ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 14

"พี่หยางซือนารักที่สุดเลย" เด็กน้อยรับช็อคโกแลตแล้วกอดคอหอมแก้มจิ้นหยางซือ

"ไม่ใช่น้องแท้แต่ก็รัก" จิ้นหยางซือกอดเด็กน้อยไว้ ทุกคนในครอบครัวจิ้น รักและเอ็นดูเสี่ยวจิ่วมาก ฮันวาโชคดี ในตอนที่เธอลำบาก เธอได้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนค่อยช่วยเหลือดูแล จึงได้มาสนิทสนมกับครอบครัวนี้ดุจญาติคนหนึ่ง แล้วเสี่ยวจิ่วกับเป็นที่รักของทุกคนด้วย

"เสี่ยวจิ่วไปก่อนดีกว่าค่ะ" เด็กน้อยผละออกจากอ้อมกอด

"จะไปไหนหาแม่ฮันวาหรอ" จิ้นหยางซือถามด้วยความแปลกใจ เพราะเสี่ยวจิ่วทำท่ารีบไป

"ไปหาแม่ฮันวา แล้วจะเอาช็อคโกแลตแบ่งพี่รินกินด้วยค่ะ" เด๋กน้อยยิ้มกว้างตาหยีใส่แล้วรีบวิ่งออกไป

"พี่ริน! พี่รินนี่คือใครคับ คุณปู่คุณแม่ บ้านเรามีสมาชิกเพิ่มหรอคับ ทำไมผมไม่รู้มาก่อน" จิ้นหยางซือถามด้วยความสงสัย

" อ่อ... นารินเป็นพยาบาลพิเศษของพี่แก ตอนประสบอุบัติเหตุ แต่ตอนนี้เขากลายเป็นคนรักกันไปแล้ว นารินอยู่บ้านเราได้สักระยะแล้วหล่ะ ตอนนี้เธอเดินไม่ได้ โดนจีน่าขับรถเฉี่ยว ข้อเท้าหลุด" จิ้นหยาวซือพยักหน้ารับรู้และเข้าใจในสิ่งที่จิ้นกงหยวนอธิบาย

"นารินเป็นคนไทย ผิวขาวหน้าคม ตัวเล็ก น่ารัก นิสัยดี" คุณนายหลิ๋นพูดชมนารินให้จิ้นหยางซือได้ฟัง

"ผมจะเชื่อคุณแม่ได้มั้ย ที่ผ่านมาผู้หญิงของพี่เสี่ยวเยี่ยนแต่ละคน แรกๆก็ดีสุดท้ายก็เป็น ปีศาจจำแลง" จิ้นหยางซือออกอาการไม่พอใจ เพราะเขาเจอแอนนากับจีน่าที่มีนิสัยร้ายกาจ เขาจึงคิดว่านารินก็คงไม่ต่างกัน

"แม่พูดจริงๆนะ นารินเขานิสัยดีจริงๆ"

"ผมไม่เชื่อ" จิ้นหยางซือมั้นใจในความคิดตัวเอง

"งั้นลูกดูสิว่า ผู้หญิงที่ชื่อนารินคนนี้ ทำไมถึงทำให้เสี่ยวจิ่วเข้าหาเธอได้ ทั้งที่ผ่านมาเสี่ยวจิ่วก็เคยไม่ชอบผู้หญิงของเสี่ยวเยี่ยน" พูดจบคุณนายหลิ๋นก็ลุกเดินออกไปด้วยท่าทางน้อยใจลูกชายที่ไม่เชื่อคำพูดเขา

"คุณแม่นะไปไหน"

"แม่จะไปหาเสี่ยวจิ่วกับหนูริน" พูดจบก็เดินออกจากห้องรับแขกไปเลย

"คุณปู่!" จิ้นหยางซือจะหันมาคุยกับจิ้นกงหยวน

"ปู่ไปนอนพักผ่อนดีกว่า" พูดจบจิ้นกงหยวนก็ลุกขึ้นเดินออกไปเช่นกัน

"เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย ทำไมปู่กับแม่ต้องไม่พอใจผมเรื่องผู้หญิงคนนั้น" จิ้นหยางซืออารมณ์เสียงเป็นอย่างมาก แค่เขามีทิฐิกับผู้หญิงของพี่ชาย ทุกคนกลับเข้าข้างผู้หญิงคนนั้น จิ้นหยางซือนำสำภาระไปเก็บที่ห้อง อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เขามายืนที่หน้าต่างห้อง ซึ่งตรงกับสวนหย่อมที่นารินอยู่

ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า...

