ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 16

"ซือหยวนเตรียมรถพร้อมหรือยัง" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนถามเมื่อเจอหน้าซือหยวน

"พร้อมแล้วคับ" ซือหยวนขนกระเป๋าเดินทางขึ้นรถ ป้าจางเข็นรถเข็นของนารินมาส่งที่รถ

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนอุ้มนารินขึ้นนั่งบนรถ แล้วขึ้นนั่งข้างนาริน

"คุณจิ้นคะแล้วพี่มีเรียกับหยางซือไม่ไปกับเราหรอคะ" นารินสงสัยเมื่อไม่เห็นสองคนนั้น

"มีเรียไปรอที่สนามบินแล้ว ส่วนหยางซือขึ้นรถอีกคัน"

เมื่อทุกคนมาถึงสนามบิน ขึ้นเครื่องใช่เวลาไม่นานนักก็มาถึงประเทศไทย

"หนูรินเป็นอะไร" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนถามเมื่อเห็นสีหน้าของนารินดูไม่ค่อยดีนัก

"หนูรินตื่นเต้นค่ะ หนูรินได้กลับไทยแล้ว" นารินดีใจมากจนเก็บอาการไม่อยู่ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนจับมือนารินไว้แน่น

"เปิดตัวสินค้าเสร็จเราไปบ้านของหนูรินกันนะ"นารินได้ยินแบบนั้นยิ่งดีใจใหญ่ กอดคอจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"ขอบคุณนะคะ ขอบคุณ"

"เธอรู้มั้ยชั้ลชอบอาการดีใจแบบเด็กน้อยของเธอที่สุด" นารินได้ยินเขาพูดจึงตั้งสติได้รีบผละออกจากเขา เพราะมีแต่คนมองเธอกันเป็นตาเดียว ทำให้เธออายมาก

ทุกคนเข้าพักที่ห้องโรงแรมหรู

ในวันเปิดงาน แอนนาเดินทางมาถึงห้องแต่งตัว เธอสวมชุดจีนโบราณดูสวยงาม มีเรียและหยางซือเข็นรถเข็นพานารินชมสถานที่จัดงานก่อนงานจะเริ่ม มีช่างคนหนึ่งดูท่าทางรีบร้อนและเป็นกังวล เขาเดินเข้ามาหาหยางซือ

"คุณหยางซือคะ แย่แล้วค่ะ นางแบบที่ต้องพรีเซ้นสินค้าคู่กับคุณแอนนาไม่มาค่ะ ชั้ลจะทำไงดีคะ หาท่านประธานก็ไม่พบค่ะ" ดูเราร้อนรนมาก

"เอาคุณมีเรียแทนได้มั้ยคับ"ช่างแต่งหน้ามองที่มีเรีย

"ไม่ค่ะ ชั้ลทำงานแบบนี้ไม่ได้" มีเรียปฏิเสธ

ช่างแต่งหน้าดูที่นาฬิกาข้อมือตัวเอง

"ว้าย!! ไม่ทันแล้วค่ะ เหลือเวลาอีกแค่ครึ่งชั่วโมง" หยางซือทำท่าครุ่นคิดจะแก้ปัญหานี้ยังไง

"หนูรินแทนเองค่ะ" นารินเอ่ย แต่ช่างแต่งหน้ากลับมองว่านารินนั่งรถเข็นจะมาแทนนางแบบได้ยังไง เขาทำท่าจะปฏิเสธ

"ให้นารินแทน เกิดอะไรขึ้นชั้ลรับผิดชอบเอง" จิ้นหยางซือพยักหน้าให้มีเรีย มีเรียจึงเข็นนารินตามช่างไปแต่งตัวแต่งหน้า จิ้นเสี่ยวเยี่ยนต้องพบปะผู้ใหญ่ในงานจึงไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ถึงเวลาที่ต้องเปิดตัว แอนนาเดินถึงผลิตภัณฑ์เดินโชว์หนึ่งรอบ นารินอ่านบทสั้นที่ต้องแสดงหน้าเวที แต่งตัวด้วยชุดจีนโบราณมีผ้าบางๆปิดหน้า นารินให้มีเรียเข็นรถเข็นไปที่ข้างหลังฉากกั้น แล้วลุกขึ้นยืน ทำให้มีเรียตกใจมาก นารินก้าวเข้าไปยืนในดอกท้อจำลองดูสวยงามมาก เมื่อฮากกั้นเปิดออกนารินต้องแสดงการร่ายรำแบบ นางรำจีน ถ่วงท่าที่คิดเองและจำจากการดู ทำให้การแสดงออกมาดีพอสมควร ช่างแต่งหน้าและมีเรียยืนลุ้นอยู่ข้างเวที การแสดงจบลงทุกคนปรบมือกับสนั่น จิ้นหยางซือยิ้มกว้างพร้อมยกนิ้วโป้งให้นารินสองข้าง เป็นการบอกว่าเธอทำได้เยี่ยมมาก จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมองดูว่านางแบบคนนี้ดูคุ้นตา เขาแค่ปรบมือส่งยิ้มให้เล็กน้อย เป็นช่วงที่แอนนาต้องชงสินค้าและพรีเซ้น เธอชงน้ำชาขึ้นมาสองแก้ว ส่งให้นารินหนึ่งแก้ว และพูดพรีเซ้นชาเป็นภาษาจีน เมื่อพูดจน นารินพรีเซ้นเป็นภาษาไทยอีกครั้ง จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมองดูนางแบบที่พรีเซ้นเป็นภาษาไทย

