ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 8

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนอุ้มเสี่ยวจิ่วแล้วเดินจูงมือนารินมาที่บ้านพักหลังที่เสี่ยวจิ่วอยู่

"อ้าว เสี่ยวเยี่ยน วันนี้มาพักที่บ้านนี้หรอ มาไม่บอกล่วงน่าจะได้เตรียมกับข้าวเผื่อ" ฮันวากล่าวทักจิ้นเสี่ยวเยี่ยน ฮันวาเป็นแม่ของเสี่ยวจิ่ว เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว หย่าขาดกับสามีจึงเลี้ยงลูกคนเดียว

"ไม่เป็นไรคับ วันนี้ผมมีแม่ครัวส่วนตัวมาด้วย" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกล่าวพร้อมกับหันไปยิ้มกับนาริน

"สวัสดีค่ะ" นารินทักทายฮันวา เมื่อฮันวาเห็นว่าคนที่มากับจิ้นเสี่ยวเยี่ยนคือนาริน ทำให้เธอทั้งดีใจและแปลกใจ นารินช่วยเลี้ยงและดูแลเสี่ยวจิ่วอย่างดีตอนเสี่ยวจิ่วเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล แล้วตัวเธอต้องไปหางานทำ ค่ารักษาเสี่ยวจิ่วไม่พอนารินก็ช่วยจ่ายให้

ฮันวาดีใจจนน้ำตาคลอ ดีใจที่ได้เจอนารินอีก เธอเข้าไปกอดนาริน

"นาริน พี่คิดว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เสี่ยวจิ่วบ่นคิดถึงเธอมากเลย แต่พี่ไม่อยากให้ไปรบกวนเธอ" ฮันวาพูดด้วยเสียงสั่นเคลือ

"ไม่รบกวนเลยค่ะพี่ฮันวา เสี่ยวจิ่วเป็นเด็กที่น่ารัก ฉันก็รักเธอเหมือนลูกคนนึง"

"อะแฮ่ม...อะแฮ่อม..."จิ้นเสี่ยวเยี่ยนได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกไม่เข้าใจ 'นารินไม่เคยมีลูก แล้วจะรักเหมือนลูกได้เช่นไร หรือเธออยากมีลูกหรอ' คิดได้แบบนั้นเขาก็ยิ้มออกมา

"เสี่ยวเยี่ยน ขอบคุณมากๆนะ ที่เอาเด็กดื้อมาส่ง อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะ" ฮันวาเอ่ยชวน " ได้สิคับ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนรับคำแล้วเดินไปนั่งเล่นกับเสี่ยวจิ่วที่โซฟา

"คุณจิ้นเล่นกับเสี่ยวจิ่วไปก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูรินช่วยพี่ฮันวาทำกับข้าวเพิ่ม" พูดจบนารินก็เดินตามฮันวาเข้าครัว

"นาริน พี่ถามหน่อยสิ นารินชอบเสี่ยวเยี่ยนมั้ย" นารินหน้าแดงแต่ไม่ตอบ

"เสี่ยวเยี่ยนเขาเป็นผู้ชายอบอุ่น ภายนอกเขาดูเทื่อๆ เย็นชา โหดร้าย แต่จริงๆแล้วเขาเป็นคนอ่อนโยนมากเลยนะ ผู้หญิงคนไหนที่พิชิตใจเขาได้นะ พี่ว่าเธอคนนั้นโชคดีมากๆเลยแหละ" ยิ่งพูดนารินก็ยิ่งเขินหน้าแดงถึงใบหู

"แล้วนารินได้มารู้จักเขาได้อย่างไรหล่ะ"

"อ่อ..เหตุบังเอิญค่ะ ผ่านไปช่วยตอนเขาประสบอุบัติเหตุค่ะ แล้วเขาเดินไม่สะดวก คุณท่านเขาก็จ้างนารินมาเป็นพยาบาลพิเศษค่ะ"

นารินอธิบายไปทำกับข้าวไป

"อืม..หอมจังเลย ทำเมนูอะไรหน่ะ"

"ต้มยำน้ำข้นค่ะ คุณจิ้นชอบท่าน"

