ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 11

"จีน่าชั้ลขออโหสิกรรมให้เธอ ขอให้เธอไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์นะ" นารินยกมือพนมขึ้นหน้า

"หนูรินทำอะไร"จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเห็นนารินพนมมือเหมือนไหว้ใครจึงถามด้วยความสงสัย

"อ่อ...คนไทยเขาเรียกว่าขออโหสิกรรมค่ะ เหมือนเราขอให้เขายกโทษให้เรา ถ้าเราทำผิดต่อเขาหรือเขาทำผิดต่อเรา ไม่ว่าจะรู้หรือไม่รู้ ทั้งทางคำพูด การกระทำ หรือแม้แต่ความคิด ในตอนที่เขาหรือเรายังมีชีวิตอยู่ จะได้ไม่มีสิ่งใดติดค้างกันค่ะ" นารินอธิบายให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเข้าใจ

"งั้นนารินสอนให้ชั้ลทำบ้างสิ ชั้ลและจีน่าจะได้ไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน"

"ได้สิคะ พนมมือค่ะ นึกถึงภาพคุณจีน่าด้วยนะคะ แล้วพูดตามหนูรินค่ะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนทำตามที่นารินบอก

"เป็นไงบ้างคะ รู้สึกอย่างไรบ้าง"

"อืม..ก็สบายใจขึ้นนะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมีความโล่งใจจนบอกไม่ถูก ตั้งแต่เขารู้ข่าวว่าจีน่าตายเขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

"ป่ะ เรากลับบ้านกันเถอะ คุณหมออนุญาติให้กลับบ้านได้แล้ว" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเดินไปอุ้มนาริน ลงนั่งรถเข็นที่ฮาวาเข็นมาให้

"พี่ฮาวาเตรียมของเลยคับ เดี๋ยวผมเข็นไปเอง"

ฮาวามองตามจิ้นเสี่ยวเยี่ยนที่กำลังเข็นนารินออกจากห้อง "ไม่ติดเลยว่าคนอย่างจิ้นเสี่ยวเยี่ยนที่ดูเย็นชา มาดร้ายในสายตาคนอื่น จะสุภาพอ่อนโยนขนาดนี้" ฮาวายิ้มและส่ายศีรษะด้วยความเอ็นดูคนทั้งสอง

รถตูจอดที่หน้าบ้านตระกูลจิ้น

"พี่ริน!!" แค่เปิดประตูรถก็ได้ยินเสียงใสๆ ของเด็กน้อยที่วิ่งเข้ามาหา

"ว่าไงค่ะ คนเก่ง 2-3วันที่พี่ไม่อยู่ เสี่ยวจิ่วดื้อกับคนในบ้านมั้ยคะ" นารินหยิกแก้มน้อยเบาๆด้วยความเอ็นดู

"ไม่ดื้อเล่น ถามป้าจางก็ได้" เสี่ยวจิ่วชี้นิ้วไปนี้ป้าจาง นารินมองถามนิ้วไปทางป้าจาง

"ไม่ดื้อเลย แต่ซนนิดหน่อย" ป้าจางพูดพร้อมหัวเราะ เสี่ยวจิ่วได้ยินก็กอดอกทำหน้าบูด เหล่ตามองป้าจาง ป้าจางเห็นแบบนั้นก็หัวเราะ

"คุณนายน้อยดูสิคะ เวลาคุณหนูจิ่วไม่พอใจป้าก็จะทำท่านี้แหละคะ" นารินหัวเราะออกมา จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกำลังคุยกับซือหยวน ทั้งคู่หันไปเจอเสี่ยวจิ่วทำท่างอลอยู่ก็หัวเราะ

"คุณหนูจิ่วเป็นแบบนี้ทุกวันตอนที่ท่านประธานกับคุณนายน้อยไม่อยู่คับ ถ้าทุกคนไม่ได้ดั่งใจเธอก็อย่างที่เห็นคับ" ซือหยวนอธิบาย

"เข้าบ้านกันดีกว่าค่ะ ป้าเตรียมข้าวต้มไว้ให้ค่ะ แต่ฝีมือป้าจะสู้คุณนายน้อยได้รึป่าว ต้องชิมค่ะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพานารินเข้าบ้าน ที่โต๊ะอาหาร จิ้นกงหยวนกับคุณนายหลิ๋น กำลังนั้นกินข้าว

"คุณปู่กับคุณแม่เป็นอะไรคะ ทำไมทำน่าแบบนั้น ทำหน้าเหมือนจำใจทาน" นารินเห็นสีหน้าของคนทั้งคู่

