ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 15

"คุณรินนี่เก่งจังเลยนะคับ เห็นนั่งรถเข็น ผมก็คิดว่าคุณจะเดินไม่ได้เลย" จิ้นหยางซือพูดน้ำเสียงประชดประชันนาริน นารินมองจ้องตาจิ้นหยางซือเป็นการตำหนิทางสายตา จิ้นหยางซือแอบขำ

"เดือนหน้ากลางเดือน บริษัทเรามีการเปิดตัวสิค้าตัวใหม่ที่ประเทศไทย ผมจะเดินทางไปเปิดงานกับนาริน" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนบอกทุกคนบนโต๊ะอาหาร

"ผมไปด้วย" จิ้นหยางซือพูดขึ้น

"นายจะไปทำอะไร" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนถามน้ำเสียงเรียบเฉยๆ

"ผมจะไปเที่ยว และดูแลคนไข้พิเศษของผม" จิ้นหยางซือพูดพร้อมมองหน้านาริน

"เจอกันวันแรกก็ให้เป็นคนไข้พิเศษแล้วหรอ.. แต่ก็ดีเหมือนกันชั้ลจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงนาริน เพราะชั้ลจะไม่ได้อยู่กับเธอตลอด มีนายไปอยู่เป็นเพื่อนดีเลย"นารินกับจิ้นหยางซือพยักหน้า

Hello.. สวัสดีค่ะทุกคน เสียงผู้หญิงกล่าวทักทายดังเข้ามาในห้องอาหาร ทุกคนที่โต๊ะอาหารหันหน้ามองผู้มาใหม่ตามๆกัน

"แอนนา!!" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนชะงักไปชั่วครู่ ทุกคนเห็นแอนนาก็ตะลึงเช่นกัน 'ผู้หญิงคนนี้คือใครทำไมทุกคนถึงมีปฏิกิริยาแปลกๆ' นารินหันไปมองแอนนาด้วยสายตาสงสัย

"เดี๋ยวชั้ลเราให้ฟัง" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกระซิบข้างๆนาริน

"แอนนา เธอมีธุระอะไรหรือป่าว ถึงมาที่นี่" คุณนายหลิ๋นเอ่ยถาม

"นี่คุณแม่ยังไม่รู้หรอคะ ว่าแอนนาได้เป็นพรีเซนเตอร์สินค้าตัวใหม่" แอนนาพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

"อ่อ.. ชั้ลไม่รู้จริงนั้นแหละ เสี่ยวเยี่ยนยังไม่ได้บอก เข้าคงเห็นว่าไม่ได้สำคัญอะไรมากนัก ใช่มั้ยเสี่ยวเยี่ยน" คุณนายหลิ๋นเย้ยกลับ

"คับ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนตอบคำเดียวสั้นๆ ทำให้แอนนารู้สึกเสียหน้าจนทำตัวไม่ถูก

"แอนนาขอร่วมโต๊ะทานข้าวด้วยนะคะ ยังไม่ได้ทานข้าวมาหน่ะค่ะ" แล้วแอนนาก็นั่งเก้าอี้ข้างจิ้นเสี่ยวเยี่ยน แอนนาจ้องไปที่นาริน

"อ่อ...ชั้ลจะแนะนำให้ลูกจัก หนูนารินเป็นภรรยาเสี่ยวเยี่ยนสะใภ้ของบ้านเรา"คุณนายหลิ๋นแนะนำนารินด้วยท่าทางภูมิใจ แอนนารู้สึกแค้นใจที่นารินแย่งจิ้นเสี่ยวเยี่ยนไปจากเธอ เพราะเธอต้องการกลับมาหาจิ้นเสี่ยวเยี่ยน หลังจากที่เธอเลิกกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยนไปมีผู้ชายคนใหม่ เธอคิดว่าจะได้สิ่งที่ดีกว่า แต่พอเธอรู้ข่าวว่าจิ้นเสี่ยวเยี่ยนได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นประธานบริษัทเธอจึงอยากกลับมาอีกครั้ง แต่สายไปเสียแล้ว เมื่อเขามีนารินเป็นภรรยาอยู่

'ชั้ลจะต้องแย่งชิงจิ้นเสี่ยวเยี่ยนกลับคืนมา'

แอนนามองนารินด้วยสายตาไม่พอใจ

"สวัสดีค่ะคุณนาริน ชั้ลชื่อแอนนาค่ะ เคยเป็นคนรักเก่าของเสี่ยวเยี่ยน" แอนนาแนะนำตัวเองเพื่อบอกให้นารินรู้ว่าจิ้นเสี่ยวเยี่ยนเคยเป็นของเธอ

"สวัสดีค่ะ เชิญตามสบายนะคะ" นารินตอบไปตามมารยาท 'ดูก็รู้มาหมาหวงกาง มาทีหลังดังกว่า เคยได้ยินมั้ย' นารินมองแอนนาอย่างไม่พอใจ เพราะตอนนี้แอนนานั่งติดกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยน ทำท่าทางสนิทสนม นารินซ่อนมือที่กำกำปั้นไว้แน่น ทุกคนทานข้าวเสร็จ คุณนายหลิ๋นพาจิ้นกงหยวนขึ้นพัก

"ชั้ลขอตัวขึ้นห้องนะคะ" นารินทำท่าเดินขึ้นบันไดโดยมีไม้เท้าค้ำ

"เดี๋ยวผมไปส่ง เดี๋ยวผมลงมา เรามีเรื่องงานต้องคุยกัน" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพยุงแขนนาริน พร้อมสั่งให้แอนนารอ

"ไม่ต้อง!" นารินดุใส่จิ้นเสี่ยวเยี่ยน มองหน้าเขาแล้วคิดได้

"เดี๋ยวหนูรินเดินเอง มีคุณหยางซือคอยดูแลไม่เป็นไรค่ะ คุณไปคุยกับคุณแอนนาเถอะค่ะ" นารินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

"งั้นก็ได้ ฝากด้วยนะหยางซือ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนจูบหน้าผากนาริน แล้วพาแอนนาเดินไปที่ห้องทำงานมีซือหยวนตามไปด้วย 'มีพี่ซือหยวนอยู่ด้วยคงไม่มีอะไรมั้ง' นารินมองตามหลังไป แต่แอนนากลับหันมาส่งสายตาเย้ยหยันใส่นาริน

"ฉันหวังว่าถ่านไฟเก่าคงไม่ติดนะ" นารินก้มหน้าพึมพำกับตัวเอง จิ้นหยางซือจับไหล่เธอ

"อย่าคิดมาก พี่เสี่ยวเยี่ยนเขาไม่ได้รักแอนนาแล้ว ป่ะ..ชั้ลไปส่งที่ห้อง" จิ้นหยางซือปลอบใจนารินเมื่อเห็นสีหน้าเศร้า ช่วยพยุงเดินจนถึงห้อง

"คุณหยางช่วยไปหยิบผ้าสมุนไพรในห้องน้ำให้ชั้ลหน่อยได้มั้ยคะ ชั้ลจะประคบข้อเท้า"

จิ้นหยางซือเดินเข้าห้องน้ำไป เป็นจังหวะที่แอนนาเดินเข้ามา นารินหันไปมองด้วยอาการไม่พอใจ

"คุณแอนนา ปกติเข้าห้องคนอื่นคุณไม่เคาะประตูหน่อยหรอคะ" นารินถามเสียงแข็ง แอนนารู้ว่านารินไม่พอใจ