ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 9

จิ้นเสี่ยวเยี้ยน นาริน และเสี่ยวจิ่วเดินทางถึงบ้านตระกูลจิ้น ส่วนฮันวาเตรียมตัวสำหรับบินไปประเทศไทย

"ประธานจี้ขา.. จีน่ามารอคุณตั้งนานค่ะ" จีน่าวิ่งเขามากอดแขนจิ้นเสี่ยวเยี่ยน แล้วส่งสายตาเหยียดนาริน

"เข้าบ้านกันดีกว่านะคะเสี่ยวจิ่ว" นารินพูดกับเสี่ยวจิ่ว แล้วมองหน้าจีน่ายิ้มที่มุมปาก แล้วจูงมือเสี่ยวจิ่งกำลังจะเดินเข้าบ้าน

"ออกไปนะคนใจร้าย อย่ามายุ่งกับพี่เสี่ยวเยี่ยนนะ" แต่เสี่ยวจิ่วกลับไปผลักจีน่าให้ออกจากจิ้นเสี่ยวเยี่ยน พร้อมชี้หน้าต่อว่า เมื่อครั้งก่อนจีน่าตามจิ้นเสี่ยวเยี่ยนไปบ้านพักริมทะเลสาบ เห็นจิ้นเสี่ยวเยี่ยนเล่นอยู่กับเสี่ยวจิ่ว จีน่าไม่พอใจจึงแกล้งรังแกเสี่ยวจิ่ว แล้วสั่งเสี่ยวจิ่วห้ามบอกใคร ไม่งั้นจะตีเสี่ยวจิ่ว ทำให้เสี่ยวจิ่วไม่ชอบจีน่าเป็นอย่างมาก เธอไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้เข้าใกล้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกับนาริน

"นังเด็กบ้า มายุ่งวุ่นวายอะไรกับชั้ล" จีน่าตะหวาดด้วยความโมโห

"เธอเอาเด็กบ้านี่ไปให้พ้นเลยนะ" จีน่าชี้หน้าสั่งนาริน

"ทำไมหรือคะ" นารินจับเสี่ยวจิ่วมาไว้ด้านหลังตัวเอง

"เธอเห็นมั้ยว่ามันผลักชั้ล ถ้าชั้ลล้มเป็นอะไร ใครจะรับผิดชอบ อย่างเธอจะรับผิดชอบไหวหรอ" จีน่ากอดอกพูดต่อว่านาริน

"เสี่ยวจิ่วขา..เราเข้าบ้านเถอะค่ะ ข้างนอกบรรยากาศไม่ดีมีมลพิษอันตรายกับปอดของเรานะคะ พี่รินว่าเราเข้าบ้านไปรอพี่เสี่ยวเยี่ยนดีกว่า" นารินหันหลังแล้วย่อตัวคุยกับเสี่ยวจิ่ว ทำหน้าตาให้เสี่ยวจิ่วรู้ว่า เธอพูดเหน็บแนมจีน่าอยู่ เสี่ยวจิ่วเห็นท่าทางบนใบหน้านารินก็ยิ้ม

"ก็ได้ค่ะ พี่เสี่ยวเยี่ยนตามมาเร็วๆนะคะ เดี๋ยวพี่รินให้รางวัล" เสี่ยวจิ่วจูงมือนารินเข้าบ้านพร้อมร้องบอกจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"รางวัลอะไรบอกพี่เสี่ยวเยี่ยนได้มั้ยคะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเอ่ยถามเสี่ยวจิ่ว

"ก็...ก็...หอมแก้มไงคะ" เสี่ยวจิ่วพูดไปตามประสาเด็ก เพราะเคยเห็นนารินหอมแก้มจิ้นเสี่ยวเยี่ยน ทำให้คนที่ได้ยินอย่างนารินอายหน้าแดง จูงมือเสี่ยวจิ่วเข้าบ้าน แต่อีกคนที่หน้าแดงคือจีน่า โมโหนารินที่ทำเกินเลยกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยน แต่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกลับยืนหัวเราะ

คริ..คริ..

