ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 14

"พี่หยางซือนารักที่สุดเลย" เด็กน้อยรับช็อคโกแลตแล้วกอดคอหอมแก้มจิ้นหยางซือ

"ไม่ใช่น้องแท้แต่ก็รัก" จิ้นหยางซือกอดเด็กน้อยไว้ ทุกคนในครอบครัวจิ้น รักและเอ็นดูเสี่ยวจิ่วมาก ฮันวาโชคดี ในตอนที่เธอลำบาก เธอได้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนค่อยช่วยเหลือดูแล จึงได้มาสนิทสนมกับครอบครัวนี้ดุจญาติคนหนึ่ง แล้วเสี่ยวจิ่วกับเป็นที่รักของทุกคนด้วย

"เสี่ยวจิ่วไปก่อนดีกว่าค่ะ" เด็กน้อยผละออกจากอ้อมกอด

"จะไปไหนหาแม่ฮันวาหรอ" จิ้นหยางซือถามด้วยความแปลกใจ เพราะเสี่ยวจิ่วทำท่ารีบไป

"ไปหาแม่ฮันวา แล้วจะเอาช็อคโกแลตแบ่งพี่รินกินด้วยค่ะ" เด๋กน้อยยิ้มกว้างตาหยีใส่แล้วรีบวิ่งออกไป

"พี่ริน! พี่รินนี่คือใครคับ คุณปู่คุณแม่ บ้านเรามีสมาชิกเพิ่มหรอคับ ทำไมผมไม่รู้มาก่อน" จิ้นหยางซือถามด้วยความสงสัย

" อ่อ... นารินเป็นพยาบาลพิเศษของพี่แก ตอนประสบอุบัติเหตุ แต่ตอนนี้เขากลายเป็นคนรักกันไปแล้ว นารินอยู่บ้านเราได้สักระยะแล้วหล่ะ ตอนนี้เธอเดินไม่ได้ โดนจีน่าขับรถเฉี่ยว ข้อเท้าหลุด" จิ้นหยาวซือพยักหน้ารับรู้และเข้าใจในสิ่งที่จิ้นกงหยวนอธิบาย

"นารินเป็นคนไทย ผิวขาวหน้าคม ตัวเล็ก น่ารัก นิสัยดี" คุณนายหลิ๋นพูดชมนารินให้จิ้นหยางซือได้ฟัง

"ผมจะเชื่อคุณแม่ได้มั้ย ที่ผ่านมาผู้หญิงของพี่เสี่ยวเยี่ยนแต่ละคน แรกๆก็ดีสุดท้ายก็เป็น ปีศาจจำแลง" จิ้นหยางซือออกอาการไม่พอใจ เพราะเขาเจอแอนนากับจีน่าที่มีนิสัยร้ายกาจ เขาจึงคิดว่านารินก็คงไม่ต่างกัน

"แม่พูดจริงๆนะ นารินเขานิสัยดีจริงๆ"

"ผมไม่เชื่อ" จิ้นหยางซือมั้นใจในความคิดตัวเอง

"งั้นลูกดูสิว่า ผู้หญิงที่ชื่อนารินคนนี้ ทำไมถึงทำให้เสี่ยวจิ่วเข้าหาเธอได้ ทั้งที่ผ่านมาเสี่ยวจิ่วก็เคยไม่ชอบผู้หญิงของเสี่ยวเยี่ยน" พูดจบคุณนายหลิ๋นก็ลุกเดินออกไปด้วยท่าทางน้อยใจลูกชายที่ไม่เชื่อคำพูดเขา

"คุณแม่นะไปไหน"

"แม่จะไปหาเสี่ยวจิ่วกับหนูริน" พูดจบก็เดินออกจากห้องรับแขกไปเลย

"คุณปู่!" จิ้นหยางซือจะหันมาคุยกับจิ้นกงหยวน

"ปู่ไปนอนพักผ่อนดีกว่า" พูดจบจิ้นกงหยวนก็ลุกขึ้นเดินออกไปเช่นกัน

"เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย ทำไมปู่กับแม่ต้องไม่พอใจผมเรื่องผู้หญิงคนนั้น" จิ้นหยางซืออารมณ์เสียงเป็นอย่างมาก แค่เขามีทิฐิกับผู้หญิงของพี่ชาย ทุกคนกลับเข้าข้างผู้หญิงคนนั้น จิ้นหยางซือนำสำภาระไปเก็บที่ห้อง อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เขามายืนที่หน้าต่างห้อง ซึ่งตรงกับสวนหย่อมที่นารินอยู่

ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า...