"แหนะแหนะแน่.....จะว่าไม่ชอบคงไม่ใช่ ถึงขั้นทำของชอบให้ทาน" ฮันวาหยอกเย้านาริน ทำให้นารินเขินขึ้นมาอีก

"อาหารพร้อมแล้วค่ะ"นารินจัดจานบนโต๊ะพร้อมบอกให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกับเสี่ยวจิ่วมาทาน

ทุกคนทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากัน

"พี่ฮันวา ผมจะแต่งงาน" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเอ่ยปากบอกฮันวา

"จริงหรอ พี่ยินดีด้วย ว่าแต่เจ้าสาวใคร จีน่าหรอ" ฮันวาถามด้วยความแปลกใจ เพราะเธอเห็นว่าความสัมพันธ์ของจิ้นเสี่ยวเยี่ยนกับจีน่าไม่ค่อยดีนัก

"ไม่ใช่จีน่าหรอกคับ"จิ้นเสี่ยวเยี่ยนตอบพร้อมมองหน้านนาริน

"แล้วใครหล่ะ พี่ไม่เคยเห็นเธอควงกับผู้หญิงคนไหนนอกจากจีน่า" สร้างความสงสัยให้ฮันวา แต่เมื่อฮันวามองสายตาที่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนจ้องมองนารินที่ตักอาหารอยู่ก็เข้าใจได้ทันที

"นารินใช่มั้ย" ฮันวาถามด้วยความตื่นเต้น

"ใช่คับพี่" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนตอบพร้อมกับหลบสายตาลง ซ่อนความเขิน

"นาริน พี่ดีใจแทนเธอจังเลย เสี่ยวเยี่ยนเป็นคนดีมากนะ"ฮันวาพูดพร้อมจับมือนาริน

"ค่ะพี่ฮันวา แต่หนูรินยังกังวลค่ะ" นารินทำสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

"เรื่องจีน่าหรอ"ฮันวาถาม นารินไม่ตอบได้แต่พยักหน้า

"นารินพี่จะบอกอะไรให้นะ การที่ผู้ชายคนหนึ่งเขาตัดสินใจแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย แสดงว่าเขามองว่าเราดีเหมาะสมมีคุณสมบัติที่จะอยู่เคียงข้างเขาไปตลอด เสี่ยวเยี่ยนเขาเลือกเธอแล้ว แสดงว่าเขามองเธอด้วยใจของเขา ส่วนคนอื่นจะมาก่อนหรือมาทีหลังเขาไม่มีความหมายอะไรทั้งสิ้น ถ้าเขาไม่ยอมให้เธอแต่งงาน เขาจะทำอะไรได้เขาต้องอยู่ในส่วนของเขา ไม่ต้องกังวลเข้าใจมั้ย พี่เชื่อว่าเสี่ยวเยี่ยนจะรักและดูแลเธออย่างดี"

นารินได้ฟังที่ฮันวาอธิบายก็คลายความกังวลลงไปไหนบ้าง

"อ้าว...ว่าที่เจ้าบ่าวถ้าทานข้าวอิ่มแล้วฝากกล่อมเสี่ยวจิ่วนอนด้วยนะจ๊ะ"

"ได้เลยคับ" ฝึกไว้เผื่ออนาคตจะมีลูกกับเขาบ้าง จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดแล้วมองหน้านารินทำให้เธอเขินอายมาก จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพาเสี่ยวจิ่วขึ้นไปนอน เขาเล่านิทานให้เสี่ยวจิ่วฟัง

"พี่เสี่ยวเยี่ยนขา ถ้าพี่แต่งงานแล้ว พี่มีลูก พี่จะลืมเสี่ยวจิ่วมั้ยคะ พี่จะเล่านิทานให้เสี่ยวจิ่วฟังอีกมั้ยคะ" เด็กน้อยพูดด้วยอาการน้อยใจและน้ำตาคลอเบ้า จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเห็นเสี่ยวจิ่วน้อยใจจึงนอนลงข้างๆ แล้วกอดเสี่ยวจิ่วไว้

"ไม่น้อยใจนะคะเด็กดี พี่เสี่ยวเยี่ยนกับพี่รินจะรักเสี่ยวจิ่วเหมือนเดิมนะคะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกอดเด็กน้อยไว้ 'นี่หรอป่าวที่เขาเรียกว่ารักเหมือนลูก' ทุกคำพูดทุกการกระทำ นารินได้ยินได้เห็นทั้งหมด ทำให้นารินมีความประทับใจในตัวจิ้นเสี่ยวเยี่ยนมากขึ้น

