ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 12

"เสี่ยวจิ่ว! ทำอะไร" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเห็นท่าทางที่เสี่ยวจิ่วทำจึงถามขึ้น นารินได้ยินเสียงคนที่อยู่นอกห้องรีบนอนลงบนเตียงเอาผ้าห่มคลุมขาไว้ 'ถ้าเขาเห็นว่าชั้ลตัดเฝือกออกเองโดนดุแน่เลย' นารินก้มหา เอามือสองมือผสนกันไว้ เหมือนเด็กกลัวความผิด

คริ..คริ..

ป้าจางปิดปากหัวเราะเบาๆ นารินได้แต่ส่งสายตาให้ป้าจางเป็นการบอกป้าจางว่าหมายพูด

"ป้าลงไปทำอาหารกลางวันให้คุณๆดีกว่าค่ะ"

ป้าจางรีบตัดบทเดินออกจากห้องไป

"ทำไมกลับเร็วจังคะ" นารินถามด้วยอาการรีบรน เป็นที่สังเกตุของจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"ทำไมวันนี้ดูแต่ละคนอาการแปลกๆ มีอะไร"

"ไม่มี้.." เสียงสูง

"จริงหรอ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนประชิดหน้านาริน ทำให้เธอประหม่า

"จะบอกดีๆ หรือจะบอกทั้งน้ำตา"

'ทำไมวันนี้ดุจังว่ะ' นารินหลบหน้ากระซิบกับตัวเอง

"ซือหยวน!" ซือหยวนสะดุ้งเล็กน้อย

"คับ"

"ไปเอาไม้แขวนเสื้อมา" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่คนฟังตอนนี้หนาวมาก ซือหยวนรีบน้ำไม้แขวนเสื้อมาให้

"นี่ๆๆ คุณจะตีชั้ลจริงๆหรอ คุณตีชั้ลไม่ได้นะชั้ลทำผิดอะไร"

"ผิดที่มีความลับ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกระซิบข้างหู ทำให้นารินขนลุกไปหมดแล้ว

"ซือหยวน พาเสี่ยวจิ่วลงไปข้างล่าง ชั้ลมีเรื่องต้องคุยกับคุณนายน้อย"

"ไปคับคุณหนูจิ่ว" ซือหยวนรับคำแล้วจูงมือเสี่ยวจิ่วออกไป พร้อมปิดประตูให้ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเดินไปล็อคประตู แต่ในมือยังถือไม้แขวนเสื้อ เดินเข้ามาใกล้นาริน นั่งลงข้างๆ ค่อยๆโน้วตัวหานาริน นารินก็โน้มตัวหนีลงนอน ' คนขาเจ็บจะหนีไปไหนได้ ' จมูกอยู่ห่างกันแค่คืบ นารินจึงหันหน้าหลบ

"คราวนี้จะบอกได้หรือยังว่าทำอะไรผิด" พูดจบเขาก็หอมแก้มเธอ นารินได้แต่อ้าปากค้าง

"จะบอกหรือไม่บอก" มือเขาเริ่มซน ปลดกระดุมเสื้อนาริน ทำให้นารินเริ่มอาบหน้าแดงร้อนผ่าว 'จะแกล้งชั้ลใช่มั้ย จิ้นเสี่ยวเยี่ยนคนบ้า ' นารินสบกในใจ ขัดขืนไม่ได้ ดิ้นมากก็เจ็บข้อเท้า สุดท้ายต้องยอมแพ้

"บอกค่ะยอมบอกแล้วค่ะ คือ หนูริน เอากรรไกรตัดเฝือกที่ขาออกค่ะ" นารินบอกอย่างกล้าๆกลัวๆ

"แค่นี้เอง ทำไมต้องปิด ตอนนี้เธอไม่บอก ถ้าชั้ลเห็นเอง เธอว่าอันไหนน่ากลัวกว่ากัน ในเมื่อกล้าตัดเฝือก กล้าที่จะปกปิด ก็แสดงว่า เก่งเก่งแล้ว หายแล้วสินะ เพราะฉะนั้นเธอต้องถูกลงโทษ" เขาพูดไปพร้อมปลดกระดุมเสื้อตัวเองไป นารินเหตุก็รู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ นารินก้มหน้าลง

