ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 10

นารินคลายกอดของจิ้นเสี่ยวเยี่ยนแล้วเหงยหน้าขึ้น เพื่อไม่ให้น้ำตาที่คลอไหลออกมา

"คุณทำชั้ลตกใจหมดเลย" นารินพยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ

"ขาชั้ลเจ็บปวดมากเลย อ้าว!! เข้าเฝือกด้วยหรอนี่ โอย...ฉันก็เดินไม่ได้" นารินมองขาของตัวเองแล้วทำหน้าเศร้า

"ชั้ลไม่อยากเป็นภาระของคุณลุงคุณป้า" พูดแค่นั้นน้ำตาก็ไหล นารินร้องไห้ออกมาก ด้วยความรู้สึกที่ว่าตัวเองจะเป็นภาระของคุณลุงคุณป้าของเธอ

"แล้วเธอคิดว่าชั้ลจะส่งเธอกลับไปอยู่กับลุงกับป้าของเธอหรอ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนยื่นมือไปจับที่หน้าของนาริน ตอนนี้หน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่มากสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน

"ถ้างั้นคุณจิ้นจะให้ใครดูแลหนูรินหล่ะคะ"

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนทำท่าคิด

"ให้จีน่ามั้ย เขาจะได้ดูแลเธอเผื่อการไถ่โทษที่ขับรถเฉี่ยวเธอ

"ไม่ค่ะ..ไม่รู้จะมาดูแลหรือจะมาฆ่ากันแน่"

"ชั้ลจะพาเธอกลับบ้านตระกูลจิ้นจ้างคุณฮาวามาดูเลยเธอ เธอคิดว่าไง" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมีความกังวลเล็กน้อยจึงขอความเห็นเสียก่อน

"ตกลงค่ะ" นารินตอบท่าทางดีใจ

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...แอ๊ด..

ฮาวาเดินเข้าห้องมาพร้อมเสี่ยวจิ่ว เสี่ยวจิ่วมาหาจิ้นเสี่ยวเยี่ยนพร้อมกางมือเป็นท่าทางที่ให้อุ้ม จิ้นเสี่ยวเยี่ยนอุ้มเสี่ยวจิ่วให้นั่งข้างนารินที่เตียง เสี่ยวจิ่วกอดนารินด้วยความคิดถึงและเป็นห่วง

"พี่รินรู้มั้ยว่าเสี่ยวจิ่วคิดถึงพี่รินมากๆเลย"

"ใช่..ไม่ยอมนอนเลย ร้องไห้ด้วย" จิ้นกงหยวนเดินเข้าประตูมาพร้อมคุณนายหลิ๋น

"คุณปู่!" เสี่ยวจิ่วทำท่างอลจิ้นกงหยวน ที่เขาบอกนารินว่าเธอร้องไห้ นารินจับที่ใบหน้าของเสี่ยวจิ่ว จับหน้าผาก คอ

"พี่รินไม่เป็นไรแล้วนะคะ เดี๋ยวก็หาย แต่เสี่ยวจิ่วไม่นอน แล้วยังร้องไห้ เดี๋ยวจะป่วยเอานะพี่รินดูแลไม่ได้นะคะ"

"เสี่ยวจิ่วแข็งแรงคะ" เสี่ยวจิ่วพูดพร้อมทำท่าเบ่งกล้ามโชว์ ทำให้ทุกคนหัวเราะเด็กน้อยคนนี้ชอบในความใสซื่อของเธอ

"หนูรินวันนี้ชั้ลมีประชุม เธออยู่กับพี่ฮาวานะ เดี๋ยวตอนเย็นชั้ลมา" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนดูเวลาแล้วบอกนาริน

"ไปทำงานเถอะค่ะ หนูรินเดินไม่ได้ไม่หายไปไหนหรอกค่ะ"

"นี่โทรศัพท์ เบอร์ชั้ลเบอร์แรกที่โทรออกเผื่อเธอมีธุระด่วน โทรได้ตลอดเวลา" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนยื่นโทรศัพท์ให้นาริน นารินรับไว้แล้ววางไว้ใต้หมอน จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเอามือลูบศีรษะนาริน แล้วก็ลูบศีรษะเสี่ยวจิ่ว

"เสี่ยวจิ่ว พี่ฝากดูแลพี่นารินด้วยนะคะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดกับเด็กน้อยที่ยังกอดนารินอยู่

"ผมไปก่อนนะคับ คุณปู่คุณแม่" จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป

"เป็นไงบ้างลูกหนูริน" คุณนายหลิ๋นเอ่ยถามนาริน

"ยังปวดอยู่เลยค่ะ พี่ฮาวาขอยาหน่อยค่ะ" พูดจบนารินยื่นมือขอยาที่ฮาวาเตรียมมาให้

"มีอะไรก็กริ่งเรียกพี่นะเดี๋ยวพี่ไปดูคนไข้ห้องอื่นก่อน" ฮาวาบอกนารินแล้วเดินออกจากห้องโดนไม่ลืมโค้งคำนับให้จิ้งกงหยวนและคุณนายหลิ๋น

"ขอบคุณค่ะพี่ฮาวา" นารินกล่าว

"พี่รินขา เสี่ยวจิ้นคิดถึงพี่รินมากเลย ไม่มีพี่รินกอดเสี่ยวจิ่วนอนไม่หลับค่ะ" เสี่ยวจิ่วกอดอ้อนนาริน

"พี่รินยังเจ็บเท้าอยู่นะคะ อีก2-3วัน เดี๋ยวพี่รินกลับบ้านค่อยไปนอนกอดเสี่ยวจิ่วนะคะ"

นารินกอดหอมหน้าผากปลอบใจเสี่ยวจิ่ว การกระทำที่อ่อนโยนอยู่ในสายตาของจิ้งกงหยวนและคุณนายหลิ๋น ทำให้เขาเอ็นดูทั้งสองคนมาก

"งั้นเดี๋ยวคืนนี้เสี่ยวจิ่วนอนกับคุณยายนะคะ เดี๋ยวคุณยายนอนกอดเสี่ยวจิ่วเอง"คุณนายหลิ๋นเดินมาจับแก้มเสี่ยวจิ่ว

"พักรักษาตัวให้หาย หนูรินหายดีแล้วปู่จะพาไปบ้านเธอที่ประเทศไทย ปู่ได้ติดต่อกับทางพ่อแม่หนูรินไว้แล้ว" จิ้นกงหยวนเอ่ยปากนาริน

"คุณปู่อย่าบอกคุณลุงคุณป้าว่าหนูรินบาดเจ็บนะคะ เดี๋ยวเขาจะเป็นกังวล" นารินกลัวถ้าเขารู้จะเป็นห่วงมาก