ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 7

"ตกลง..เป็นอันว่าหนูรินตกลงแต่งงานกับท่านประธานจิ้น พวกเราก็ยินดีครับท่าน"ปรีดากล่าวกับจิ้นกงหยวน จิ้นเสี่ยวเยี่ยนจับมือนารินไว้ เป็นการบอกขอบคุณที่ฝากชีวิตไว้กันเขา นาลันเห็นจิ้นเสี่ยวเยี่ยนกุมมือนารินไว้ก็ยิ่งไม่พอใจมาก 'นารินแกมีอะไรดี ทำไม! ทำไมถึงมีแต่คนมารุมรักแก ฉันจะแย่งคุณจิ้นมาเป็นของฉัน ฉันจะทำทุกวิธีให้เขาเปลี่ยนใจมาแต่งงานกับฉัน'นาลันกำมือแน่ ใจตาจดจ้องสองคนนั้น เมื่อคุยกันจบ จิ้นกงหยวนก็ขอตัวกลับ "พวกเรากลับก่อนนะมารบกวนนานแล้ว"

"ไม่รบกวนหรอกค่ะคุณท่าน เป็นเกียรติอย่างมากที่ท่านมาทานข้าวที่บ้าน แล้วยังเอ็นดูหนูรินด้วย ดิฉันฝากท่านรักและเมตตาหนูรินด้วยนะคะ" หลาวหลาวปลื้มใจที่จิ้นกงหยวนเอ็นดูหลานของเธอ

"วางใจเถอะ หนูรินก็เหมือนหลานฉันคนนึง"

จิ้นกงหยวนตอบและยิ้มอย่างอ่อนโยน

"ลาค่ะท่าน"หลาวหลาวและทุกคนกล่าวลา

นารินเข็นรถเข็นมาถึงรถและช่วยพยุงจิ้นเสี่ยวเยี่ยนขึ้นรถ

"ฉันช่วยนะ" นาลันรีบเข้ามาช่วยประคองจิ้นเสี่ยวเยี่ยน แต่การช่วยของเธอทำให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนอึดอัด เธอใกล้ชิดเข้ามากเกินไป เขาอนุญาติแค่นารินคนเดียวเท่านั้น

"ปล่อยผม!"จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกัดฟันพูดเบาๆ นาลันได้ยินแต่ทำเป็นไม่ได้ยิน และยังประชิดเข้าใกล้อีก "จะปล่อยผมดีๆ รึจะให้ผมโมโห" น้ำเสียงและแววตาทำให้คนฟังถึงกับขนลุก นาลันรีบถอยออกทันที นารินประคองอยู่อีกข้าง เขากลับหันหน้าไปยิ้มให้เธอ ทำให้นาลันขุ่นเคืองใจมาก 'ฉันไม่ยอมแพ้หรอก ฉันจะทำให้คุณชอบฉัน ขอฉันแต่งงานให้ได้' นาลันเพียงสบกใจในแล้วเดินกลับขึ้นห้องไป

"คุณหนูรินคะ!คุณหนูริน ป้าทำขนมบัวลอยไข่หวานให้คุณหนูไปทานนะคะ"ป้าเหยาเหยาถึงกระปุกใส่ขนมมาให้นาริน เป็นขนมที่นารินสอนให้เธอทำ นารินยิ้มอย่างแปลกใจ นานแค่ไหนแล้วไม่ได้กินฝีมือป้าจาง นารินยกมือไหว้ขอบคุณป้าเหยาเหยา

"ขอบคุณมากนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณหนู ป้าคิดถึงคุณหนูนะคะ"

ป้าเหยาเหยากอดนารินด้วยความคิดถึง

การกระทำครั้งนี้อยู่ในสายตาทุกคน ทำให้ทุกคนยิ่งเอ็นดูเด็กคนนี้มากยิ่งขึ้น ความอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่รังเกียจคนที่ต่ำกว่า นารินบอกลาคุณลุงคุณป้าแล้วขึ้นรถ ระหว่างที่อยู่บนรถ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมองนารินด้วยความสงสัย ซึ่งสีหน้าบ่งบอกได้ชัด นารินจึงคลายความสงสัย

