ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 10

นารินคลายกอดของจิ้นเสี่ยวเยี่ยนแล้วเหงยหน้าขึ้น เพื่อไม่ให้น้ำตาที่คลอไหลออกมา

"คุณทำชั้ลตกใจหมดเลย" นารินพยายามปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ

"ขาชั้ลเจ็บปวดมากเลย อ้าว!! เข้าเฝือกด้วยหรอนี่ โอย...ฉันก็เดินไม่ได้" นารินมองขาของตัวเองแล้วทำหน้าเศร้า

"ชั้ลไม่อยากเป็นภาระของคุณลุงคุณป้า" พูดแค่นั้นน้ำตาก็ไหล นารินร้องไห้ออกมาก ด้วยความรู้สึกที่ว่าตัวเองจะเป็นภาระของคุณลุงคุณป้าของเธอ

"แล้วเธอคิดว่าชั้ลจะส่งเธอกลับไปอยู่กับลุงกับป้าของเธอหรอ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนยื่นมือไปจับที่หน้าของนาริน ตอนนี้หน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่มากสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกัน

"ถ้างั้นคุณจิ้นจะให้ใครดูแลหนูรินหล่ะคะ"

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนทำท่าคิด

"ให้จีน่ามั้ย เขาจะได้ดูแลเธอเผื่อการไถ่โทษที่ขับรถเฉี่ยวเธอ

"ไม่ค่ะ..ไม่รู้จะมาดูแลหรือจะมาฆ่ากันแน่"

"ชั้ลจะพาเธอกลับบ้านตระกูลจิ้นจ้างคุณฮาวามาดูเลยเธอ เธอคิดว่าไง" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมีความกังวลเล็กน้อยจึงขอความเห็นเสียก่อน

"ตกลงค่ะ" นารินตอบท่าทางดีใจ

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...แอ๊ด..

ฮาวาเดินเข้าห้องมาพร้อมเสี่ยวจิ่ว เสี่ยวจิ่วมาหาจิ้นเสี่ยวเยี่ยนพร้อมกางมือเป็นท่าทางที่ให้อุ้ม จิ้นเสี่ยวเยี่ยนอุ้มเสี่ยวจิ่วให้นั่งข้างนารินที่เตียง เสี่ยวจิ่วกอดนารินด้วยความคิดถึงและเป็นห่วง

"พี่รินรู้มั้ยว่าเสี่ยวจิ่วคิดถึงพี่รินมากๆเลย"

"ใช่..ไม่ยอมนอนเลย ร้องไห้ด้วย" จิ้นกงหยวนเดินเข้าประตูมาพร้อมคุณนายหลิ๋น

"คุณปู่!" เสี่ยวจิ่วทำท่างอลจิ้นกงหยวน ที่เขาบอกนารินว่าเธอร้องไห้ นารินจับที่ใบหน้าของเสี่ยวจิ่ว จับหน้าผาก คอ

"พี่รินไม่เป็นไรแล้วนะคะ เดี๋ยวก็หาย แต่เสี่ยวจิ่วไม่นอน แล้วยังร้องไห้ เดี๋ยวจะป่วยเอานะพี่รินดูแลไม่ได้นะคะ"

"เสี่ยวจิ่วแข็งแรงคะ" เสี่ยวจิ่วพูดพร้อมทำท่าเบ่งกล้ามโชว์ ทำให้ทุกคนหัวเราะเด็กน้อยคนนี้ชอบในความใสซื่อของเธอ

"หนูรินวันนี้ชั้ลมีประชุม เธออยู่กับพี่ฮาวานะ เดี๋ยวตอนเย็นชั้ลมา" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนดูเวลาแล้วบอกนาริน

"ไปทำงานเถอะค่ะ หนูรินเดินไม่ได้ไม่หายไปไหนหรอกค่ะ"

