ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 13

ทุกคนทานอาหารเสร็จ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนอุ้มนารินขึ้นห้อง ตามด้วยฮันวาและเสี่ยวจิ่ว จิ้นเสี่ยวเยี่ยนวางนารินลงบนเตียง จัดให้นอนในท่าที่สบาย เสี่ยวจิ่วขึ้นบนเตียงไปนอนข้างๆ นาริน ส่วนฮันวานำเก้าอีกมานั่งที่ข้างเตียง

"คืนนี้พี่ฮันวากับเสี่ยวจิ่วนอนกับนารินนะคับ"

"อ้าว..แล้วเธอหล่ะ"

"เดียวผมไปนอนห้องข้างๆ"

นารินมองและทำหน้าสงสัย

"ดูแล้วหนูรินน่าจะอยากคุยกับพี่ฮันวาทั้งคืน" น้ำเสียงกระทบเล็กน้อย เพราะเขาไม่อยากนอนคนเดียวอีกแล้ว

"ตกลง เดี๋ยวคืนนี้พี่นอนกับนารินและจะดูแลให้ด้วย" ฮันวาบอกเขาเพื่อความสบายใจ ดูเขาเป็นห่วงนารินมาก

"นารินเดี๋ยวพี่จะเปิดภาพสถานที่ที่พี่ไปดูงานมาให้ดู" นารินดูรูปภาพเป็นภาพสวนผลไม้สวนหนึ่ง ทำเป็นการเกษตรแบบผสมผสาน มีเลี้ยงสัตว์ ปลูกผักสวนครัว ปลูกผลไม้ เรื่อยเจอภาพชื่อไร่ 'ริลณี' นารินมือสั่น 'ไร่ของพ่อกับแม่นี่' เรื่อยจนไปเจอรูปฮันวาถ่ายกับพ่อแม่ของเธอ นารินตกตะลึงเอามือทั้งสองข้างปิดปาก ไม่อยากจะเชื่อสายตา เกือบ2ปีที่เธอจากมา สวนส้มที่เธอเคยดูแล ออกผลดกเต็มต้นสวยงาม ไก่เป็ดออกไข่ได้เก็บ วัวขุ่นที่เคยเลี้ยง ม้าตัวโปรดที่สวยสง่า 'ฮอล ชั้ลอยากกลับไปขี่แก่' นารินเรื่อยภาพมือสั่น เรื่อยหยุดที่รูปพ่อกับแม่ยืนคู่กันที่ศาศาริมน้ำ นารินยิ้มทั้งน้ำตาที่ไหลเอ่อออกมา ฮันวาเห็นนารินร้องไห้ก็ตกใจ

"ริน! รินร้องไห้ทำไม" ฮันวาสงสัยจึงถามขึ้น

เสี่ยวจิ่วเห็นนารินร้องไห้เช็ดน้ำตาให้แล้วกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปอีกห้อง

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงทุบประตูดังขึ้น จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเปิดประตู

"เสี่ยวจิ่ว ทุบประตูห้องพี่ทำไม"

"พี่รินร้องไห้ค่ะ" เสี่ยวจิ่วบอกพร้อมชี้ไปที่ห้องนาริน

"เกิดอะไรขึ้น"

"ไม่รู้ค่ะ"เสี่ยวจิ่วส่ายหน้า จิ้นเสี่ยวเยี่ยนจึงจูงมือเสี่ยวจิ่วเข้าไปในห้องของนาริน

"หนูรินเธอเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม"

ฮือ...ฮือ... ฮึก!

นารินร้องยิ่งกว่าเดิมเมื่อเจอคำถาม และพยายามกลั้นไม่ให้ร้องไห้ นารินหันโน๊ตบุ๊คให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนดู เป็นภาพชายหญิงสูงอายุถ่ายคู่กัน จิ้นเสี่ยวเยี่ยนขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจว่าคืออะไร คนในภาพคือใคร นารินร้องไห้ทำไม

"คืออะไร ใครหรอ"ด้วยความสงสัยและอยากรู้จึงถาม

"คุณพ่อคุณแม่ของรินเองค่ะ" นารินตอบทั้งน้ำตา จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมองดูภาพให้ชัดเจน และเลื่อนภาพดูเรื่อยๆ

"นี่บ้านหนูรินหรอ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเอาภาพบ้านหลังนึงให้นารินดู เป็นภาพบ้านไม้2ชั้นที่ออกแบบได้สวยงามแปลกตา

"ใช่ค่ะ สวยมั้ยคะ" นารินถามด้วยความดีใจ

"สวยสิ เดี๋ยวขาเธอหายดีเขาไปกันนะ" นารินกอดเขาหอมแก้มเขาด้วยความดีใจ ที่เขาบอกว่าจะพาเธอกลับบ้าน

"อะแฮ่ม..." ฮันวาส่งอสียงเป็นการบอกว่เธอนั่งอยู่ตรงนี่ นารินสะดุ้งอย่างลืมตัว

"ดีใจมากไปหน่อย ขอโทษค่ะพี่ฮันวา" นารินเขินมาก เสี่ยวจิ่วเอาหน้าซุกผ้าห่มทำท่าอายล้อเลียนนาริน

ฮ่า...ฮ่า...

