ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 5

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..

"เข้ามาได้"จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเอ่ยอนุญาติให้คนเข้ามา "เช้าแล้วนะคะ ลงไปทานข้าวเช้าข้างล่างกันค่ะ" นารินเปิดประตูพร้อมเข็นรถเข็นเข้าไปหาเขาในห้อง

"วันนี้ไม่นั่งรถเข็นนะ ฉันอยากเดิน แผลฉันหายแล้ว ให้ฉันเดินนะ ฉันอยากเดินได้ให้เร็วที่สุด ฉันอยากไปบ้านหนูรินที่ประเทศไทย" เขาพูดด้วยสายตามุ่งมั่น แต่กลับทำให้คนฟังใจสั่น 'นี่ตกลงเขาชอบฉันจริงๆ หรือแค่อยากให้ฉันขัดขวางจีน่ากันแน่' ได้แค่คิดไม่กล้าถามตรงๆ นารินมองหน้าจิ้นเสี่ยวเยี่ยนด้วยความสงสัย

"ได้ค่ะ มาค่ะเดี๋ยวหนูรินช่วยพยุงประคองคุณเดินค่ะ" นารินพูดพร้อมเอาแขนของจิ้นเสี่ยวเยี่ยนคล้องคอช่วยพยุงตัวเขา แล้วแขนนารินอีกข้างพยุงจับเอวเขาไว้

ความใกล้ชิดทำให้ทั้งคู่ใจเต้นมากกว่าปกติ กลิ่มหอมอ่อนๆจากตัวนารินมันทำให้จิ้นเสี่ยวเยี่ยน ยากที่จะหักใจเขาจับหน้านารินให้เงยขึ้นหาเขา สัมผัสลมหายใจของกันและกัน จิ้นเสี่ยวเยี่ยนมองสำรวจใบหน้าของนารินแล้วบรรจงจูบนารินที่ริมฝีปากอย่างอ่อนโยน นารินตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ไม่ขัดขืนกับสิ่งที่เขาทำ เพิ่งแค่สับสนเท่านั้น 'ที่เขาจูบฉันเขารู้สึกกับฉันแบบไหนกันแน่' นารินหลับตารับจูบนั้น จิ้นเสี่ยวเยี่ยนจูบอยู่นานจนรู้สึกได้ว่านารินเริ่มหายใจไม่ออก เขาถึงถอนริมฝีปากออกแล้วกอดนารินไว้

"แต่งงานกับฉันเถอะนะ นาริน ฉันชอบเธอจริงๆ ไม่ใช่แค่ให้เธอมาขัดขวางจีน่า" ได้ยินแบบนั้นนารินถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

"แล้วคุณจีน่าหล่ะคะ ถ้าฉันตกลงเขาจะว่าอย่างไร ฉันกลัวมีปัญหากับเธอ"นารินพูดด้วยความกังวล

"ไม่ต้องกังวลฉันจะปกป้องเธอเอง มีฉันอยู่เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งสิ้น ฉันสัญญา"จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูดด้วยความจริงใจและตั้งใจ

"หนูรินขอยังไม่ตอบตอนนี้นะคะ" ความกังวลทำให้นารินยังไม่กล้าตอบตกลงในทันที

"เธอคงยังกังวลเรื่องจีน่าสินะ ฉันเข้าใจ ฉันจะเคลียเรื่องจีน่าให้จบ ให้เร็วที่สุด"

"จะไม่เป็นการทำร้ายเธอไปหน่อยหรอคะ คุณกับเธอคบกันมาก่อน แต่หนูรินมาทีหลัง หนูรินจะกลายเป็นคนที่ทำลายความสัมพันธ์ของคุณสองคนนะคะ" นารินพูดกลัวตัวเองเป็นสาเหตุให้เขาตัดความสัมพันธ์กัน

"ไปเถอะค่ะ ไปทานข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวค่อยคิดกันใหม่นะคะ" นารินเห็นสีหน้าของจิ้นเสี่ยวเยี่ยนเขร่งขรึมไป จึงอยากให้เขาคลายความกังวล "อืม... ดีเหมือนกัน หิวแล้ว ป่ะ" ทั้งสองประคองกันลงมาจนถึงโต๊ะอาหาร เป็ยจังหวะที่จีน่าเดินเข้ามาพอดี จีน่าพอเห็นนารินกอดคอกอดเอวประคองจิ้นเสี่ยวเยี่ยนแบบสนิทสนมลงมาก็เกิดความโมโห เดินเข้าไปกระชากแขนนาริน

" เธอมีสิทธิ์อะไรถึงมาแตะเนื้อต้องตัวประธานจิ้นแบบนี้ ไร้ยางอาย" จีน่าต่อว่านาริน

นารินไม่สนใจพยุงจิ้นเสี่ยวเยี่ยนให้นั่งลง แล้วมองหน้าจีน่ากลอกตาใส่ส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่าย แล้วเดินหลีกไปนั่งอีกทาง แต่จีน่าไม่ปล่อยให้นารินเดินไป

เพี๊ยะ!!

จีน่ากระชากแขนนารินแล้วตบหน้านาริน

"เธอท้าทายฉันก่อนนะนาริน ไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้กับฉัน" นารินกับที่แก้มแล้วยิ้มยกมุมปาก จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกำลังจะเอ่ยปากว่าจีน่าแต่ไม่ทัน

ปลั๊ก!! โอ๊ย!!!

