ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 19

"เดี๋ยวพวกคุณเตรียมสำภาระเรียบร้อยแล้ว ก็ไปอาบน้ำกันนะคะ แล้วเราจะได้ไปทานข้าวเย็นกัน" นารินเตรียมผ้าข้าวม้า ขัน สบู่ แปรงสีฟันยาสีฟัน ยาสระผม มาให้ำวกเขาคนละชุด

"อันนี้ผ้าอะไรสวยดีนะ" จิ้นหยางซือถามขึ้น พร้อมทั้งหยิบกันไปคนละผืน

"ผ้าขาวม้าค่ะ ให้พวกคุณเช็ดตัวหลังอาบน้ำค่ะแทนผ้าขนหนู บางคนก็นำไปคาดเอวเป็นแฟชั่น ถ้าชาวไร่ชาวสวนเขาจะเอาไว้เช็ดเหงื่อ เช็ดตัว ใช้ผูกสิ่งของได้ด้วยนะ" มีนาอธิบาย

"หรือนายจะเอาไปผูกคอตายก็ได้นะ" มีนาพูดพร้อมยักคิ้วใส่จิ้นหยางซือ

"ไว้ผูกคอเธอนั้นแหละ ทำไมนะ เธอจะต้องกวนประสาทชั้ลตลอด" จิ้นหยางซือส่ายหน้าแล้วหยิบของเดินเข้าห้องน้ำไป

"มีนาทำไมเธอชอบกวน...หยางซือเขาจริงเลยนะ" นารินจับไหล่เพื่อน

"ไม่รู้สิ เห็นเวลาเขาไม่พอใจ แล้วชั้ลชอบดูตลกดี" มีนายืนกอดอกมอง

"ชอบเขา ว่างั้น!"

"บ้า" มีนาออกอาการเขินทันทีที่นารินถาม

จิ้นเสี่ยวเยี่ยน ฟังสองสาวคุยกัน แต่ไม่แสดงความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น

"รินเธอไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวชั้ลก็จะไปเหมือนกัน ต้องรีบอาบเพราะเดี๋ยวต้องไปดู คุณนายเขาซะหน่อย ไม่รู้จะมาทำไม มาก็สร้างแต่ปัญหา" มีนาเบะปากมองบนเอือมระอากับแอนนา

"ฝากด้วยนะ มีนา" นารินทำท่าอ้อนวอน

"ได้สิ แต่เธอเลี่ยงได้ก็เลี่ยงนะ ชั้ลกลัวเธออดใจไม่ได้ จะตบนังแอนนาวิ่งแจ้นกลับจีนไม่ทัน" พูดจบมีนาก็เดินกลับห้อง เพื่อไปอาบน้ำ ทุกคนอาบน้ำเตรียมตัวกันเสร็จ พากันลงไปทานข้าว

"มีแต่อาหารอะไรหน่ะ หน้าตาแปลกๆ จะกินได้หรือป่าว" แอนนาพูดไม่น่าฟังเอาเสียเลย แม่มองหน้านาริน อยากรู้ว่าแอนนาพูดอะไร เมื่อนารินแปลให้ฟัง แม่เข้าใจแล้วหยิบจานไข่เจียว ปลาทอด ไปไว้ตรงหน้าแอนนา

"หวังว่าไข่กับปลาคงกินได้นะ" นารินพูดเมื่อแม่วางจานเสร็จ แอนนาเบะปากใส่

"ถ้ากินไม่ได้ก็กลับไป ใครใช้ให้ตามมา มาแล้วก็อย่าสร้างปัญหาให้คนอื่น" มีนาต่อว่าแอนนา

"นี่แกว่าชั้ลหรอ" แอนนาลุกขึ้นยืนด้วยความโมโห

"ใช่แล้วจะทำไม" มีนาท้าทายแอนนา

"พอแล้วลูก มีนา ทานข้าวเถอะ กับข้าวเย็นหมดแล้ว เดี๋ยวจะไม่อร่อย" คราวนี้พ่อเป็นคนขัดขึ้นบ้าง

"ได้ค่ะพ่อ ถ้าพ่อไม่ขอ มีคนได้กินข้าวกับเลือดแน่" มีนาพูดและจ้องหน้าแอนนาด้วยสายตาแค้นเคือง แอนนามีความหวาดกลัวกับสายตานั้นนิดหน่อย แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ

"ขอโทษนะคับ" ซือหยวนเข้ามาที่ห้องอาหารแล้วโค้งคำนับทุกคน

"มีอะไร สำคัญหรือป่าว" จิ้นเสี่ยวเยียนถามแต่ไม่ใส่ใจนัก

"คุณท่านกับคุณนายมาคับ ตอนนี้พักอยู่ที่โรงแรม พรุ่งนี้เช้าท่านทั้งสองจะมาที่นี่คับ"

