกกลับพบเพียงความว่างเปล่า ราวกลับไม่มีใครอยู่

เธอเดินไปถึงห้องนั่งเล่น ทำทีจะยกมือเคาะประตูด้านหน้า แต่ก็เอามือลงแล้วหมุนลูกบิดประตูเข้าไปแทน

ผ้าม่านสีเข้มด้านในป้องกันไม่ให้แสงแดดลอดผ่าน และนั่นทำให้ทั้งห้องมืดอับ แต่มันก็ไม่ได้มืดจนมองไม่เห็นว่าโซฟาตัวยาวนั่นว่างเปล่า

ร่างเล็กนิ่วหน้ากว่าเดิม ไม่อยู่ในห้องนี้เหรอ? แล้วเขาไปอยู่ที่ไหนกัน?

เสี่ยวเซียวหมุนตัวหันหลังเดินออกจากห้องรับแขก ริมฝีปากบางเม้มนิด ๆ สะกดกั้นอาการปวดหัวขณะตามหาตัวแฟนหนุ่ม

ห้องนั่งเล่นก็ไม่มี

ระเบียงด้านนอกก็ไม่อยู่

ห้องครัวก็ว่างเปล่า

ห้องน้ำก็แห้งสนิท

แต่เธอก็พอจะเดาไว้ว่า ธุระที่ว่าคงเป็นเรื่องปัญหาของตระกูลลู เสี่ยวเซียวจึงไม่ซักไซร้รายละเอียดต่อ หากถามเรื่องอื่นแทน “แล้วนายจะกลับมาเมื่อไหร่?”

“เร็วสุดก็บ่ายวันนี้ แต่มันอาจจะช้ากว่านั้น แล้วแต่สถานการณ์”

…

รถคันหรูจอดสนิทตรงบริเวณลานจอดรถหน้าคฤหาสน์ตระกูลลู ร่างสูงของเซียวเหยาเปิดประตูลงจากรถ พลางเงยหน้ามองคฤหาสน์หลังเก่าด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

และความรู้สึกนี้เกิดขึ้นทุกครั้งที่เขากลับมาเหยียบบ้านหลังนี้

คฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายในวัยเยาว์ ทั้งความทรงจำที่มีความสุข และความทรงจำที่เต็มไปด้วยความทุกข์ ซึ่งส่วนมากจะเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า

พอแม่ของพวกเขาย้ายออกจากคฤหาสน์หลังนี้ สองพี่น้องก็ย้ายออกตามไปด้วย เพราะทั้งเขาและชินจินรู้สึกว่าสถานที่แห่งนี่ไม่ใช่ที่ที่จะเรียกว่าบ้านได้อีกต่อไป

เมื่อหวนคิดถึงวันวาน รอยยิ้มขมขื่นก็เผยขึ้นบนใบหน้าหล่อ มันไม่ใช่บ้านแสนสุขในความทรงจำอีกแล้ว ต่อให้เจ้าของคฤหาสน์จะเป็นบิดาของคนทั้งคู่ หากความสัมพันธ์ของเราพ่อลูกกลับเหลือเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น

เซียวเหยาเดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์หลังใหญ่ พร้อมเสียงต้อนรับจากเหล่าบรรดาคนรับใช้ที่เอ่ยต้อนรับเขาว่า “คุณชายสาม” ฟังกี่ทีก็รู้สึกกระอักกระอ่วนทุกครั้ง