นารินชกเข้าที่ปากของจีน่า ทำให้จีน่าปากแตกเลือดออก จิ้นเสี่ยวเยี่ยนตกตะลึงกับภาพที่เห็น พยาบาลสาวที่ดูอ่อนแอ 'ฉันคงต้องมองเธอใหม่นะนาริน เธอมีอะไรที่ฉันคิดไม่ถึงน่าสนใจอยู่เสมอ'

"อ้าว..คุณจีน่า คุณจะมาทานข้าวกับเรา แต่คุณปากแตกแบบนี้คงทานข้าวไม่อร่อยแล้วหล่ะคะ"นารินกอดอกพูดด้วยท่าทางยียวย 'อยากมาตบฉันก่อน ต้องสั่งสอนซะบ้าง' นารินคิดแล้วเบ้ปากใส่จีน่า จีน่าเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากตัวเองมีเลือดติดนิ้วมา "แกกล้าชกหน้าฉันหรอ อย่าอยู่เลยแก"จีน่าง้างมือจะตบนาริน แต่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนห้ามเอาไว้ 'ถ้าฉันไม่ห้ามจีน่าโดนอีกแน่'คิดได้ก็ต้องเอามือกุมขมับ เมื่อเห็นนารินตั้งท่ารองรับอยู่แล้วพร้อมที่จะสู้ทุกเวลา

"ประธานจิ้นขา จีน่าไม่ยอมนะคะ คุณต้องจัดการให้จีน่า เธอทำให้จีน่าปากแตก ฮือ..ฮือ.." จีน่ากอดแขนอ้อนจิ้นเสี่ยวเยี่ยนหวังให้เขาต่อว่าหรือลงโทษนารินที่ทำร้ายเธอ แต่เขาไม่ได้สนใจเธอเลยเขาสนใจแต่นาริน

"แต่เธอเป็นคนก่อเรื่องก่อนนะจีน่า วันนี้คงไม่สะดวกเธอกลับไปก่อน"จิ้นเสี่ยวเยี่ยนออกปากไล่จีน่าให้กลับไป ถ้าจีน่ายังอยู่คงจะมีเรื่องกันอีก "จริงอย่างที่เสี่ยวเยี่ยนพูด จีน่ากลับไปก่อนเถอะ" เสียงของคุณนายหลิ๋นดังมาจากด้านบน เขายืนประคองแขนจิ้งกงหยวนอยู่เพื่อจะลงมาทานข้าวเช้า แต่ดันเจอกับเรื่องไม่คาดฝัน พยาบาลสุดน่ารักของพวกเขาชกปากของจีน่าจนแตก ทำให้เขาทั้งคู่ตะลึงเช่นกัน

นารินเห็นสายตาทั้งคู่ที่มองมาก็รู้สึกอายเช่นกันได้แต่ก้มหน้า

"ก็ได้ค่ะ จีน่ากลับก็ได้"จีน่าพูดอย่างน้อยใจ

"ดิฉันหลาวหลาวพูดสายอยู่ค่ะ จากไหนค่ะ"

"ดิฉันคุณนายหลิ๋นแม่ของจิ้นเสี่ยวเยี่ยน ที่นารินหลานสาวคุณดูแลอยู่ค่ะ"

"สวัสดีค่ะ หนูรินทำอะไรให้คุณลำบากใจรึป่าวคะ" น้ำเสียงดูกังวลเมื่อพูดถึงหลานสาว

"ป่าวเลยค่ะ หนูนารินทำดีทุกอย่างค่ะ แต่ที่ฉันโทรมาวันนี้มีเรื่องจะคุยกับคุณหลาวหลาวและสามีค่ะ พอจะสะดวกพบกันได้ไหมคะ"

"ได้ค่ะ สะดวกค่ะ"

"พรุ่งนี้ตอนเย็นฉันจะไปพบคุณที่บ้าน พาหนูนารินไปด้วยคงสะดวกนะคะ"

"ได้ได้เลยค่ะ ดิฉันอยากเจอหนูรินอยู่พอดีค่ะเธอไปอยู่บ้านคุณหลายวันแล้ว ดิฉันคิดถึงเธอค่ะ เธอสบายดีนะคะ"

"สบายดีค่ะ พรุ่งนี้เย็นพบกันนะคะ"

ทั้งคู่ได้วางสายลง

"มีอะไรหรือคุณ" ปรีดาผู้เป็นสามีเอ่ยถามหลาวหลาว

"พรุ่งนี้แม่ของประธานจิ้นจะมาที่บ้านเราตอนเย็นค่ะ เขาจะพาหนูรินมาด้วย ฉันดิใจค่ะคุณ ฉันคิดถึงหนูริน" หลาวหลาวเดินไปกอดสามี

"พรุ่งนี้ก็ได้เจอแล้วนี่ บอกป้าเหยาเหยาให้เตรียมอาหารด้วยนะ ป้าแกคงดีใจเหมือนกัน แกชอบทำอาหารให้หนูรินทาน" ปรีดาก็ดีใจเช่นกัน นารินเป็นหลานที่เขารักไม่ต่างจากลูกตัวเอง เขารับปากพ่อแม่นารินไว้ว่าจะดูแลเธออย่างดีที่สุด "คุณค่ะฉันจำได้ว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของหนูรินด้วยนี่คะ"หลาวหลาวนึกขึ้นได้จึงบอกสามี "งั้นเราหาของขวัญพิเศษให้หนูรินสักชิ้น"ปรีดาเสนอภรรยา หลาวหลาวจึงเลือกแหวนเพชรวงเล็กๆ ที่ดูน่ารักให้นารินหนึ่งวง และดูสร้อยคอให้นาลันลูกสาวของตัวเอง ถ้าให้แต่นารินนาลันจะว่าเอาได้รักหลานมากกว่าลูก ไม่อยากให้เขาอิจฉากัน เลือกได้แล้วใส่กล่องแพ็คเป็นของขวัญให้สวยหรู หลาวหลาวมองของขวัญอย่างมีความสุข เหมือนเธอมีลูกสาวเพิ่มอีกคน