ความรักของท่านประธานกับสาวต่างถิ่น นิยาย บท 4

นารินรู้สึกมึนงงจนบอกไม่ถูก 'รังเกียจเขามั้ยก็ไม่ ไม่ชอบเขาหรอก็ไม่ แต่มันเร็วเกินไปนะ ยังไม่ได้ศึกษาดูใจกันเลย แล้วจะอยู่กันรอดมั้ยเนี่ย อีกอย่างพ่อกับแม่จะว่าอย่างไรบ้าง ไม่ได้ต้องคุยกับพ่อแม่ก่อน' นั่งคิดจนคิ้วขมวดชนกัน จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเห็นหน้านารินแล้วหัวเราะออกมา เวลานารินทำน่าแบบนั้นมันดูตลก

"หนูริน ค่อยๆคิดฉันไม่เร่งรัด ฉันไม่บังคับฝืนใจเธอ ถ้าเธอไม่ตกลง ก็ล้มเลิกความคิด งานแต่งก็ไม่เกิดขึ้น แต่ฉันจะบอกเธอไว้อย่างนะ หนูริน"แล้วเขาก็เงียบ

"อะไรหรอคะ"นารินถามต่อ

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนจับมือนารินแล้วจ้องตาเธอ "ฉันชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกัน วันที่เธอช่วยฉันวันที่รถชน ตั้งแต่วันนั้นฉันก็มีแต่ภาพเธอในสมอง อยากให้เธอมาอยู่เคียงข้างคอยดูแลฉัน ได้เห็นหน้าเธอทุกวันคงจะดีไม่น้อย"

สิ่งที่เขาพูดทำให้คนฟังเขินหน้าแดงอายจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่งฟังเขา

อะแฮ่ม...อะแฮ่ม...

"นี้แกลืมว่าคนแก่อย่างฉันนั่งอยู่ตรงนี้รึป่าว ห๊ะ" จิ้นกงหยวนนั่งฟังอยู่ด้วยอายแทน หนุ่มสาวสมัยนี้ไวจริงๆ สมัยฉันกว่าจะจีบสาวได้

แต่เขามีความรู้สึกดีที่หลานชายคนนี้มีความคิดใช้ได้ สายตาแหลมคม เด็กผู้หญิงคนนี้กริยามารยาทเรียบร้อยดี พูดจาดีน่าฟัง 'เดินหน้าเต็มที่ไอ้หลานชาย ปู่เอาใจช่วย แต่งเป็นหลานสะใภ้ปู่ให้ได้'

แค่มองตาก็รู้ใจ จิ้นเสี่ยวเยี่ยน รู้สึกเขินปู่อยู่เหมือนกัน เขาไม่เคยบอกชอบหรือรักใครมาก่อน คราวนี้บอกชอบนารินต่อหน้าคุณปู่ด้วย

'เสียฟอร์มท่านประธานชะมัด' จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเกาศีรษะแก้เขิน แต่คนเป็นปู่มองดูก็รู้ เขาเลยยิ้มหัวเราะออกมา ทำให้นารินได้สติ รีบปรับอาการความรู้สึกที่เขินอายอย่างหนักให้เป็นปกติ

"ขอหนูรินคิดดูและปรึกษาคุณพ่อกับคุณแม่ก่อนนะคะ คุณจิ้น คุณปู่ เรื่องแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล็กนะคะ แล้วอีกอย่าง คุณจิ้นคะ การแต่งงานกันคุณ หนูรินคิดว่าจะมีปัญหาตามมาอีกเยอะค่ะ ให้เวลาหนูรินหน่อยนะคะ" ได้ฟังคำตอบของนารินจิ้นเสี่ยวเยี่ยนรู้สึกใจชื่นขึ้นมาบ้าง เพราะเขากลัวว่านารินจะตอบปฏิเสธ

แน่นนอนการแต่งงานครั้งนี้จะเกิดปัญหาใหญ่ เพราะเจ้าสาวจะไม่ใช่จีน่า

การปรึกษาหารือกันครั้งนี้ได้ยินถึงหูจีน่าเป็นที่เรียบร้อย เพราะมีสาวใช้คอยเป็นสายรายงานความเคลื่อนไหวของทุกคนในบ้าน โดยเฉพาะจิ้นเสี่ยวเยี่ยนให้จีน่าฟังอยู่ตลอด

กรี๊ด!!!กรี๊ด!!!กรี๊ด!!!

