ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 15

"คุณรินนี่เก่งจังเลยนะคับ เห็นนั่งรถเข็น ผมก็คิดว่าคุณจะเดินไม่ได้เลย" จิ้นหยางซือพูดน้ำเสียงประชดประชันนาริน นารินมองจ้องตาจิ้นหยางซือเป็นการตำหนิทางสายตา จิ้นหยางซือแอบขำ

"เดือนหน้ากลางเดือน บริษัทเรามีการเปิดตัวสิค้าตัวใหม่ที่ประเทศไทย ผมจะเดินทางไปเปิดงานกับนาริน" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนบอกทุกคนบนโต๊ะอาหาร

"ผมไปด้วย" จิ้นหยางซือพูดขึ้น

"นายจะไปทำอะไร" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนถามน้ำเสียงเรียบเฉยๆ

"ผมจะไปเที่ยว และดูแลคนไข้พิเศษของผม" จิ้นหยางซือพูดพร้อมมองหน้านาริน

"เจอกันวันแรกก็ให้เป็นคนไข้พิเศษแล้วหรอ.. แต่ก็ดีเหมือนกันชั้ลจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงนาริน เพราะชั้ลจะไม่ได้อยู่กับเธอตลอด มีนายไปอยู่เป็นเพื่อนดีเลย"นารินกับจิ้นหยางซือพยักหน้า

Hello.. สวัสดีค่ะทุกคน เสียงผู้หญิงกล่าวทักทายดังเข้ามาในห้องอาหาร ทุกคนที่โต๊ะอาหารหันหน้ามองผู้มาใหม่ตามๆกัน

"แอนนา!!" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนชะงักไปชั่วครู่ ทุกคนเห็นแอนนาก็ตะลึงเช่นกัน 'ผู้หญิงคนนี้คือใครทำไมทุกคนถึงมีปฏิกิริยาแปลกๆ' นารินหันไปมองแอนนาด้วยสายตาสงสัย

"เดี๋ยวชั้ลเราให้ฟัง" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกระซิบข้างๆนาริน

"แอนนา เธอมีธุระอะไรหรือป่าว ถึงมาที่นี่" คุณนายหลิ๋นเอ่ยถาม

"นี่คุณแม่ยังไม่รู้หรอคะ ว่าแอนนาได้เป็นพรีเซนเตอร์สินค้าตัวใหม่" แอนนาพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

"อ่อ.. ชั้ลไม่รู้จริงนั้นแหละ เสี่ยวเยี่ยนยังไม่ได้บอก เข้าคงเห็นว่าไม่ได้สำคัญอะไรมากนัก ใช่มั้ยเสี่ยวเยี่ยน" คุณนายหลิ๋นเย้ยกลับ

"คับ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนตอบคำเดียวสั้นๆ ทำให้แอนนารู้สึกเสียหน้าจนทำตัวไม่ถูก

"แอนนาขอร่วมโต๊ะทานข้าวด้วยนะคะ ยังไม่ได้ทานข้าวมาหน่ะค่ะ" แล้วแอนนาก็นั่งเก้าอี้ข้างจิ้นเสี่ยวเยี่ยน แอนนาจ้องไปที่นาริน

"อ่อ...ชั้ลจะแนะนำให้ลูกจัก หนูนารินเป็นภรรยาเสี่ยวเยี่ยนสะใภ้ของบ้านเรา"คุณนายหลิ๋นแนะนำนารินด้วยท่าทางภูมิใจ แอนนารู้สึกแค้นใจที่นารินแย่งจิ้นเสี่ยวเยี่ยนไปจากเธอ เพราะเธอต้องการกลับมาหาจิ้นเสี่ยวเยี่ยน หลังจากที่เธอเลิกกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยนไปมีผู้ชายคนใหม่ เธอคิดว่าจะได้สิ่งที่ดีกว่า แต่พอเธอรู้ข่าวว่าจิ้นเสี่ยวเยี่ยนได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นประธานบริษัทเธอจึงอยากกลับมาอีกครั้ง แต่สายไปเสียแล้ว เมื่อเขามีนารินเป็นภรรยาอยู่

