ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 7

"ตกลง..เป็นอันว่าหนูรินตกลงแต่งงานกับท่านประธานจิ้น พวกเราก็ยินดีครับท่าน"ปรีดากล่าวกับจิ้นกงหยวน จิ้นเสี่ยวเยี่ยนจับมือนารินไว้ เป็นการบอกขอบคุณที่ฝากชีวิตไว้กันเขา นาลันเห็นจิ้นเสี่ยวเยี่ยนกุมมือนารินไว้ก็ยิ่งไม่พอใจมาก 'นารินแกมีอะไรดี ทำไม! ทำไมถึงมีแต่คนมารุมรักแก ฉันจะแย่งคุณจิ้นมาเป็นของฉัน ฉันจะทำทุกวิธีให้เขาเปลี่ยนใจมาแต่งงานกับฉัน'นาลันกำมือแน่ ใจตาจดจ้องสองคนนั้น เมื่อคุยกันจบ จิ้นกงหยวนก็ขอตัวกลับ "พวกเรากลับก่อนนะมารบกวนนานแล้ว"

"ไม่รบกวนหรอกค่ะคุณท่าน เป็นเกียรติอย่างมากที่ท่านมาทานข้าวที่บ้าน แล้วยังเอ็นดูหนูรินด้วย ดิฉันฝากท่านรักและเมตตาหนูรินด้วยนะคะ" หลาวหลาวปลื้มใจที่จิ้นกงหยวนเอ็นดูหลานของเธอ

"วางใจเถอะ หนูรินก็เหมือนหลานฉันคนนึง"

จิ้นกงหยวนตอบและยิ้มอย่างอ่อนโยน

"ลาค่ะท่าน"หลาวหลาวและทุกคนกล่าวลา

นารินเข็นรถเข็นมาถึงรถและช่วยพยุงจิ้นเสี่ยวเยี่ยนขึ้นรถ

"ฉันช่วยนะ" นาลันรีบเข้ามาช่วยประคองจิ้นเสี่ยวเยี่ยน แต่การช่วยของเธอทำให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนอึดอัด เธอใกล้ชิดเข้ามากเกินไป เขาอนุญาติแค่นารินคนเดียวเท่านั้น

"ปล่อยผม!"จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกัดฟันพูดเบาๆ นาลันได้ยินแต่ทำเป็นไม่ได้ยิน และยังประชิดเข้าใกล้อีก "จะปล่อยผมดีๆ รึจะให้ผมโมโห" น้ำเสียงและแววตาทำให้คนฟังถึงกับขนลุก นาลันรีบถอยออกทันที นารินประคองอยู่อีกข้าง เขากลับหันหน้าไปยิ้มให้เธอ ทำให้นาลันขุ่นเคืองใจมาก 'ฉันไม่ยอมแพ้หรอก ฉันจะทำให้คุณชอบฉัน ขอฉันแต่งงานให้ได้' นาลันเพียงสบกใจในแล้วเดินกลับขึ้นห้องไป

"คุณหนูรินคะ!คุณหนูริน ป้าทำขนมบัวลอยไข่หวานให้คุณหนูไปทานนะคะ"ป้าเหยาเหยาถึงกระปุกใส่ขนมมาให้นาริน เป็นขนมที่นารินสอนให้เธอทำ นารินยิ้มอย่างแปลกใจ นานแค่ไหนแล้วไม่ได้กินฝีมือป้าจาง นารินยกมือไหว้ขอบคุณป้าเหยาเหยา

"ขอบคุณมากนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณหนู ป้าคิดถึงคุณหนูนะคะ"

ป้าเหยาเหยากอดนารินด้วยความคิดถึง

การกระทำครั้งนี้อยู่ในสายตาทุกคน ทำให้ทุกคนยิ่งเอ็นดูเด็กคนนี้มากยิ่งขึ้น ความอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่รังเกียจคนที่ต่ำกว่า นารินบอกลาคุณลุงคุณป้าแล้วขึ้นรถ ระหว่างที่อยู่บนรถ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมองนารินด้วยความสงสัย ซึ่งสีหน้าบ่งบอกได้ชัด นารินจึงคลายความสงสัย

"คุณจิ้น ทำไมมองหนูรินแบบนั้น"