"แต่ขาหนูรินยังเจ็บอยูนี่ค่ะ ติดไว้ก่อนได้มั้ยคะโทษครั้งนี้" นารินทำสายตาอ้อนวอน

"ชั้ลเห็นว่าเธอชอบเสี่ยวจิ่วมากเลย"

"ใช่ค่ะ หนูรินของเด็กผู้หญิง แล้วเสี่ยวจิ่วก็นารัก"

"อืม..อย่างนี้เอง" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนหรี่ตามองนาริน ทำให้นารินรู้สึกหวั่นไหว ' เขาจะรู้มั้ยว่าสายตาเขามันมีเสน่ห์ '

"หนูริน เรามีลูกสาวด้วยกันสักคนนะ"

"ห๊ะ..." คำที่อยากพูดต้องกลืนลงคอ เมื่อโดนเขาประกบริมฝีปาก สุดท้ายก็ต้องเผลอไผลปล่อยตัวปล่อยใจไปกับความต้องการของเขา การแสดงความรักของเขาอ่อนโยนเสมอ

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนนอนกอดนารินไว้ บรรจงจูบเบาๆ ที่ใบหน้าไล่ลงมาที่ไหล่

"หนูริน" เขาเสียงด้วยน้ำเสียงแหบผล่า

"คะ" นารินผลิกตัวไปเผชิญหน้ากับเขา

สายตาที่เขามองเธอบงบอกได้เลยว่าเขาอยากมีเธอไปตลอด

"ขออีกครั้งนะ"

"อร๊าย....คุณจิ้น"

เขาขึ้นค่อมเธอโดนที่เธอยังไม่ได้ตอบตกลง ทำให้เธอตกใจร้องขึ้นมา ผ่านไปอีกครั้ง เขาหลับไปด้วยความเพลีย นารินจะทำอะไรก็ไม่ได้ด้วยที่ขายังบวม ต้องรอจนกว่าเขาจะตื่น จึงเผลอหลับไปในอ้อมกอดเช่นกัน นารินลืมตาตื่นขึ้นมา เห็นเขาจ้องมองหน้าอยู่ก็ตกใจ

"จะเย็นแล้วอาบน้ำไปกินข้าวกันเถอะ ชั้ลเตรียมน้ำไว้แล้ว" เขาลุกขึ้นและอุ้มนารินขึ้นจากเตียง

"คุณจิ้น..หนูรินโป๊ ขอผ้าขนหนูหน่อยได้มั้ยคะ" เขาอุ้มเธอทั้งที่เธอโป๊อยู่ เธออายจนหน้าแดงกล่ำ เอามือปิดมั่วไปหมด

"จะอายทำไม ที่ไม่ควรเห็นฉันก็เห็นและ...สัมผัสมาหมดแล้ว" คำพูดของเขายิ่งทำให้อายมากขึ้นอีก

"ฮือ..ฮือ... คุณแกล้งหนูริน" เขาอุ้มหนูรินแบบนั้นแล้วเดินเข้าห้องวางนารินลงในอ่างน้ำ

"แค่นี่ก็ไม่โป๊แล้ว" เขาหัวเราะชอบใจที่เขาแกล้งเธอได้ เขาช่วยอาบน้ำให้นาริน นำใยถูหลังถูตัวให้

"คุณจิ้นเคยอาบน้ำให้คนอื่นด้วยหรอ ทำไม..." เห็นเขาช่วยอาบน้ำให้ก็อดสงสัยไม่ได้ ' เขาคงเคยอาบน้ำให้ผู้หญิงคนอื่นมาแล้วสินะ' คิดแต่ไม่กล้าถาม น้อยใจนิดหน่อย จิ้นเสี่ยวเยี่ยนสังเกตุสีหน้าของนาริน