"นี่โทรศัพท์ เบอร์ชั้ลเบอร์แรกที่โทรออกเผื่อเธอมีธุระด่วน โทรได้ตลอดเวลา" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนยื่นโทรศัพท์ให้นาริน นารินรับไว้แล้ววางไว้ใต้หมอน จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเอามือลูบศีรษะนาริน แล้วก็ลูบศีรษะเสี่ยวจิ่ว

"เสี่ยวจิ่ว พี่ฝากดูแลพี่นารินด้วยนะคะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดกับเด็กน้อยที่ยังกอดนารินอยู่

"ผมไปก่อนนะคับ คุณปู่คุณแม่" จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป

"เป็นไงบ้างลูกหนูริน" คุณนายหลิ๋นเอ่ยถามนาริน

"ยังปวดอยู่เลยค่ะ พี่ฮาวาขอยาหน่อยค่ะ" พูดจบนารินยื่นมือขอยาที่ฮาวาเตรียมมาให้

"มีอะไรก็กริ่งเรียกพี่นะเดี๋ยวพี่ไปดูคนไข้ห้องอื่นก่อน" ฮาวาบอกนารินแล้วเดินออกจากห้องโดนไม่ลืมโค้งคำนับให้จิ้งกงหยวนและคุณนายหลิ๋น

"ขอบคุณค่ะพี่ฮาวา" นารินกล่าว

"พี่รินขา เสี่ยวจิ้นคิดถึงพี่รินมากเลย ไม่มีพี่รินกอดเสี่ยวจิ่วนอนไม่หลับค่ะ" เสี่ยวจิ่วกอดอ้อนนาริน

"พี่รินยังเจ็บเท้าอยู่นะคะ อีก2-3วัน เดี๋ยวพี่รินกลับบ้านค่อยไปนอนกอดเสี่ยวจิ่วนะคะ"

นารินกอดหอมหน้าผากปลอบใจเสี่ยวจิ่ว การกระทำที่อ่อนโยนอยู่ในสายตาของจิ้งกงหยวนและคุณนายหลิ๋น ทำให้เขาเอ็นดูทั้งสองคนมาก

"งั้นเดี๋ยวคืนนี้เสี่ยวจิ่วนอนกับคุณยายนะคะ เดี๋ยวคุณยายนอนกอดเสี่ยวจิ่วเอง"คุณนายหลิ๋นเดินมาจับแก้มเสี่ยวจิ่ว

"พักรักษาตัวให้หาย หนูรินหายดีแล้วปู่จะพาไปบ้านเธอที่ประเทศไทย ปู่ได้ติดต่อกับทางพ่อแม่หนูรินไว้แล้ว" จิ้นกงหยวนเอ่ยปากนาริน

"คุณปู่อย่าบอกคุณลุงคุณป้าว่าหนูรินบาดเจ็บนะคะ เดี๋ยวเขาจะเป็นกังวล" นารินกลัวถ้าเขารู้จะเป็นห่วงมาก

"คุณทำร้ายชั้ลทำไม"

"ก็ใครใช้ให้แกเข้ามายุ่งวุ่นวายกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยน ถ้าไม่มีแก เขาต้องรักชั้ลแต่งงานกับชั้ล คนที่เป็นคุณนายจิ้นต้องเป็นชั้ลไม่ใช่แก แต่ทำลายชีวิตชั้ล" จีน่าบรรยายความในใจออกมาทั้งน้ำตา ทำให้นารินรู้สึกสงสารเธอขึ้นมาทันที

"แล้วการที่คุณมาทำร้ายชั้ลคุณคิดว่าคุณจิ้นเขาจะกลับไปรักคุณหรอ"

"แค่ทำร้ายอาจจะไม่ แต่ถ้าแกตายก็ไม่แน่"

จีน่าเดินเข้าหานาริน เงื้อมือจะตบนาริน เป็นจังหว่ะที่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเปิดประตูเข้ามาพอดี

"หยุดนะ!!จีน่า" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนตะหวาดจีน่า

ทำให้จีน่าตกใจ รีบถอยออกจากนาริน รนรานทำตัวไม่ถูก

"ออกไปซะ!!"