"อ้าว หนูริน มาสิมาทานข้าว" จิ้งกงหยวนชวนนาริน ป้าจางยกข้าวต้มให้นารินและจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"อืม...." นารินตักคำใหญ่เต็มปากเต็มคำ จะคายก็ไม่ได้ กลืนแทบไม่ลง

"ป้าจางคะ...ใส่เกลือเยอะใช่มั้ยคะ" นารินหันไปถามป้าจางพร้อมยกแก้วน้ำดื่ม

"ป้าใส่แค่นิดเดียวเองค่ะ" ป้าจางตอบยิ้มเจื่อนๆ

"แน่ใจนะว่านิดเดียว เค็มมาก" จิ้นเสี่ยวเยี่ยวเบ้ปาก

"งั้นเดียวป้าทำอาหารที่เคยทำประจำดีกว่าค่ะ ข้าวต้มนี่ป้าลองหัดทำจำจากคุณนายน้อยมาค่ะ ทุกท่านรอสักครู่นะคะ" ป้าจางตอบรีบเดินเข้าครัวทำอาหารมาใหม่ หลังจากทางอาหารเสร็จ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนก็พานารินขึ้นห้อง

"เอ๋...เดี๋ยวค่ะ นี่ห้องคุณจิ้นนี่คะไม่ใช่ห้องนู๋ริน"

นารินตกใจที่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพามาห้องเขาไม่ใช่ห้องของเธอ

"ต่อไปนี้ หนูรินต้องอยู่ห้องนี้กับชั้ล" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนนั่งลงที่หน้ารถเข็น จับผมที่ร่วงทัดหูให้นาริน

"เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนะ แค่ชั้ลยังไม่ได้แต่งงานให้เป็นทางการ รอให้เธอหายก่อนนะ แล้วชั้ลจะจัดงานแต่งงานให้เธอ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเลื่อนหน้าจะจูบนาริน แต่นารินเอานิ้วแตะปากเขาไว้

"คุณลืมอะไรรึป่าว คุณต้องไปหาพ่อแม่หนูรินที่ไทยก่อน ไปบอกให้ท่านทราบว่าคุณจะไปเป็นลูกเขยท่าน"

"ได้สิ แค่รอให้เธอหายเดินได้ปกติเท่านั้น" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนจับหน้านารินแล้วจูบเบาๆ

"พี่ริ....อุย...." เสี่ยวจิ่ววิ่งมาที่ประตูห้องกำลังจะเรียกนาริน แต่เห็นทั้งสองกำลังจูบกัน เสี่ยวจิ่วรีบปิดตา จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเห็นเสี่ยวจิ่วจึงผละออกจากนาริน แล้วหัวเราะ นารินจึงหันไปดู เห็นเด็กน้อยยืนปิดตาอยู่จึงหัวเราะตาม

"เด็กหนอ...เด็ก ไม่ประสาจริงๆ" นารินส่ายหน้า อายเสี่ยวจิ่วอยู่บ้าง จิ้นเสี่ยวเยี่ยนจึงอุ้มนารินให้นอนบนเตียง เด็กน้อยจึงวิ่งขึ้นไปบนเตียง นั่งลงข้างนาริน

"ไหนๆ คุณหมอจิ่วขอดูคนไข้หน่อย ตัวร้อนรึป่าว" เสี่ยวจิ่วเอามือจับหน้าผากขอนาริน ทำให้นารินอดขำไม่ได้

"น้องใครเนี่ยน่ารักจังเลย" นารินกอดเสี่ยวจิ่ว

"พี่เสี่ยวเยี่ยน อย่าให้คนใจร้ายมาบ้านเราอีกนะคะ เขาชอบแกล้งเสี่ยวจิ่วและพี่ริน" เสี่ยวจิ่วยืนเท้าเอวคุยกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"เขาไม่มาแล้วค่ะ ต่อไปไม่มีใครมาแกล้งเสี่ยวจิ่วกับพี่รินแล้วนะคะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดพร้อมอุ้มเสี่ยวจิ่วแล้วลูบหน้า นารินมองแล้วยิ้มท่าทางของจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"เหมือนพ่อที่ปลอบลูกเลยค่ะ ^_^"

"หนูรินพักผ่อนไปนะ เดี๋ยวพาลูกสาวไปข้างล่างก่อน ชั้ลจะกลับมาอีกทีตอนเย็นนะ เดี๋ยวชั้ลออกไปบริษัท มีอะไรเธอเรียกป้าจางนะ"

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดจบก็อุ้มเสี่ยวจิ่วเดินออกจากห้องไป

บริษัทจิ้นเฉินกรุ๊ป

"ท่าประธานคับ คุณจางเว่ยเจียงขอพบคับ"ซือหยวนรายงาน

"อืม..เชิญเขามา"