เสียงหัวเราะของผู้หญิงและเด็กน้อยดังแว่วมาอย่างสนุกสนาน จิ้นหยางซือจึงมองไปที่ตรงนั้น เห็นเสี่ยวจิ่ววิ่งเล่นอยู่กับสุนัข มีฮันวาอยู่ข้างๆ ถัดไปมีคุณนายหบิ๋นนั่งอยูที่เก้าอีก และข้างๆคุณนายหลิ๋นเป็นหญิงสาวผิวขาวนั่งรถเข็นแต่เห็นหน้าไม่ชัด 'ผู้หญิงคนนี้ ชื่อนารินสินะ ต้องลงไปทำความรู้จักหน่อยแล้ว' จิ้นหยางซือเดินออกจากห้องมุ่งหน้าตรงไปที่สวนหย่อม เขามองนารินจากด้านหลัง เขาก็คิดว่านารินก็เหมือนผู้หญิงที่ชอบมาเกาะพี่ชายเขา เขาจึงตั้งท่าเป็นปรปักกับเธอ

"พี่หยางซือ!" เสี่ยวจิ่วเรียกจิ้นหยางซือเสียงดังเมื่อเห็นเขากำลังเดินเข้าไปหา นารินหันหน้าไปมองคนที่มาใหม่ แค่เห็นหน้านารินทำให้จิ้นหยางซือหยุดชะงักไป 'ตาผมผมยาวผิวขาว ทำให้ใจชั้ลเต้นแรง'จิ้นหยางซือส่ายหน้าสลัดความคิดตัวเอง เขาคิดว่าเขาชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น 'ผู้หญิงคนนี้ ตอนมีมนต์แน่ๆ' จิ้นหยางซือยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

"สวัสดีคับพี่ฮันวา" เขากล่าวทักทายฮันวา

"หนูริน นี่นี่คือจิ้นหยางซือ น้องชายของเสี่ยวเยี่ยน หนูรินเรียกเขาว่าหยางซือนะ" คุณนายหลิ๋นแนะนำจิ้นหยางซือให้นารินรู้จัก

"หยางซือ! นี่คือนารินคนรักของเสี่ยวเยี่ยน"

"สวัสดีคับ" จิ้นหยางซือยื่นมือให้นารินจับทักทาย แต่นารินกลับยกมือไหว้แทน

"สวัสดีค่ะ" จิ้นหยางซือมองนารินตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ได้ยิมแม่บอกว่าเธอข้อเท้าหลุด ชั้ลขอดูหน่อย" จิ้นหยางซือนั่งคุกเข่าลงที่พื้นเพื่อดูข้อเท้าที่หลุด แต่นารินกลับยกเท้าหนี

"ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ แค่ยังเดินไม่สะดวกค่ะ

"ฉันขอดูหน่อย"จิ้นหยางซือคุกเข่าลงจับเท้าของนารินมาวางขนบนของตัวเอง แล้วใช่มือจับที่ข้อขาเลื่อนลงมาจนถึงนาตุ่ม 'เข้าที่แล้วนี่ ก็น่าจะเดินได้แล้วทำไมถึงยังนั่งรถเข็น' นารินเห็นสีหน้าครุ่นคิดของจิ้นหยางซือ ก็กลัวว่าเขาจะพูดขึ้นมาว่าขาเอไม่เป็นอะไรแล้ว

"คุณหยางซือชั้ลขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวได้มั้ยคะ"

"ได้สิ" เขาพยักหน้าแล้วลุกขึ้นยืนเข็นรถนารินออกให้ห่างจากทุกคน

"คุณรู้ใช่มั้ยว่าขาชั้ลหายแล้ว"

"รู้สิ" จิ้นหยางซือเดินมาข้างๆนารินแล้วก้มหน้าลงยื่นหน้ามาใกล้เธอ นารินเอียงตัวหลบหน้าเขา

"ชั้ลอยากขอร้องคุณ ว่าอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใคร"นารินส่งสายตาวิงวอนให้จิ้นหยางซือ

"เหตุผล?" เขาต้องการเหตุผลเพราะอะไรเธอถึงไม่ยอมบอกทุกคน

"ชั้ลอยากเซอร์ไพรจิ้นเสี่ยวเยี่ยน ขอร้องหล่ะนะ คุณอย่าบอกเขานะ" นารินจับมือเขาเขย่าอย่างลืมตัว ใช้น้ำเสียงออดอ้อน จิ้นหยางซือเขินกับการกระทำของนาริน