"คุณฟังจีน่าก่อนนะคะ"

"จะต้องฟังอะไรอีก ฉันรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ไม่ต้องฟังอีกแล้ว ออกไป!" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมองจีน่าด้วยความโมโห

"ไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีก คุณกับผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป ขอบคุณที่เคยรักผม ต่อไปนี่อย่าเข้ามายุ่งวุ่นวายกับครอบครัวผมอีก ไปซะ" เป็นคำพูดที่เย็นชา และเขาเก็บอารมณ์โมโหอย่างมาก เขาแทบที่จะฆ่าจีน่าได้ทันที ที่รู้ว่าเธอตั้งใจทำร้ายนาริน จีน่าได้ฟังน้ำเสียงก็ร้องไห้เสียใจที่เธอรักเขามาก แต่เขารักคนอื่น เขาใจร้ายกับเธอ วิ่งออกจากห้องทั้งน้ำตา เธอเข้าไปนั่งในรถฟุบกับพวงมาลัยร้องไห้อย่างหนัก เธอตั้งสติได้ก็โทรหาพ่อของเธอเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง พ่อเธอได้ฟังก็อารมณ์เสียมาก ต่อว่าจีน่าทำอะไรใจร้อนไม่คิดก่อน สิ่งที่เธอทำอาจจะทำให้เขาเดือดร้อนไปด้วย วางโทรศัพท์ลงจีน่าก็ยิ่งโมโห พ่อก็ไม่ช่วยเหลือแถมยังต่อว่าเธอ จิ้ยเสี่ยวเยี่ยนก็ไล่เธอ "ชั้ลจะฆ่าแก นังนาริน" จีน่าระเบิดความโมโห แล้วขับรถออกไปทันที ไปที่คลับแห่งนึง ดื่มจนเมามาย มีผู้ชายหน้าตาดีชวนเธอดื่ม

"สวัสดี คนสวย ดื่มด้วยกันสักแก้วมั้ยคับ"

จีน่าเมาจนจะลืมตาไม่ขึ้น ไม่รู้แล้วว่าใครเป็นใคร "ผู้ชาย ชั้ลเกียจผู้ชาย ไม่รักจริง หลอกลวง ไปให้พ้น" จีน่าต่อว่าคนตรงหน้าเสียงดัง

ทำให้ผู้ชายตรงหน้าเสียหน้ามาเพราะมีแต่คนมองมาที่เขากับจีน่า

"เราเพิ่งเจอกันครั้งแรกคุณก็ต่อว่าผมเลย หึ โดนผู้ชายทิ้งมาหล่ะสิ" เขาถามเธอ แต่เหมือนเป็นการยั่วโมโหเธอ ทำให้เธอตบหน้าเขาอย่างแรง ทำให้ผู้ชายคนนั้นโมโหเช่นกัน เขาจึงเรียกเพื่อนเขาอีก2-3คนมาพาจีน่าไป พวกเขาจีน่าไปโรงแรมแห่งหนึ่ง แล้วขืนใจจีน่า เมื่อพวกเขาเสร็จสมอารมณ์หมายก็ทิ้งจีน่าแล้วจากไป จีน่าได้แต่นอนร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องนั้น ชีวิตดีๆของเธอมันจบลงแล้ว จีน่าตัดสิ้นใจปลิดชีพตัวเองด้วยการแต่งตัวสวยๆ แล้วกระโดดลงจากห้องที่เธอโดนขืนใจ ข่าวที่เธอกระโดดตึกดังไปทั่วเมือง

นารินที่ได้อ่านข่าวก็รู้สึกใจหาย ทำไมจีน่าถึงคิดสั้นแบบนั้น