"นี่ประธานจิ้นกับนาริน มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันแล้วใช่มั้ย แล้วจีน่าหล่ะ คุณเอาจีน่าไปไว้ที่ไหน ตลอดเวลาที่เราคบกันคุณเห็นจีน่าเป็นอะไร" จีน่าพูดด้วยความโกรธ ที่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนทำแบบนี้กับเธอ เธอใฝ่ฝันมาตลอดว่าเธอจะได้แต่งงานกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

"จีน่า ผมของสารภาพกับคุณเลยว่า ตลอดเวลาที่เราคบกัน ผมก็ต้องขอบคุณที่คุณพยายามเติมเต็มชีวิตให้ผม แต่ผมต้องการผู้หญิงที่พร้อมจะไปกับผมในทุกสถานการณ์ และที่สำคัญต้องเป็นคนที่ผมรัก ซึ้งผมไม่ได้รักคุณ ผมรักนาริน" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดพร้อมแกะมือจีน่าที่พยายามกอดเขาไว้

"ไม่จริงอ่ะ..คุณรักชั้ล คุณไม่ได้รักมัน คุณแค่หลงมันชั่วครู่ คุณรักจีน่า" จีน่าพูดพร้อมร้องไห้พยายามโอบกอดจิ้นเสี่ยวเยี่ยนไว้

"ไม่...จีน่า ผมรักนาริน ฟังผมนะ ผมรักนาริน"

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดจบก็เดินเข้าบ้านไป ปล่อยให้จีน่านั่งร้องไห้อยู่ที่หน้าบ้าน 'ชั้ลต้องไม่แพ้แบบนั้น ชั้ลจะไม่ยอมเสียเขาไปให้แกนังนาริน จิ้นเสี่ยวเยี่ยนต้องกลับมารักชั้ล มีชั้ลต้องไม่มีแก' จีน่ากำมือแน่นแสดงถึงความโกรธ

จีน่าโยนรูปถ่ายของนาริน ลงบนโต๊ะทำงานของจางเว่ยเจียงพ่อของเธอ

"คุณพ่อคะ..ช่วยส่งลูกน้องสักสองสามคนไปจัดการผู้หญิงคนนี้หน่อยค่ะ"

"ผู้หญิงคนนี้...เป็นพยาบาลที่ดูแลจิ้นเสี่ยวเยี่ยนอยู่นี่" จางเว่ยเจียถามด้วยความสงสัย

"จีน่า...ลูกรู้หรือไม่ การที่ลูกไปทำร้ายคนของจิ้นเสี่ยวเยี่ยน ไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วถ้าเขาจับได้ว่าเราเป็นคนทำ เราจะเดือดร้อน" จางเว่ยเจียงกังวลกับเรื่องนี้มาก จิ้นเสี่ยวเยี่ยนถึงจะทำตัวปกติดูเป็นผู้ชายธรรมดาที่มีตำแหน่งเป็นประธานบริษัท แต่เขามีอิทธิพลมากในเมืองนี้การต่อกรกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยนหรือตระกูลจิ้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย

"ถ้าคุณพ่อไม่ช่วย... จีน่าทำเองก็ได้ค่ะ" จีน่าโกรธที่จางเว่ยเจียงไม่ให้ความร่วมมือ เธอจึงหยิบกระเป๋าแล้วเดินจากไป จีน่าขับรถมาที่บ้านตระกูลจิ้นเพื่อมาหาจิ้นเสี่ยวเยี่ยน

จีน่ากังลังเลี้ยวรถเข้าประตู เห็นนารินเดินเล่นอยู่กับเสี่ยวจิ่ว

"เสี่ยวจิ่วเป็นไงคะเมื่อคืนหลับสบายมั้ย"

"สบายค่ะ มีพี่รินนอนกอดดีที่สุดเล้ย..."

"ปากหวานจังเลยเด็กคนนี้" นารินหอมแก้มเสียวจิ่วซ้ายขวา เธอรักเด็กคนนี้จัง

"นังนารินแกไปตายซะ" จีน่ากัดฟันพูดพร้อมเหยียบคันเร่งพุ่งไปหานาริน

"พี่รินระวังรถ!!!" เสี่ยวจิ่วตะโกนบอกนารินด้วยความตกใจ นารินหันกลับไปมองเห็นรถของจีน่ากำลังพุ่งเข้ามาหาเธอ เธอจึงผลักเสี่ยวจิ่วให้หลบไปข้างทาง นารินหลบได้แต่ไม่พ้นทำให้โดนเฉี่ยวล้มลง ซือหยวนรีบวิ่งมาประคองนาริน

"คุณนายน้อย... เป็นอะไรมากมั้ยคับ" ซือหยวนรีบพยุงนารินให้ลุกขึ้น แต่นารินกลับลุกไม่ได้