เสียงหัวเราะของผู้หญิงและเด็กน้อยดังแว่วมาอย่างสนุกสนาน จิ้นหยางซือจึงมองไปที่ตรงนั้น เห็นเสี่ยวจิ่ววิ่งเล่นอยู่กับสุนัข มีฮันวาอยู่ข้างๆ ถัดไปมีคุณนายหบิ๋นนั่งอยูที่เก้าอีก และข้างๆคุณนายหลิ๋นเป็นหญิงสาวผิวขาวนั่งรถเข็นแต่เห็นหน้าไม่ชัด 'ผู้หญิงคนนี้ ชื่อนารินสินะ ต้องลงไปทำความรู้จักหน่อยแล้ว' จิ้นหยางซือเดินออกจากห้องมุ่งหน้าตรงไปที่สวนหย่อม เขามองนารินจากด้านหลัง เขาก็คิดว่านารินก็เหมือนผู้หญิงที่ชอบมาเกาะพี่ชายเขา เขาจึงตั้งท่าเป็นปรปักกับเธอ

"พี่หยางซือ!" เสี่ยวจิ่วเรียกจิ้นหยางซือเสียงดังเมื่อเห็นเขากำลังเดินเข้าไปหา นารินหันหน้าไปมองคนที่มาใหม่ แค่เห็นหน้านารินทำให้จิ้นหยางซือหยุดชะงักไป 'ตาผมผมยาวผิวขาว ทำให้ใจชั้ลเต้นแรง'จิ้นหยางซือส่ายหน้าสลัดความคิดตัวเอง เขาคิดว่าเขาชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น 'ผู้หญิงคนนี้ ตอนมีมนต์แน่ๆ' จิ้นหยางซือยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

"สวัสดีคับพี่ฮันวา" เขากล่าวทักทายฮันวา

"หนูริน นี่นี่คือจิ้นหยางซือ น้องชายของเสี่ยวเยี่ยน หนูรินเรียกเขาว่าหยางซือนะ" คุณนายหลิ๋นแนะนำจิ้นหยางซือให้นารินรู้จัก

"หยางซือ! นี่คือนารินคนรักของเสี่ยวเยี่ยน"

"สวัสดีคับ" จิ้นหยางซือยื่นมือให้นารินจับทักทาย แต่นารินกลับยกมือไหว้แทน

"สวัสดีค่ะ" จิ้นหยางซือมองนารินตั้งแต่หัวจรดเท้า

"ได้ยิมแม่บอกว่าเธอข้อเท้าหลุด ชั้ลขอดูหน่อย" จิ้นหยางซือนั่งคุกเข่าลงที่พื้นเพื่อดูข้อเท้าที่หลุด แต่นารินกลับยกเท้าหนี

"ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ แค่ยังเดินไม่สะดวกค่ะ

"ฉันขอดูหน่อย"จิ้นหยางซือคุกเข่าลงจับเท้าของนารินมาวางขนบนของตัวเอง แล้วใช่มือจับที่ข้อขาเลื่อนลงมาจนถึงนาตุ่ม 'เข้าที่แล้วนี่ ก็น่าจะเดินได้แล้วทำไมถึงยังนั่งรถเข็น' นารินเห็นสีหน้าครุ่นคิดของจิ้นหยางซือ ก็กลัวว่าเขาจะพูดขึ้นมาว่าขาเอไม่เป็นอะไรแล้ว

"คุณหยางซือชั้ลขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวได้มั้ยคะ"

