ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 21

"ชั้ลจะไม่อ้อมค้อมนะ ที่ชั้ลกับคุณนายหลิ๋นมาวันนี้ ก็เพื่อที่จะมาสู่ขอหนูรินให้หลานชายของชั้ล" จิ้นกงหยวนพูดกับพ่อแม่นาริน ทั้งสองตกใจมาก ซือหยวนยกพานธูปเทียนแพมาให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยน ยกพานที่ใส่เงินใสทองมาตั้งตรงหน้านาริน

"ประทานจิ้นคับ ท่านต้องยกพานนี้ให้กับพ่อแม่ คุณนายน้อยคับ" ซือหยวนกระซิบบอก จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพยักหน้าเข้าใจ เขายกพานคลานเข่าไปใกล้ๆ

"พ่อคับแม่คับ ผมจิ้นเสี่ยวเยี่ยน ขอฝากตัวเป็นลูกชายของท่านทั้งสองอีกคน ผมจะรัก ดูแลปกป้องนารินอย่างดี ผมขอสัญญา" แล้วจิ้นเสี่ยวเยี่ยนก็ยกพานส่งให้พ่อแม่นาริน

"พ่อกับแม่ มีลูกสาวซึ่งเป็นที่รักคนเดียว นารินเป็นดั่งแก้วตาและดวงใจของพ่อกับแม่ เมื่อพ่อกับแม่ยกนารินให้เป็นคู่ครองของลูกแล้ว จงรักและดูแลน้องให้ดี ให้เมื่อที่พ่อกับแม่รัก แค่นี่พ่อกับแม่ก็ดีใจมากแล้วลูก" พ่อกับแม่รับพาน และแม่พูดกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยนทั้งน้ำตา จิ้นเสี่ยวเยี่ยนก้มพนมมือกราบเหมือนที่เขาเคยศึกษามาแล้วกอดพ่อแม่นารินไว้ นารินเห็นการกระทำของจิ้นเสี่ยงเยี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหลด้วยความปลื้มใจ

"วันนี้คุณทำให้หนูรินปลื้มใจมากค่ะ" นารินพูดกับจิ้นเสี่ยงเยี่ยน เมื่อเขาถอยมานั่งช้างเธอ จิ้นกงหยวนและคุณนายหลิ๋นมองทั้งคู่ด้วยควาดีใจ ที่พ่อแม่นารินไม่รังเกียจคนของเขา

"แบบนี้เธอต้องมีรางวัลให้ชั้ลด้วยนะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกระซิบ นารินรู้ทันทีว่า คำว่ารางวัลคืออะไร ทำให้นารินอายหน้าแดงขึ้นมาทันที

"ว่าแต่คุณพ่อคุณแม่พร้อมที่จะจัดงานแต่งเมื่อไหร่คะ" คุณนายหลิ๋นเอ่ยถามขึ้น นารินทำหน้าสงสัย

"คุณปู่มีความประสงค์จะจัดงานแต่งงานให้เราที่นี่" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนตอบเมื่อเห็นสีหน้าของนาริน

"จริงหรอคะ" นารินถามด้วยความตื่นเต้น จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพยักหน้า พ่อกับแม่มองหน้านาริน

"คือคุณนายกับคุณท่านอยากให้จัดเมื่อไหร่หล่ะคะ ทางเราจะได้หาเลิกแต่งงานที่เป็นวันมงคลค่ะ" แม่นารินตอบ

"ชั้ลขอเร็วเท่าไหร่ได้ยิ่งดีค่ะ ชั้ลอยากอุ้มหลาน" คุณนายหลิ๋นพูดพร้อมมองหน้านาริน เมื่อถูกมองทำให้เขินจนต้องก้มหน้า

"ได้เลยค่ะ" แม่นารินตอบคุณนายหลิ๋น

"ทุกคน! เดี๋ยวทานข้าวกลางวันกันก่อนนะคะ" ป้านาเรียกทุกคน

"คุณท่าน!!!" ป้านาตกใจมากเมื่อเจอจิ้นกงหยวน ป้านารีบเดินเข้าไปหา นั่งคุกเข่าตรงหน้าแล้วกราบที่ตักจิ้นกงหยวน

"นาน่า!!!" จิ้นกงหยวนก็ตกใจเช่นกัน ป้านาเคยเป็นแม่บ้านที่จิ้นกงหยวนจ้างมาดูแลตอนที่เขาและภรรยามาศึกษาดูงานที่เมืองไทยเป็นเวลาสองปี พอจิ้นกงหยวนกับภรรยากลับประเทศก็ไม่ได้พบกันอีกเลย จนวันนี้

"คุณท่าน สบายดีนะคะ" ป้านาถามด้วยเสียงสั่นเคลือเพราะความดีใจ

"สบายดี เธอหล่ะ นาน่า"