จีน่ากรีดร้องด้วยความโมโหเมื่อได้ยินที่สาวใช้โทรรายงาน

"แกคอยฟังว่านังนารินจะตอบตกลงมั้ยแล้วรายงานฉัน งานนี้ฉันไม่ยอม ประธานจิ้นต้องเป็นของฉันคนเดียว ฉันเท่านั้นที่จะเป็นเจ้าสาว อ๊าย" ปัง! เสียงโทรศัพท์กระทบลงพื้นเพราะแรงที่ปาลงด้วยความโมโห

"จีน่า ลูกเป็นอะไร" จางเว่ยเจียงพ่อของจีน่า ตกใจที่เห็นลูกสาวตนโมโหแบบนั้น

"โมโหประธานจิ้นค่ะคุณพ่อ เขาจะแต่งงาน กับคนอื่น"พูดจบน้ำตาก็ไหลออกมา จีน่าโกรธจนร้องไห้

"โธ่..จีน่าลูกพ่อ ไม่ต้องกังวลลูกเดี๋ยวพ่อจัดการให้ ประธานจิ้นจะทำกับลูกพ่อแบบนี้ไม่ได้ คบหากันมาตั้งนาน บทจะแต่งงานจะแต่งกับคนอื่น แล้วลูกพ่อจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน" จางเว่ยเจียงพูดปลอบใจลูกสาว

"พ่อขา พ่อต้องจัดการให้หนูนะคะ นังนั้นมันเป็นใครจะมาแย่งประธานจิ้นจากหนู หนูไม่ยอมค่ะคุณพ่อ ฮือ..ฮือ.." จีน่าร้องไห้ออกมาบีบหัวใจพ่อเหลือเกิน

"ได้ๆ เดี๋ยวพ่อจัดการให้ไม่ต้องร้องไห้นะคนดีของพ่อ" จางเว่ยเจียงกอดลูบศรีษะปลอบลูกสาว จีน่าเป็นลูกที่เขารักมากใครอย่าได้ทำให้เธอขุ่นเคืองใจเด็ดขาด

"ว่าแต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครหล่ะลูก"

"หนูไม่รู้จักค่ะ รู้แค่ว่าชื่อนารินเป็นคนไทย มาอยู่ที่จีนเรียนพยาบาลค่ะ"

"อ่อ..เดี๋ยวพ่อสืบเอง แต่หล่อนอยู่กับประธานจิ้น จะทำอะไรก็ยากหน่อย"จางเว่ยเจียงพูดด้วยท่าทางกังวล เพราะจิ้นเสี่ยวเยี่ยนก็ไม่ใช่คนที่จะต่อกลอนด้วยได้ง่ายๆ เขามีอำนาจอิทธพลพอสมควร บริวารเขามากมาย

"ขอแค่คุณพ่อเอ่ยปาก หนูพร้อมช่วยค่ะคุณพ่อ"จีน่ายิ้มอย่างร้ายๆ 'ฉันจะกำจัดเธอไปให้พ้นทาง นาริน' คิดแล้วจีน่าก็เช็ดน้ำตาอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

"หนูไปข้างนอกก่อนนะคะคุณพ่อ"จีน่าหอมแก้มจางเว่ยเจียง หยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป

"จะไปหาจูจางซือหรอ"ได้ยินจางเว่ยเจียงถามจีน่าถึงกับหยุดชะงัก "ระวังนะ สิ่งที่ลูกทำอยู่มันจะทำลายตัวลูกเอง ความลับมันไม่มีในโลก วันนี้เขาไม่รู้ สักวันเขาก็ต้องรู้ อย่าลืมสิ ประธานจิ้นเป็นใคร แค่ดีดนิ้ว ทุกอย่างก็เป็นดั่งเขาต้องการ จีน่าพ่อเตือนแล้วนะ"จางเว่ยเจียงกล่าวเตือนลูกสาว