"ก็ดีแล้วนี่คับ จะได้มาช่วยผมบริหาร บริษัทบ้าง ผมจะได้มีเวลาว่างมากกว่านี้" พูดพร้อมหันหน้าไปมองนาริน เพื่อเป็นการบอกว่าอยากมีเวลาอยู่กับเธอให้มากกว่านี้ 'อย่าว่างมากเลยแค่นี้ก็จะแย่แล้ว ' นารินคิดไปถึงเรื่องที่เพิ่งผ่านมาก็หน้าแดง

"แต่หยางซื่อเรียบจบหมอนะ จะให้บริหารบริษัทได้ยังไง แกนั้นแหละบริหารต่อไป ปู่จะให้หยางซื่อไปประจำที่โรงพยาบาล"

"แล้วแต่คุณปู่ก็แล้วกัน ผมไม่ขัดข้อง"

"ป้าจางคะ เสี่ยวจิ่วไปไหนไม่มาทานอาหาร"

นารินเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นเสี่ยวจิ่ว

"อ่อ...ไปกับซือหยวนค่ะ ไปรับคุณฮันวา"

"อ้าว..พี่ฮันวากลับมาวันนี้หรอคะ"

นารินหันไปถามจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"ใช่ ชั้ลเลยให้ซือหยวนไปรับ เดี๋ยวก็คงมา"

ปิ๊ด...ปิ๊ด...

"นั้นไงมาแล้ว"

เสี่ยวจิ่วกับฮันวาพากันเดินเข้าบ้านมา

"สวัสดีค่ะคุณปู่ สวัสดีค่ะคุณนายหลิ๋น เสี่ยวเยี่ยน นาริน แล้วก็ป้าจาง" ฮันวากล่าวทักทายทุกคน

"พี่ฮันวา ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ตั้งใจจะไปเจอกันที่ประเทศไทยก็ไม่ได้ไปค่ะ นารินประสบอุบัติเหตุ" นารินทำเสียงเศร้าลง

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวเราก็ได้ไปกันอีก พี่ไปเที่ยวสวนผลไม้สวนหนึ่งสวยมาก เจ้าของก็ใจดีมากด้วย เดี๋ยวพี่เอารูปให้ดู เรามาทานอาหารกันก่อน" ฮันวาพูดด้วยความตื่นเต้นทำให้นารินตื่นเต้นตาม

"อืม...ป้าจาง ฝีมืออร่อยไม่เปลี่ยนเลยนะ" ฮันวาหันไปชมป้าจาง เธอไม่ได้มาบ้านนี้บ่อยนัก ถึงครอบครัวนี้จะเอ็นดูเธอกับลูก แต่เธอมักเกรงใจ ไม่ค่อยมารบกวน

"ฮันวา มาหาพวกเราบ่อยๆนะ เสี่ยวจิ่วมาอยู่ที่นี่ ชั้ลกับคุณปู่ไม่เหงาเลย" คุณนายหลิ๋นพูดพร้อมลูบหัวเสี่ยวจิ่ว การมีเด็กน้อยในบ้านทำให้ผู้ใหญ่อย่างพวกเขามีความสุข

"นาริน เธอต้องมีลูกได้แล้วหล่ะ" นารินสำลึกข้าวทันทีที่ได้ยินฮันวาบอก 'แค่คิดก็ขนลุก' นารินส่งสายตาหาจิ้นเสี่ยวเยี่ยน เขามองหน้าเธอแล้วอมยิ้มตักอาหารกินอย่างเอร็ดอร่อย

"เสี่ยวเยี่ยนต้องรีบแต่งงานแล้วนะ แม่อยากอุ้มหลาน" คุณนายหลิ๋นมองค้อนจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"ได้คับ ผมรอเจ้าสาวผมหาก่อน" เขาเองตัวมาพูดใกล้ๆนาริน คนฟังหน้าร้อนผ่าว