"สบายดีเช่นกันค่ะ แล้วคุณนายจิ้นหล่ะคะ" ป้านาถามเมื่อเห็นแค่จิ้นกงหยวนคนเดียว

"เธอจากผมไปแล้ว ด้วยโรคร้าย" จิ้นกงหยวนสีตาเศร้าลง เขาคิดถึงภรรยามาก

"โธ่...คุณนาย" ป้านาทำเสียงเศร้าน้ำตาคลอ การสนทนาของทั้งสองทำให้ทุกคนงุนงง

"นาริน เป็นหลานสาวของนาน่าเองค่ะ โชคดีจังเลยนะคะ ทำให้นาน่าได้พบคุณท่านอีกครั้ง" ป้านาจับมือของจิ้นกงหยวน การดูแลกันมานานทำให้เขาสนิทสนมกัน

"ชั้ลก็ดีใจนะ ที่ได้พบกันอีกครั้ง และหนูรินหลานสาวของเธอ ชั่งเหมือนเธอจริงๆ ทั้งอุปนิสัยใจคอ เป็นเด็กดี มีมารยาทอ่อนน้อม จริงใจ ไม่เสแสร้ง" จิ้นกงหยวนพูดพร้อมมองหน้านารินและป้านา

"นาริน เป็นเด็กดีค่ะ ว่านอนสอนง่าย แต่อย่าให้ร้ายนะคะ" ป้านาพูดพร้อมหัวเราะ

"ชั้ลเจอมาแล้ว ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า..."

แต่จิ้นกงหยวนกลับหัวเราะดังกว่า

"ริน หนูร้ายกับใครลูก" ป้านาหันมองหน้านาริน เป็นการตำหนิ ว่านารินไปร้ายกับใครในครอบครัวนี้หรือไม่

"ร้ายใส่ คุณจีน่า ผู้หญิงที่มาติดพันจิ้นเสี่ยงเยี่ยน" คุณนายหลิ๋นรีบบอกเพราะเห็นว่า นารินเป็นว่าที่ลูกสะใภ้ตนจะถูกตำหนิ ตนต้องปกป้องในฐานะแม่สามี

นารินจึงได้แต่ก้มหน้า พ่อกับแม่นารินมองหน้ากัน เมื่อได้ยินคุณนายหลิ๋นออกมาปกป้องลูกสาวตน เขามั่นใจได้ว่าคนในครอบครัวนี้รักนาริน เขาทั้งสองจะได้หมดห่วง

"เอ่อ...เราไปทานอาหารกลางวันกันดีกว่าค่ะ" มีนากล่าวขึ้น

"ไปค่ะ คุณท่าน ไปทานอาหารกลางวันกันค่ะ นาน่ามัวแต่ดีใจมากไปหน่อย ลืมเลยว่าทุกคนรอทานอาหารกลางวัน"

ป้ายารีบพาทุกคนไปที่โต๊ะอาหาร

"ยังอร่อยเหมือนเดิมเลยนะนาน่า" จิ้นกงกยวนเอ่ยชมป้านา

"มีป้าทำอาหารอร่อยแบบนี้นี่เอง หนูรินถึงได้ทำอาหารเก่งและอร่อยเช่นกัน" คุณนายหลิ๋นกล่าวชมบ้าง

"ริน เขาชอบทำอาหารค่ะ งานบ้านทุกอย่างเขาก็ทำเป็น"

"ชกมวยเป็นด้วยค่ะ" มีนาเสริมขึ้น

ชู่..... นารินส่งสัญญาณไม่ให้มีนมาพูด

"อันนี้ผมและทุกคนรู้แล้วคับ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดขึ้น

"ป้านาคร้าบ... วันนี้มีของหวานมั้ยคับ"

จิ้นหยางซือรู้สึกอยากทานของหวานเลยยกมือขึ้นถามป้านา

"มีค่ะ รินกับมีนาเตรียมไว้ให้แล้วค่ะ" นารินตอบจิ้นหยางซือ เมื่อทุกคนทานอาหารกลางวันเสร็จ นารินและมีนายกขนมหวานมาเสิร์ฟทุกคน

"ขนมนี่เขาเรียกว่าอะไรคับ สีดำๆ มีกลิ่นหอม" จิ้นหยางซือตักเนื้อขนมขึ้นดูและดม

"อ๋อ...ขนมนี่เขาเรียกว่า เฉาก๊วยค่ะ แก้ร้อนใน กระหายน้ำ หอมหวาน ใส่น้ำแข็งด้วยเย็นชื่นใจค่ะ" มีนาอธิบายพร้อมตักน้ำแข็งใส่ถ้วยตัวเองและจิ้นหยางซือ คนถ้วยเคล้าให้น้ำแข็งเข้ากับขนม

"อืม..." เมื่อตักเข้าปากจิ้นหยางซือทำตาโต

"หอมอร่อย หวานเย็นชื่นใจจริงๆด้วย"

"ไม่เห็นจะหน้ากินเลย เอาอะไรมาให้กินไม่รู้ อี๊...สำดำๆ สกปรก" แอนนาทำท่ารังเกียจ

"นี่..ถ้าเธอไม่พูด ชั้ลก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอ ยังอยู่ที่นี่" มีนาต่อว่าแอนนาเมื่อแอนนาต่อว่าขนม