"คุณจางเว่ยเจียงนี่เขาจัดหานางแบบมาได้ยอดเยี่ยมมาก"จิ้นเสี่ยวเยี่ยนหันไปพูดกับจิ้นหยางซือ แต่จิ้นหยางซือกลับอมยิ้มขำที่พี่ชายจำภรรยาตัวเองไม่ได้

"อ่อ..นายมาอยู่ตรงนี้แล้วหนูรินหล่ะ"

"นารินอยู่กับพี่มีเรีย" จิ้นหยางซือตอบแล้วก็ยังขำ เมื่อนายแบบพูดจบ ก็เชิญจิ้นเสี่ยวเยี่ยนขึ้นบนเวที ยืนคู่กับนางแบบ กล่าวขอบคุณและดื่มชาร่วมกัน ในขณะที่ต้องดื่มชา นารินปลดผ้าปิดหน้าออก ทำให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนแนะแอนนาถึงกับตะลึง จิ้นเสี่ยวเยี่ยนแทบสำลักชาออกมา คนที่เขาชื่นชมว่าเป็นนางแบบที่ยอดเยี่ยมกลับเป็นภรรยาเขาเอง แต่เขาจำเธอไม่ได้

"หนูริน เธอเดินได้!!" เขาตกใจและดีใจมาก

"เดี๋ยวจบงานเราค่อยคุยกันค่ะ" นารินกระซิบบอก แอนนากำมือแน่นไม่พอใจมาก เธอหวังจะเป็นดาวเด่นในงานนี้ ให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกลับมาหาเธออีกครั้ง แต่กลับเป็นนารินที่มีแต่คนสนใจ เด่นที่สุดในงาน ลงจากเวทีก็มีแต่คนขอถ่ายรูปกับนาริน เพราะเธอใส่ชุดจีนโบราณแล้ว สวยเหมือนเทพธิดา จิ้นเสี่ยวเยี่ยนยืนเคียงข้างไม่ห่าง

"ริน!! นั้นเธอใช่มั้ย" นารินหันตามเสียงเรียก

"มีนา" นารินเรียกมีนาด้วยความดีใจ วิ่งสวมกอดกัน

"ริน มาได้ไง พ่อกับแม่บอกว่าเธอหนีความอกหักไปอยู่ที่จีนกับคุณลุง"

"ใช่ ชั้ลอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไปให้ลืมเขา"

"แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหล่ะ แล้วดูแต่งตัวสิ สวยมาก" มีนาจับนารินหมุนตัวพูดด้วยความตื่นเต้น

"ฉันมาเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ ของบริษัทหน่ะ"

"อ้าว เธอไปเรียนพยาบาลไม่ใช่หรอ ทำไมมาเปิดตัวสินค้าได้"

"จริงอยู่ว่าไปเรียนพยาบาล แต่สินค้าเป็นของบริษัท สามี" นารินลดเสียงคำว่าสามีให้เบาลง

"ห๊ะ!!อะไรนะ สามี" มีนาตกใจคำว่าสามี

"อย่าเสียงดังสิ"นารินทำปากจู่ให้นารินเบาเสียง

"อะไร ยังไง อธิบายมาเดี๋ยวนี้" มีนาออกอาการตื่นเต้น

"เธอว่างเมื่อไหร่"

"ตลอด" มีนาตอบทันควันเพราะอยากรู้ความเป็นไปของเพื่อนมาก

"แล้วเธอพักที่ไหนหล่ะมีนา"

"ยังไม่ได้หาที่พักเลย พอดีมาทำธุระ มาเจอเธอนี่แหละ"

"งั้นคืนนี้ไปนอนกับชั้ล"

"ได้สิ ชั้ลจะได้ฟังเรื่องของเธอ แต่เดี๋ยวชั้ลไปซื้อของใช้ส่วนตัวก่อน เดี๋ยวชั้ลมา" มีนาเดินไปหาซื้อของใช้ จิ้นหยางซือเดินเล่น ต่างคนต่างเดินมาชนกัน

ผลั๊ก... มีนาไม่ทันตั้งตัวด้วยความรีบทำให้ชนเข้ากับจิ้นหยางซือ จิ้นหยางซือโอบเอวมีนาไว้ไม่ให้เสียหลักล้มลง แต่มีนาด้วยความไวยืนขึ้นและผลักเขาออกอย่างแรง ชักสีหน้าไม่พอใจใส่ จิ้นหยางซือขอโทษเป็นภาษาจีน