ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 6

ณ โต๊ะอาหารทุกคนทานอาหารพร้อมหน้ากัน

"หนูริน พรุ่งนี้แม่กับคุณปู่แล้วก็จิ้นเสี่ยวเยี่ยนจะพาหนูไปเยี่ยมคุณลุงคุณป้าหนูที่บ้านนะจ๊ะ ไปทานอาหารเย็นกันด้วย" คุณนายหลิ๋นเอ่ยบอกกับนาริน นารินกำลังทานเข้าก็แปลกใจในสิ่งที่ได้ยิน ทำตาโตแอบตื่นเต้น'ออกจากบ้านมาหลายวันได้กับบ้านไปหาคุณลุงคุณป้าแล้วดีใจจังเลย' " ขอบคุณค่ะที่จะพาหนูรินไปหาคุณลุงคุณป้า" รอยยิ้มที่สดใสเหมือนเด็กดีใจ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมองเธออย่างเอ็นดู " เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้วพาฉันขึ้นห้องเลยนะ ดูขาให้ฉันหน่อยรู้สึกเจ็บๆ" ไม่ได้เจ็ยอะไรแค่อยากให้เธออยู่ใกล้ๆแค่นั้น

"ได้ค่ะ" เมื่อทานอาหารเสร็จนารินก็พยุงจิ้นเสี่ยวเยี่ยนลุงขึ้นเดินขึ้นห้อง

"เจ็บขาทำไมไม่ใช้รถเข็นหล่ะ" จิ้นกงหยวนเอ่ยถามหลานชาย

"ผมจะใช้ทำไมหล่ะคับ ผมยังมีนารินคอยดูแล" เขาตอบคุณปู่พร้อมกับมองหน้านารินที่อยู่ในวงแขนของเขา เหมือนเขาได้กอดเธอทุกวัน คุณปู่ได้เห็นก็เข้าใจไม่ถามอะไรต่อ

มาถึงห้องนารินพยุงเขาให้นั่งลงที่เตียงนอนแล้วนั่งคุกเข่าลงดูแผลที่ขา "หายดีแล้วนี่คะ เจ็บตรงไหนคะ หลอกหนูรินหรอคะ" นารินมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ และตีไปที่ขาเขาหนึ่งที ลุกขึ้นยืนแล้วจะเดินจากไป เป็นจังหวะที่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนดึงมือนาริน ทำให้นารินเสียหลักล้มลงบนตักเขา เขากอดเธอไว้แน่นเหมือนไม่อยากให้จากไป

"หนูรินอยากโกรธฉันเลยนะ ฉันแค่อยากรู้ เธอเป็นห่วงฉันแค่ไหน"

"ไม่เห็นต้องหลอกกันนี่ค่ะ"

"รู้ไหมพรุ่งนี้เราจะไปบ้านคุณลุงคุณป้าของเธอเพราะอะไร....ไปขอเธอแต่งงานไงนาริน"

นารินได้ฟังก็นิ่งไปสักพัก 'เขาจะขอฉันจริงๆหรอก ฉันจะได้แต่งงานจริงๆหรอ' นารินเขินอายหน้าแดงก่ำ มองหน้าเขาด้วยความสงสัย

"ทำไมคุณจิ้นถึงอยากแต่งงานกับหนูริน หนูรินจะกลายเป็นหนูตักถังข้าวสารเลยนะคะ คุณจิ้นเป็นประธานหนุ่มรูปหล่อไฟแรง ที่สาวๆหลายคนอยากจะได้คุณเป็นแฟน"นารินพูดด้วยท่าทางทะเล้นยียวย

"ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าผู้หญิงเขาคิดกับฉันแบบนั้น รวมถึงเธอด้วยไม่นาริน"

"ไม่ค่ะ เพราะหนูรินเพิ่งรู้จักคุณ แล้วที่หนูรินพูดก็อ่านมาจากนิตยสารค่ะ" คนฟังน้อยใจนิดหน่อย เธอเพิ่งมาอยู่ที่นี่ไม่แปลกที่จะไม่รู้จักเขา "นี่ไงเธอก็ได้รู้จักฉันแล้วไง รู้จักมากกว่าคนอื่นด้วย" พูดจบเขาก็จับคางของนารินให้เงยหน้าขึ้นบรรจงจูบริมฝีปากบาง นารินตกใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ยากที่จะขัดขืนปล่อยให้เขาจูบไปตามอำเภอใจ เขาจูบจนพอใจก็ถอนริมฝีปากออก คนโดนจูบปากบวมแดงขึ้นมาทันที เขาใช้นิ้วลูบริมฝีปากเธอ "นาริน เธอแต่งงานกันฉันเถอะนะ ฉันสัญญาว่าฉันจะรักและดูแลเธอไปตลอดชีวิต" เขารักผู้หญิงคนนี้ไม่อยากให้เธอจากไป