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนหัวเราะท่าทางของเสี่ยวจิ่ว นารินอายหน้าแดงจนทำอะไรไม่ถูก

"โอเค..พักผ่อนกันไปนะคับ เดี๋ยวผมไปว่งแผนงานเปิดตัวสินค้าก่อน" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมีสีหน้ากังวล จนนารินสังเกตุเห็น

"เครียดหรอคะ"

"ไม่เท่าไหร่หรอก ไม่ต้องห่วง ปัญหาเล็กๆ"

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเม้มริมฝีมากแล้วเดินออกจากห้องไป นารินมองตามหลังอย่างเป็นห่วง

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนนั่งลงที่โต๊ะทำงาน ดูภาพนางแบบที่จะต้องเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าต้องกุมขมับ เพราะหุ้นส่วนของบริษัทเสนอ แอนนา นางแบบสาวสวยแฟนเก่าที่เขาเคยรักมาก แต่เธอทิ้งเขาไป สิ่งที่เขากังวลก็คือ ถ้าแอนนาเจอกันกับนาริน กลัวว่าเธอจะมาดูถูกเหยียดหยามนาริน 'อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด' คิดได้แบบนั้น เขาได้ส่งข้อความหา มีเรียเลขาคนสนิท

"มีเรีย ผมตกลงให้แอนนาเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าตัวใหม่ วันพรุ่งนี้คุณมาพบผมที่บ้านตระกูลจิ้นด้วย"

เช้าวันใหม่ นารินตื่นขึ้นขยับขาดู อาการเจ็บปวดไม่มีแล้ว เธอจึงลงจากเตียงค่อยเหยียบพื้นแล้วลุกขึ้นยืน พอทรงตัวได้นารินก็ลองก้าวเดิน ได้หลายก้าว นารินดีใจมาก วันเปิดตัวสินค้าเธอต้องเดินได้สบายแน่ๆ

ฮันวาเปิดประตูห้องเข้ามาเจอนารินยืนอยู่ก็ตกใจ

"ริน! ขาเธอดีขึ้นแล้วหรอ ยืนทำไม เดี๋ยวล้ม!"

ฮันวารีบวิ่งเข้าไปประคองนารินด้วยความเป็นห่วง

"เอ็ดหนูรินเป็นเสี่ยวจิ่วเลยนะคะ พี่ฮันวาดูสิ"นารินขยับข้อเท้าหมุนให้ฮันวาดู

"หายแล้วไม่เจ็ยแล้วค่ะ แต่ยังเดินไม่สะดวกเท่าไหร่ เท้ายังชาๆอยู่ค่ะ"

"ไม่เป็นไร ฝึกทุกวันเดี๋ยวก็หายปกติ"

"พี่ฮันวาเอารถเข็นให้หน่อยค่ะ แล้วอย่างบอกใครนะคะว่าว่าหนูรินจะเดินได้แล้ว"

"งานนี้มีเซอร์ไพรแน่นอน" ฮันวาพูดอย่างตื่นเต้น ฮันวาเข็นรถพานารินลงข้างล่าง เดินไปที่สวนหย่อม มีเสี่ยวจิ่วนั่งเล่นรออยู่ก่อนแล้ว

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเดินเข้ามาหาพร้อมมีเรียและซือหยวน

"หนูริน!!" นารินหันตามเสียงเรียก จิ้นเสี่ยวเยี่ยนนิ่งไปสักครู่ 'ทำไมวันนี้เธอดูสดใสกว่าปกติ'

"หนูริน นี่คือมีเรียเลขาส่วนตัวคนสนิทของชั้ล ชั้ลจะให้มีเรียมาช่วยดูแลเธอในวันเปิดตัวสินค้า วันนั้นชั้ลจะไม่ได้อยู่กับเธอตลอด ชั้ลต้องมีคนอยู่กับเธอด้วย และมีเรียคือคนที่ชั้ลไว้ใจ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนแนะนำมีเรียให้นารินรู้จัก