'ชั้ลจะต้องแย่งชิงจิ้นเสี่ยวเยี่ยนกลับคืนมา'

แอนนามองนารินด้วยสายตาไม่พอใจ

"สวัสดีค่ะคุณนาริน ชั้ลชื่อแอนนาค่ะ เคยเป็นคนรักเก่าของเสี่ยวเยี่ยน" แอนนาแนะนำตัวเองเพื่อบอกให้นารินรู้ว่าจิ้นเสี่ยวเยี่ยนเคยเป็นของเธอ

"สวัสดีค่ะ เชิญตามสบายนะคะ" นารินตอบไปตามมารยาท 'ดูก็รู้มาหมาหวงกาง มาทีหลังดังกว่า เคยได้ยินมั้ย' นารินมองแอนนาอย่างไม่พอใจ เพราะตอนนี้แอนนานั่งติดกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยน ทำท่าทางสนิทสนม นารินซ่อนมือที่กำกำปั้นไว้แน่น ทุกคนทานข้าวเสร็จ คุณนายหลิ๋นพาจิ้นกงหยวนขึ้นพัก

"ชั้ลขอตัวขึ้นห้องนะคะ" นารินทำท่าเดินขึ้นบันไดโดยมีไม้เท้าค้ำ

"เดี๋ยวผมไปส่ง เดี๋ยวผมลงมา เรามีเรื่องงานต้องคุยกัน" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพยุงแขนนาริน พร้อมสั่งให้แอนนารอ

"ไม่ต้อง!" นารินดุใส่จิ้นเสี่ยวเยี่ยน มองหน้าเขาแล้วคิดได้

"เดี๋ยวหนูรินเดินเอง มีคุณหยางซือคอยดูแลไม่เป็นไรค่ะ คุณไปคุยกับคุณแอนนาเถอะค่ะ" นารินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

"งั้นก็ได้ ฝากด้วยนะหยางซือ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนจูบหน้าผากนาริน แล้วพาแอนนาเดินไปที่ห้องทำงานมีซือหยวนตามไปด้วย 'มีพี่ซือหยวนอยู่ด้วยคงไม่มีอะไรมั้ง' นารินมองตามหลังไป แต่แอนนากลับหันมาส่งสายตาเย้ยหยันใส่นาริน

"ฉันหวังว่าถ่านไฟเก่าคงไม่ติดนะ" นารินก้มหน้าพึมพำกับตัวเอง จิ้นหยางซือจับไหล่เธอ

"อย่าคิดมาก พี่เสี่ยวเยี่ยนเขาไม่ได้รักแอนนาแล้ว ป่ะ..ชั้ลไปส่งที่ห้อง" จิ้นหยางซือปลอบใจนารินเมื่อเห็นสีหน้าเศร้า ช่วยพยุงเดินจนถึงห้อง

"คุณหยางช่วยไปหยิบผ้าสมุนไพรในห้องน้ำให้ชั้ลหน่อยได้มั้ยคะ ชั้ลจะประคบข้อเท้า"

จิ้นหยางซือเดินเข้าห้องน้ำไป เป็นจังหวะที่แอนนาเดินเข้ามา นารินหันไปมองด้วยอาการไม่พอใจ

"คุณแอนนา ปกติเข้าห้องคนอื่นคุณไม่เคาะประตูหน่อยหรอคะ" นารินถามเสียงแข็ง แอนนารู้ว่านารินไม่พอใจ

"พี่ใจเย็นก่อน ตั้งสติแล้วเราคุยกันดีๆ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนหลับตาสูดลมหายใจเข้าออกผ่อนคลายอารมณ์ให้ใจเย็นลง

"ชั้ลกับนารินเราไม่มีอะไรกันจริงๆ ผมยอมรับว่าผมชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น แต่เธอเป็นภรรยาของพี่ ชั้ลจึงทำได้แค่เป็นเพื่อนเธอเท่านั้น เธอตัวคนเดียวในบ้านของเรา เธออายุรุ่นราวคราวเดียวกับชั้ล แล้วผิดหรอที่ชั้ลจะเป็นเพื่อนกับพี่สะใภ้ พี่ไม่ต้องมาหึงหวงชั้ลหรอกพี่ไประวังคนของพี่ดีกว่า"