"ขาหนูรินค่ะพี่ซือหยวน" นารินเจ็บที่ขาจนต้องขมวดคิ้ว

"รอผมสักครู่นะคับ เดี๋ยวผมไปเอารถก่อน"

"อุบัติเหตุคับ หนูรินโดนรถเฉี่ยว แล้วอาการเธอเป็นอย่างไรบ้างคับ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนถามด้วยความเป็นห่วง

"ดีนะคะที่ข้อเท้าไม่หัก แค่หลุด ใส่เฝือกสักเดือนน่าจะหายค่ะ คราวนี้ประธานจิ้นต้องเป็นฝ่ายดูแลนารินแล้วหล่ะค่ะ เพราะเธอจะเดินไม่สะดวกระหว่างที่ใส่เฝือก"

"ได้คับผมดูแลได้" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนฟังจากที่ฮาวาอธิบาย เขารู้สึกผิดตำหนิตัวเองที่ดูแลนารินไม่ดีพอ

"ผมขอโทษคับ ที่ดูแลนารินไม่ดีพอ ตามที่เคยบอกกับคุณไว้" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนโค้งตัวให้ฮาวา ซือหยวนตกใจที่เห็นเจ้านายทำแบบนั้น เขาไม่เคยโค้งคำนับใครนอกจากจิ้นกงหยวนและคุณนายหลิ๋น แต่เขากับโค้งคำนับขอโทษฮาวาเพราะนาริน เขารักนารินมากจริงๆ

"ประธานจิ้นอย่าเลยค่ะ ฉันไม่ได้ว่าอะไรคุณเลย" ฮาวารีบจับไหล่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนขึ้นไม่ให้เขาโค้งคำนับเธอ

"เราไปห้องพักคนไข้กันดีกว่าค่ะ" ฮาวากลัวคนจะเห็นว่าประธานบริษัทตำแหน่งสูงขนาดนี้ แสดงท่าทีนอบน้อมต่อเธอ จะเสียภาพลักษณ์เขาได้จึงรีบพาออกจากที่ตรงนั้น

ในห้องคนไข้นารินยังไม่ฟื้น นอนอยู่บนเตียง

"ซือหยวน นายกลับไปพักผ่อนเถอะ ดูแลเสี่ยวจิ่วด้วยนะ บอกคุณปู่กับคุณแม่ด้วย ชั้ลจะอยู่กับนารินที่นี่" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนสั่งซือหยวนแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างนาริน จับมือนารินไว้ มองหน้านาริน แล้วจิ้นเสี่ยวเยี่ยนก็เผลอหลับไป

นารินฟื้นขึ้น มองเพดานห้อง มองรอบห้อง

"โรงพยาบาลนี่" นารินพึมพำออกมา จะยกแขนแต่ยกไม่ขึ้น จึงหลุบตามองต่ำลง เห็นจิ้นเสี่ยวเยี่ยนฟุบหลับอยู่ข้างตัวเธอจับมือไว้ไม่ปล่อย

นารินจะขยับตัว ก็รู้สึกปวดร้าวที่ขา

ซี๊ด.... 'เธอทำชั้ลเจ็บ สักวันชั้ลจะแก้แค้นเธอจีน่า' นารินคิดแค้นในใจ แล้วมองคนที่หลับอยู่ นารินไม่ปลุกเขาเพียงแต่เอามืออีกข้าง ใช้นิ้วไร้ตามรูปหน้าที่หล่อเหลา ตาคม จมูกโด่ง ปากบางที่ชอบขโมยจูบเธอ นารินไล่นิ้ววาดอยู่ที่คิ้วเข้ม

"สำรวจหน้าผมพอหรือยัง" คนที่นอนหลับตาอยู่กลับพูดขึ้น ทำให้นารินตกใจ หยุดชะงัก ทำอะไรไม่ได้จึงทำได้เพียงตาโตใส่เขา

ท่าทางเหมือนเด็กตกใจของนาริน ทำให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนหัวเราะแบบกลั้นไม่อยู่ แต่นารินตกใจจนน้ำตาคลอ เขาเห็นแบบนั้นเขาหยุดหัวเราะทันที เปลี่ยนเป็นกอดนารินแทน

"โอ๋...โอ๋...ผมไม่หัวเราะแล้ว ไม่ตกใจไม่ร้องนะ" เขากอดปลอบใจนาริน เธอเหมือนเด็กน้อยน่ารักจริงๆ