"ฉันกำลังพิจารณาเธอ ทำไมเธอถึงไปกอดแม่บ้าน ทั้งที่เธอเป็นคุณหนูของบ้าน"

ทุกคนในรถก็อยากได้คำตอบจากนาริน

"อืม...หนูรินมาจากเมืองไทย บ้านที่ไทยหนูรินก็มีแม่บ้านหนึ่งคน แต่เขาดูแลเลี้ยงหนูรินเป็นพิเศษ หนูรินเลยไม่แบ่งแยกฐานะค่ะ หนูรินนับถึงเขาเป็นผู้ใหญ่คนนึง ไม่มีเจ้านายไม่มีลูกน้องค่ะ"นารินยิ้มหวานๆ 'น่ารักชะมัด'

"ถึงอย่างไรก็ต้องวางตัวให้ถูก ถ้าคนอื่นที่ไม่ใช่คนในบ้านเห็นเข้า เขาจะตำหนิเธอได้"

"ตกลงค่ะ" นารินรับคำก้มหน้า 'ก็ฉันชอบแบบนี้นี่หน่า ช่างเถอะ' นารินนั่งมองทิวทัศข้างทางไปเรื่อยๆ ถึงบ้านตระกูลจิ้นทุกคนลงจากรถลากันแล้วแยกย้ายกับไปพักผ่อน นารินพาจิ้นเสี่ยวเยี่ยนขึ้นห้อง ร่ำลากันเรียบร้อย นารินเข้าห้องตัวเอง ดูเวลายังไม่ดึกจึงโทรหาพ่อแม่ที่อยู่เมืองไทย

กริ๊ง...กริ๊ง...

สวัสดีค่ะ บ้านพรหมพักดีค่ะ

"แม๊..หนูรินเอง"

"รินหรอลูก...เป็นไงบ้างสบายดีมั้ย แม่กับพ่อกำลังบ่นถึงอยู่เลย"

"คิดถึงจังเลยค่ะ...อยากไปหาพ่อกับแม่จังเลย"

น้ำเสียงเศร้า

"มีเรื่องอะไรรึป่าวลูก ทำไมเสียงฟังดูเศร้าๆ"

"แม่ขา หนูมีเรื่องจะบอก หนูจะแต่งงานค่ะ"

"ห๊า!!! ลูกจะแต่งงาน แต่งกับใครอะไรยังไงลูก" แม่ถามด้วยน้ำเสียงตกใจ พ่อที่ได้ฟังอยู่ข้างๆก็ตกใจตามไปด้วย

"เป็นคนจีนที่นี่ค่ะแม่ เขาชื่อจิ้นเสี่ยวเยี่ยนเป็นประธานบริษัทใหญ่ที่เมืองจีน อายุ30"

"........" แม่เงียบ

"แม่ขา แม่จะว่าอย่างไรคะ แม่เห็นด้วยมั้ย หนูมีเหตุผลที่ตกลงแต่งงานค่ะ หนูรอให้เขาเดินได้ปกติ หนูจะพาเขาไปพบพ่อกับแม่นะคะ"

"แม่จะว่าอย่างไรได้หล่ะลูก ในเมื่อหนูตกลงจะแต่งงานกับเขาแล้ว แม่กับพ่อก็ไม่ขัดอะไร พามาหาพ่อกับแม่ม่ะ แม่จะดูซิ ว่าที่ลูกเขยแม่หล่อหรือป่าว555+" แม่หัวเราะชอบใจ เขารู้ว่านารินเมื่อคิดทำสิ่งใดแล้ว แสดงว่าเธอคิดรอบคอบแล้ว เขาเคารพการตัดสินใจของเธอ

"ฉันจะพาเธอไปสวนริมทะเลสาบพักสัก2-3คืน หนูรินไปเตรียมกระเป๋าเดินทางได้เลย"

"ได้ค่ะ สักครู่นะคะ" นารินเตรียมของใช้ส่วนตัวเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางเรียบร้อย

ทั้งคู่เดินทางโดยมีซือหยวนขับรถให้ ตลอดเส้นทางเป็นทิวทัศน์ป่าเขา เมื่อถึงที่พักเป็นบ้านหลังส่วนตัว นารินนำกระเป๋าเก็บห้องพักเรียบร้อย ก็ออกมาเดินเล่นชมทิวทัศน์ริมทะเลสาบ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเดินตามออกมา

"ชอบมั้ย" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนถามเมื่อเห็นนารินยืนชมบรรยากาศริมทะเลสาบอยู่

"ชอบค่ะ น้ำใส อากาศดี ทิวทัศน์สวย เหมะแก่การพักผ่อนค่ะ" นารินตอบพร้อมกับยิ้มอย่างสดใส "พี่นาริน!!!" เสียงเรียกชื่อนาริน ทั้งคู่หันไปมอง พบเด็กผู้หญิงคนนึงกำลังวิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ นารินจำได้ว่าเธอเคยดูแลเด็กคนนี้ตอนเธอเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล

"เสี่ยวจิ่ว" นารินเรียกพร้อมย่อตัวลงเพื่อรับเด็กน้อยเข้าอ้อมกอด เด็กน้อยวัยห้าขวบกอดนารินแน่น "เสี่ยวจิ่ว หนูมาได้ไงคะ มากับใคร"

"เสี่ยวจิ่วพักอยู่ที่นี่ค่ะ" เด็กน้อยชี้บ้านที่เธอพัก เป็นบ้านพักที่อยู่ติดกันกับบ้านพักของจิ้นเสี่ยวเยี่ยน "พี่เสี่ยวเยี่ยน" เสี่ยวจิ่วเมื่อเห็นจิ้นเสี่ยวเยี่ยนก็ผละจากนารินหาจิ้นเสี่ยวเยี่ยนกางมือให้เขาอุ้มเหมือนทุกครั้งที่เจอกัน จิ้นเสี่ยวเยี่ยนอุ้มเด็กน้อยขึ้น "เสี่ยวจิ่ว โตแล้วนะ หนักด้วย" เด็กน้อยกอดคอซบเขินอาย

"คุณจิ้นรู้จักเสี่ยวจิ่วด้วยหรอคะ"

"อืม..พ่อกับแม่เธอซื้อบ้านหลังที่ติดกับบ้านฉัน ฉันเห็นเสี่ยวจิ่วตั้งแต่เกิด ทุกครั้งที่มา เธอก็จะวิ่งมาหาฉันและให้อุ้มแบบนี้" นารินมองจิ้นเสี่ยวเยี่ยนอย่างแปลกใจ 'เขามีมุมแบบนี้ด้วยหรอ' นารินยิ้มออกมา

"ทำไมมองฉันแบบนั้น การทำงานทำให้ฉันเป็นอีกคน ฉันต้องปกครองคนหลายคน หนูรินจะสงสัยตัวตนของฉันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก"

"น่ารักดีค่ะ" นารินเผลอชมออกมา

"แล้วเธอจะรักฉันมั้ยหล่ะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนถามทำให้นารินเขินหน้าแดงขึ้นมา

"พี่นารินเป็นแฟนพี่เสี่ยวเยี่ยนหรอคะ" เสี่ยวจิ่วถามทำให้นารินยิ่งเขินทำตัวไม่ถูก

"ใช่ค่ะ แล้วเสี่ยวจิ่วชอบพี่นารินมั้ยคะ ให้พี่นารินมาเป็นแฟนพี่เสี่ยวเยี่ยนมั้ยคะ" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนหยอกเย้ากับเสี่ยวจิ่ว

"ชอบค่ะ พี่นารินใจดีค่ะ ดูแลเสี่ยวจิ่วทุกอย่างเลย เสี่ยวจิ่วรักพี่นารินค่ะ" เสียวจิ่วโน้มตัวกอดคอนาริน ทำให้ทั้งคู่เข้าใกล้กันมาก ทั้งคู่มองตากัน 'ฉันอยากจูบเธอจังนาริน' จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเห็นริมฝีปากบางของนาริน ยากจะห้ามใจ เขาจึงหอมแก้มนารินไปหนึ่งที นารินตกใจที่เขาทำแบบนั้นต่อหน้าเสี่ยวจิ่ว แต่เสี่ยวจิ่วกลับหัวเราะชอบใจตามประสาเด็ก