"นายหมายถึงใคร" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนถามอย่างสงสัย

"ไม่นานเดี๋ยวพี่ก็รู้ พูดไปพี่คงไม่เชื่อ แค่พี่ดูแลนารินให้ดีก็พอ" จิ้นหยางซือตบบ่าพี่ชาย

"ถ้านายหมายถึงใครจะมารังแกนาริน ชั้ลบอกได้เลยว่านายคิดผิด นารินเป็นคนน่ารัก น่าถนุถนอม ในสายตาคนอื่นจะมองว่าเธอเป็นผู้หญิงอ่อนแอ แต่เธอมีอีกมุมที่นายยังไม่รู้" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนขำออกมาเมื่อนึกถึงภาพที่นารินชกหน้าจีน่า จิ้นหยางซือทำหน้าสงสัย

"สักวันเดี๋ยวนายก็ได้เห็น" พูดจบจิ้นเสี่ยวเยี่ยนก็เปิดประตูเข้าห้องไป บรรยากาศในห้องกลับดูไม่ดีเลยเมื่อเห็นว่านารินจ้องอยู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก แล้วนารินก็ปาหมอนใส่หน้าจิ้นเสี่ยวเยี่ยน เขาหุบยิ้มทันที

"หนูรินเป็นอะไร โกรธเรื่องแอนนาหรอ คณะกรรมการเขาเลือกแอนนามาเป็นพรีเซนเตอร์สินค้า ผมปฏิเสธไม่ได้" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนคิดว่านารินจะโกรธที่แอนนาแฟนเก่ามาทำงานร่วมกับเขา

"ไม่ค่ะ หนูรินไม่ได้โกรธเรื่องนั้น ที่หนูรินโกรธคือเธอมาเยาะเย้ยหนูรินถึงที่ มาบอกว่าคุณเคยรักเขามาก ให้ความสำคัญเขามาก ถ้าหยางซือไม่มาช่วยหนูริน คุณรู้มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น" นารินต่อว่าจิ้นเสี่ยวเยี่ยนด้วยความโกรธ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกอดนารินจากด้านหลังเอาหอมแก้มนาริน เขาหวังว่าการทำแบบนี้จะทำให้นารินหายโกรธได้ เพราะนารินเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว ระยะเวลาเกือบสองเดือนเขาใส่ใจความรู้สึกของนารินตลอด

"ชั้ลว่านะ ถ้าจิ้นหยางซือไม่เข้ามา แอนนาคงเจ็บตัวกลับบ้านแน่" เขารู้ว่านารินไม่ชอบการทะเลาะถ้าแอนนารังแกเธอ เธอจะเอาคืนเป็นสองเท่า

"รู้ก็ดีค่ะ อย่า! ปล่อยให้แอนนามาหาเรื่องหนูรินอีก บอกไว้เลยนะคะหนูรินไม่รับประกันความปลอดภัย" นารินพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"และคืนนี้ คุณกลับไปนอนห้องนู้นนะคะ" น้ำเสียงต่ำลง จิ้นเสี่ยวเยี่ยนคลายกอดผละออกจากตัวนาริน แต่สายตากลับเลื่อนไปเจอรอยแดงที่ต้นแขน เขาจึงจับแขนดู เป็นรอยช้ำจากการโดนบีบ

"แอนนาทำกับคุณหรอ"

"หนูรินแพ้กุ้งเลยขึ้นเป็นรอยแดง" นารินกลัวเขามีปัญหากับแอนนาแล้วจะกระทบกับงาน จึงเลี่ยงที่จะตอบ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนดูออกว่าไม่ใช่รอยอาการแพ้ แต่เขาไม่ถามต่อ เพราะคิดว่านารินคงมีเหตุผลที่จะตอบแบบนั้น นารินล้มตัวลงนอนหันหลังให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยน ไม่อยากจะคุยกับเขาอีกแล้วเรื่องนี้

"ชั้ลไปนอนห้องนู้นหล่ะนะ ฝันดีนะหนูริน" เขาหอมหน้าผากนารินแล้วเดินออกจากห้องไป