"ได้สิ" เขาพยักหน้าแล้วลุกขึ้นยืนเข็นรถนารินออกให้ห่างจากทุกคน

"คุณรู้ใช่มั้ยว่าขาชั้ลหายแล้ว"

"รู้สิ" จิ้นหยางซือเดินมาข้างๆนารินแล้วก้มหน้าลงยื่นหน้ามาใกล้เธอ นารินเอียงตัวหลบหน้าเขา

"ชั้ลอยากขอร้องคุณ ว่าอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใคร"นารินส่งสายตาวิงวอนให้จิ้นหยางซือ

"เหตุผล?" เขาต้องการเหตุผลเพราะอะไรเธอถึงไม่ยอมบอกทุกคน

"ชั้ลอยากเซอร์ไพรจิ้นเสี่ยวเยี่ยน ขอร้องหล่ะนะ คุณอย่าบอกเขานะ" นารินจับมือเขาเขย่าอย่างลืมตัว ใช้น้ำเสียงออดอ้อน จิ้นหยางซือเขินกับการกระทำของนาริน

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมขี้นไปดูเอง" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนขึ้นห้องไป เปิดประตูห้องเห็นนารินนอนหลับอยู่ จึงขึ้นไปบนเตียงนอนข้างๆ แล้วหอมแก้มนาริน นารินรู้สึกตัวลืมตามอง เห็นจิ้นเสี่ยวเยี่ยนจ้องอยู่ก็ตกใจ หรี่ตาเพราะเพิ่งตื่น

"ไม่สบายตรงไหนหรือป่าว ขอดูหน่อยสิว่าตัวร้อนหรือป่าว" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนใช้ริมฝีปากสัมผัสที่หน้าผาก

"อืม..อะไรของคุณเนี่ย ใครเขาวัดไข้แบบนี้กัน" นารินผลักอกจิ้นเสี่ยวเยี่ยนออก

"ก็ผมไง ผมวัดไข้ให้หนูรินแบบนี้ คนเดียวเท่านั้น" เขาพูดพร้อมจ้องตานาริน

"พี่ฮันวากับเสี่ยวจิ่วกลับบ้าน ก็เลยเหงา ขึ้นมานอนพักนิดหน่อยค่ะ" นารินยังงัวเงียตอบ

ว้าย!! นารินตกใจที่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนอุ้มเธอลงจากเตียง

"คุณจิ้นจะทำอะไร อุ้มหนูรินทำไมคะ"

"ก็เห็นหนูรินยังงัวเงียต้องอาบน้ำ"

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณเอาไม้เท้าให้หนูรินค่ะเดี๋ยวหนูรินเข้าไปอาบเองค่ะ"

"ชั้ลอาบให้" สายตาของจิ้นเสี่ยวเยี่ยนจดจ้องนาริน

"คุณจิ้น!!! อย่ามองด้วยสายตาแบบนี้นะคะ"

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนต้องการที่จะแกล้งนาริน จึงทำสายตาเหมือนคนหื่นกระหาย นารินเห็นสายตาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเอาไม้เท้าให้ นารินรีบรับแล้วปิดประตู พอปืดประตูได้ นารินก็ทำตัวปกติอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย แล้วใช้ไม้เท้าค้ำพยุงเดินอิกจากห้องน้ำ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนนั่งรออยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง

"ไม่มีเสี่ยวจิ่วก็เหงาจริงๆ นั้นแหละ"

"บ้านเราคงต้องมีเด็กสักคน" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมองนาริน นารินรีบเอามือปิดตัวเป็นพัลวัน ท่าทางของนารินทำให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนอดขำไม่ได้

ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า...

"ลงไปกินข้าวกันเถอะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเดินเข้ามาหานารินทำท่าจะอุ้ม

"ไม่ค่ะ หนูรินขอเดินเองค่ะ คุณจะอุ้มหนูรินไปตลอดชีวิตไม่ได้นะคะ" นารินทำท่าว่าเดินลำบากโดยมีจิ้นเสี่ยวเยี่ยนประคองข้างๆ ทั้งสองลงมาถึงโต๊ะอาหารโดยมีทุกคนรออยูแล้ว