ซือหยวนรายงานเสร็จเตรียมจะเดินออกไป

"พี่ซือหยวนเดี๋ยวค่ะ" นารินเรียกซือหยวนไว้

"คุณนายน้อยมีอะไรให้รับใช้หรือคับ"

"ทานข้าวค่ะ มาเลยค่ะมานั่งตรงนี้" นารินดึงแขนซือหยวนให้ไปนั่ง แต่ซือหยวนคิดว่าไม่เหมาะสมที่ลูกน้องจะนั่งทานข้าวเสมอเจ้านาย

ซือหยวนทำท่าปฏิเสธ

"พี่ซือหยวน ที่นี่บ้านหนูริน ไม่มีเจ้านายลูกน้อง มีแค่พี่น้องเท่านั้น ถ้าพี่ซือหยวนปฏิเสธ เราไม่ต้องมาคุยกัน" นารินทำท่างอลใส่ซือหยวน ซือหยวนสบตาจิ้นเสี่ยวเยี่ยน เขาพยักหน้าให้ซือหยวนเป็นการบอกให้มานั่งทานข้าว

"คับๆ ไปนั่งแล้วคับ" ซือหยวนรีบเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่นารินเลื่อนให้นั่งข้างแอนนา ทำให้แอนนาไม่พอใจอย่างมาก

"ได้ไง ให้ซือหยวนมานั่งร่วมโต๊ะได้ไง ซือหยวนเป็นแค่คนรับใช้" แอนนายืนขึ้นตะคอกเสียงดังใส่นาริน

"นั่งลง!"นารินตะคอกกลับ ทำให้ทุกคนตกใจ

"ทำไม แกจะทำไมชั้ล" แอนนาท้าทายนาริน นารินกดอารมณ์โกรฑของตัวเองเอาไว้ มีนาเห็นนารินกำหมัดแน่น

"โดนแน่ๆ นังหน้าวอก"มีนาพูดเบาๆ

"พี่ซือหยวนไม่ใช่คนรับใช้ หรือถึงจะใช่ ชั้ลก็จะให้เขานั่งร่วมโต๊ะ เธอมีปัญหาหรอ แอนนา ทุกคนไม่มี" นารินพูดด้วยน้ำเสียงยียวน กวนประสาทแอนนา หันมองหน้าใครก็ไม่มีใครตอบ

"ยังไงชั้ลก็ไม่ให้นั่ง" แอนนาใช้สายตาจิกนาริน

"ป้านาคะ แยกโต๊ะให้คุณแอนนาทีค่ะ ในเมื่อเขาไม่ให้พี่ซือหยวนร่วมโต๊ะเขาก็ควรที่จะไปนั่งทานคนเดียวค่ะ" ป้านารีบเรียกเด็กๆ มาช่วยยกแยก

"แก นังนาริน อวดดีนักนะ" แอนนาจับแก้วน้ำสาดใส่หน้านาริน

"ริน!"ทุกคนอุทานพร้อมกันเมื่อเห็นนารินโดนแอนนาสาดน้ำ

"หึ... ถ้าไม่สั่งสอนก็จะเหิมเกริม เธอล้นหาที่เองนะ" นารินพูดเบาๆ ยิ้มที่มุมปาก สายตาดุดันขึ้น แม่รีบปิดหน้ารอทันทีกลัวภาพที่เห็น

ปลั๊ก....นารินชกแอนนาเข้าหน้าอย่างแรง แอนนาหลับไปทันที ล้มฟุบอยู่ที่พื้น

"ป้านาคะ เรียกเด็กๆ เอาไปเก็บทีค่ะ" ป้านาเรียกเด็กในบ้าน อุ้มแอนนาที่สลบสไหลกลับไปนอนที่ห้อง

"ทานข้าวกันต่อเถอะค่ะ" นารินปรับอารมณ์ได้เป็นปกติ

"พี่เสี่ยวเยี่ยน ผมชักเป็นห่วงพี่แล้วสิ ไม่คิดเลยว่าสาวหวานพยาบาลคนสวย จริงๆแล้ว เป็นมวยด้วย ผมขนลุก" จิ้นหยางซือกระซิบข้าวจิ้นเสี่ยวเยี่ยนพร้อมโชว์ให้ดูขนตรงแขนที่ตั้งขึ้น

"คราวที่แล้ว ทะเลาะกันจีน่า แต่หนูรินคงคิดว่าเป็นที่บ้านเราจึงลงมือแค่นิดหน่อย" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนบอกให้จิ้นหยางซือรู้ว่านี่ไม่ใช้ครั้งแรก เขาเคยเห็นรับรู้มาแล้ว