"พี่ฮันวา เสี่ยวจิ่วหลับแล้ว เราสองคนของตัวกลับก่อนนะคับ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนบอกลาฮันวาแล้วจับมือนารินไว้

"มืดค่ำแล้วเธอสองคนกลับไปอาบน้ำพักผ่อนเถอะ เอ่อ...เสี่ยวเยี่ยนดูแลนารินดีๆด้วยนะ"

"พอแล้ว พอแล้วค่ะ ฮ่า..ฮ่า..." นารินหัวเราะเพราะเขาทำให้เธอจั๊กกะจี้

"เดี๋ยวหนูรินอาบน้ำ แล้วไปทำกับข้าวให้นะคะ"

ทั้งคู่ทานเมื่อเช้ากันเสร็จ ก็พากันเตรียมตัวกลับบ้านตระกูลจิ้น ระหว่างที่นารินกับลังเก็บของ ฮันวาก็จูงมือเสี่ยวจิ่วเดินมาหาที่บ้านพัก

"นาริน เสี่ยวเยี่ยนหล่ะ"

"อ่อ..อยู่ด้านบนค่ะเดี๋ยวก็คงลงมาค่ะ"

"นี่ จะกลับกันแล้วหรอ"

"พี่ฮันวามีอะไรรึป่าวคะ ดูสีหน้าพี่ไม่ค่อยดีเลย" นารินถามเมื่อเห็นวาฮันวามีสีหน้าที่เป็นกังวล

"บริษัทพี่จะได้พี่ไปดูงานที่ประเทศไทย สองอาทิตย์ พี่เลยจะฝากเสี่ยวจิ่วให้เธอสองคนดูแลให้พี่หน่อย พี่เลี้ยงที่พี่เคยจ้างเขาไม่รับแล้ว พี่ไม่รู้จะฝากใคร มีแค่เธอสองคนที่พี่ไว้ใจ พี่ก็เลย..."

"ได้สิคับ" ฮันวาพูดยังไม่ทันจบ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนที่เดินลงบันไดมาได้ยินพอดีจึงตอบรับ

"จริงหรอคะ ดีจังเลยค่ะ เสี่ยวจิ่วลูกอยู่กับพี่เสี่ยวเยี่ยนกับพี่รินนะลูก"ฮันวาดีใจกอดลูกสาวไว้

"ว่าแต่ พี่ฮันวาบอกหนูรินได้มั้ยคะว่าไปดูงานเกี่ยวกับอะไรที่เมืองไทย" ด้วยความอยากรู้นารินจึงถาม

"อ่อ.. เกี่ยวกับเกษตรกรค่ะ การปลูกผักผลไม้ การดูแล ประมาณนี้แหละคะ" นารินได้ฟังคำตอบแล้วยิ้ม พร้อมส่งยิ้มหวานให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยน "เธอยิ้มแบบนี้ต้องมีอะไรแน่แน่นาริน"

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเห็นรอยยิ้มก็รู้ทันที นารินเดินมากอดแขนจิ้นเสี่ยวเยี่ยนแล้วทำท่าอ้อนเหมือนเด็ก

"คุณจิ้นขา... เราไปเมืองไทยกัยนะคะ ไปพร้อมพี่ฮันวาเลยนะ ให้เสี่ยวจิ่วไปกับหนูรินด้วยนะคะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเจอลูกอ้อนของภรรยาก็อดใจไม่ได้

"ซือหยวน..ซือหยวน" เขาเรียกลูกน้องคนสนิท

"คับท่านประทาน"ซือหยวนขานรับ

"นายช่วยไปเตรียมตั๋วเครื่องบินไปเมืองไทยให้ฉันหน่อย" ซือหยวนโค้งรับคำสั่งแล้วเดินจากไป

"ขอบคุณนะคะ" นารินหอมแก้มจิ้นเสี่ยวเยี่ยนเป็นการขอบคุณ ทำให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยน ฮันวาและเสี่ยวจิ่วตะตลึงตามตามกัน