"คุณจิ้น ทำไมมองหนูรินแบบนั้น"

"ฉันกำลังพิจารณาเธอ ทำไมเธอถึงไปกอดแม่บ้าน ทั้งที่เธอเป็นคุณหนูของบ้าน"

ทุกคนในรถก็อยากได้คำตอบจากนาริน

"อืม...หนูรินมาจากเมืองไทย บ้านที่ไทยหนูรินก็มีแม่บ้านหนึ่งคน แต่เขาดูแลเลี้ยงหนูรินเป็นพิเศษ หนูรินเลยไม่แบ่งแยกฐานะค่ะ หนูรินนับถึงเขาเป็นผู้ใหญ่คนนึง ไม่มีเจ้านายไม่มีลูกน้องค่ะ"นารินยิ้มหวานๆ 'น่ารักชะมัด'

"ถึงอย่างไรก็ต้องวางตัวให้ถูก ถ้าคนอื่นที่ไม่ใช่คนในบ้านเห็นเข้า เขาจะตำหนิเธอได้"

"ตกลงค่ะ" นารินรับคำก้มหน้า 'ก็ฉันชอบแบบนี้นี่หน่า ช่างเถอะ' นารินนั่งมองทิวทัศข้างทางไปเรื่อยๆ ถึงบ้านตระกูลจิ้นทุกคนลงจากรถลากันแล้วแยกย้ายกับไปพักผ่อน นารินพาจิ้นเสี่ยวเยี่ยนขึ้นห้อง ร่ำลากันเรียบร้อย นารินเข้าห้องตัวเอง ดูเวลายังไม่ดึกจึงโทรหาพ่อแม่ที่อยู่เมืองไทย

กริ๊ง...กริ๊ง...

สวัสดีค่ะ บ้านพรหมพักดีค่ะ

"แม๊..หนูรินเอง"

"รินหรอลูก...เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย แม่กับพ่อกำลังบ่นถึงอยู่เลย"

"คิดถึงจังเลยค่ะ...อยากไปหาพ่อกับแม่จังเลย"

น้ำเสียงเศร้า

"มีเรื่องอะไรรึป่าวลูก ทำไมเสียงฟังดูเศร้าๆ"

"แม่ขา หนูมีเรื่องจะบอก หนูจะแต่งงานค่ะ"

"ห๊า!!! ลูกจะแต่งงาน แต่งกับใครอะไรยังไงลูก" แม่ถามด้วยน้ำเสียงตกใจ พ่อที่ได้ฟังอยู่ข้างๆก็ตกใจตามไปด้วย

"เป็นคนจีนที่นี่ค่ะแม่ เขาชื่อจิ้นเสี่ยวเยี่ยนเป็นประธานบริษัทใหญ่ที่เมืองจีน อายุ30"

"........" แม่เงียบ

"แม่ขา แม่จะว่าอย่างไรคะ แม่เห็นด้วยมั้ย หนูมีเหตุผลที่ตกลงแต่งงานค่ะ หนูรอให้เขาเดินได้ปกติ หนูจะพาเขาไปพบพ่อกับแม่นะคะ"

"แม่จะว่าอย่างไรได้หล่ะลูก ในเมื่อหนูตกลงจะแต่งงานกับเขาแล้ว แม่กับพ่อก็ไม่ขัดอะไร พามาหาพ่อกับแม่ม่ะ แม่จะดูซิ ว่าที่ลูกเขยแม่หล่อหรือป่าว555+" แม่หัวเราะชอบใจ เขารู้ว่านารินเมื่อคิดทำสิ่งใดแล้ว แสดงว่าเธอคิดรอบคอบแล้ว เขาเคารพการตัดสินใจของเธอ