"ทำไม..." นารินถามด้วยสีหน้าสงสัย

"ไม่รู้สิ..ฉันชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน แล้ว ตลอดเวลาที่เธอมาอยู่ดูแลฉันทำให้ฉันอยากอยู่กับเธอไปตลอด เขาเรียกว่ารักแรกพบรึป่าว" แล้วเขาก็มองหน้าเธอด้วยแววตาอ่อนโยน นารินเขินจนทำตัวไม่ถูก เธอไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับเธอ เธอเคยผิดหวังเรื่องความรักมาก่อน เลยไม่คิดว่าจะรักใครอีกแต่กลับมาเจอกับจิ้นเสี่ยวเยี่ยนทำให้เธออยากเปิดใจรับความรักอีกครั้ง

"ตกลงค่ะ หนูรินจะแต่งงานกับคุณ แต่..คุณจิ้นต้องสัญญาก่อนว่า ถ้าคุณหายดีแล้วคุณต้องไปพบคุณพ่อคุณแม่ของนารินที่ประเทศไทยด้วยนะคะ"เมื่อได้ฟังคำตอบทำให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยนยิ้มดีใจและกอดนาริน หอมแก้มซ้ายขวา นารินเอามือปิดหน้าเขาเอาไว้

"พอแล้วค่ะ พอแล้ว คุณจะหอมหนูรินให้ช้ำเลยหรอคะ"

"ก็ฉันดีใจที่เธอตกลงแต่งงานกับฉัน" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนรอคอยคนที่จะมาเยียวยาชีวิตเขามาตลอด และเขาเห็นว่านารินเหมาะสมที่จะเป็นคนรับหน้าที่นั้น เธอทำให้เขาได้รู้จักความอ่อนโยน ได้แสดงตัวตนอีกด้านออกมา เพราะที่เขาเป็นอยู่ มีแต่คนตั้งฉายาว่าเป็นประธานจอมโหด ด้วยบุคลิกที่เคร่งขรึม พูดจริงทำจริง ไม่มีความปราณีให้ใคร ตั้งแต่เจอนารินได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอ เขากลายเป็นประธานผู้อ่อนโยน มีแต่ความรักความเมตตา เธอทำให้เขาเปลี่ยนไปจริงๆ และทุกคนในบ้านต่างก็ชอบเธอ ต่างจากจีน่าที่หมายปองไว้ตั้งแต่แลก เจอกันครั้งแรกทำตัวอ่อนโยน ทำให้เขาหลงรักชั่วขนาด ผ่านไปไม่นานจีน่าก็เปลี่ยนไป จากคนเป็นอีกคน ร้ายกาจขึ้น ไม่เป็นที่โปรดปรานของคนในบ้าน จึงไม่เหมาะสมที่จะอยู่ข้างกายเขา "ตอนนี้เธอไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เขาไปบ้านคุณลุงคุณป้าเธอกัน" เขาคลายแขนที่กอดนารินไว้ให้นารินได้ไปพักผ่อน

"หนูริน..."

นารินเดินถึงหน้าประตูห้อง ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสียงเรียก

"คุณจิ้นต้องการอะไรหรือป่าวคะ"

"ไม่หล่ะ แค่จะบอก goodnight "

"goodnight ค่ะ" นารินยิ้มให้ก่อนที่จะปิดประตู หัวใจเต้นไม่เป็นปกติ

ช่วงเย็นของวันถัดมา บ้านตระกูลจิ้นและนารินเดินทางถึงบ้านของคุณนายหลาวหลาวซึ่งเป็นคุณป้าของนาริน

หลาวหลาว ปรีดาและนาลัน ยืนรองอยู่ที่ประตูเข้าบ้าน จิ้นกงหยวนลงจากรถเดินเข้ามาพร้อมมีคุณนายหลิ๋นประคองข้างๆ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนนั่งรถเข็นโดยมีนารินเป็นคนเข็น ทุกคนกล่าวทักทายกัน หลาวหลาวก็เชิญทุกคนเช้าบ้าน นาลันเห็นจิ้นเสี่ยวเยี่ยนก็เขินอาย 'คนอะไรหล่อขนาดนี้ ขนาดนั่งรถเข็นยังดูดี' นาลันรีบเดินมาจับแขนนารินให้ถอยห่างออกจากจิ้นเสี่ยวเยี่ยนระยะนึง