"จีน่าจะไปหาประธานจิ้นค่ะคุณพ่อ จีน่าไปนะคะ บาย..." จีน่าโบกมือให้จางเว่ยเจียง

จีน่าขับรถออกจากบ้านแต่ปลายทางของเธอไม่ใช่บ้านจิ้นเสี่ยวเยี่ยนตามที่บอกจางเว่ยเจียง แต่เป็นคอนโดหรูที่เธอเปิดไว้สำหรับพักกับจูจางซือ

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น จูจางซือเดินมาเปิดประตูให้จีน่า จีน่าเดินเข้าห้องจูจางซือโอบกอดเธอจากด้านหลัง จูจางซือรักจีน่ามาก ถึงให้เป็นรักแบบหลบๆซ่อนๆเขาก็ยอม เพราะเขารักเธอ

จีน่าแกะมือเขาออก เพื่อให้ตัวเองพ้นจากแขนของเขา จูจางซือเห็นจีน่าอารมณ์ไม่ดีจึงยอมคลายอ้อมกอดนั้นออก

"น่ากินจังเลยค่ะ ป้าเคยเห็นในร้านอาหารไทยไม่เคยกินเลยค่ะ"ป้าจางมองด้วยแววตาชื่นชม

"หนูรินทำให้ป้าจางชุดนึงด้วยค่ะ"นารินยิ้มสดใส "ขอบคุณค่ะคุณหนู" ป้าจางจับมือนารินด้วยความเอ็งดู 'เด็กคนนี้น่ารักจังเลย'

"เดี๋ยวป้าจางช่วยยกไปวางที่โต๊ะอาหารทีนะคะ เดี๋ยวหนูของเจียวไข่อีกจานแก้เผ็ดค่ะ กลัวรสชาติเผ็ดเกินไป" ว่าแล้วนารินก็ตอกไข่ตีแล้วเจียว กลิ่นหอมอบอวลจนจิ้นเสี่ยวเยี่ยนที่นั่งเล่นในห้องรับแขกยังได้กลิ่นจนต้องเข็นรถตามกลิ่นมาดู มาเจออาหารที่ตั้งอยู่เต็มโต๊ะอาหาร จิ้งกงหยวนกับคุณนายหลิ๋นเดินลงมาจากข้างบนชั้นสอง "เสี่ยวเยี่ยน กลิ่นอะไรหอมจัง" จิ้งกงหยวนถามพร้อมเดินลงมาที่โต๊ะอาหาร พอเห็นอาหารบนโต๊ะถึงกับตกใจ อาหารแปลกตาตั้งอยูบนโต๊ะ ทุกคนมานั่งลงที่โต๊ะอาหาร นารินถึงจานไข่เจียวเดินออกจากครัวมา "อ้าว..ทุกคนมาพร้อมกันแล้วหรอคะ"

นารินแปลกใจยังไม่ได้เรียกทุกคนเลยทำไมมานั่งพร้อมหน้ากันแล้ว

"มาตามกลิ่นอาหาร"จิ้นกงหยวนพูดพร้อมหัวเราะ "ท่าทางวันนี้แม่จะไม่กินคงไม่ได้ กลิ่นก็หอมน่าตาก็น่าทาน"คุณนายหลิ๋นกล่าว เพราะปกติจะไม่ค่อยทานข้าวเย็น

"แต่รสชาติจะอร่อยถูกปากทุกคนรึป่าว อันนี้ทุกคนต้องให้คำตอบนะคะ"นารินพูดด้วยอาการถ่อมตน

จิ้นเสี่ยวเยี่ยนไม่พูดอะไรแต่ตักกับข้าวชิม นารินมองตามต้องการคำตอบ เขาชิมแล้วยิ้ม "อร่อย รสชาติดี อันนี้คืออะไร"

"ต้มยำทะเลค่ะ"

ตักอย่างที่สอง "อันนี้หล่ะ"

"ผัดผักกุ้งรวมมิตรค่ะ"

"อันนี้หล่ะคืออะไร" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนชี้ที่ถ้วยน้ำพริก

"น้ำพริกค่ะ ต้องกินคู่กับผักค่ะ ใช้ผักจิ้นน้ำพริกแล้วทานค่ะ อย่าจิ้มเยอะนะคะ หนูรินกลัวคุณๆทานเผ็ดไม่ได้ค่ะ" นารินอธิบายพร้อมทำให้ดู "ส่วนจานสุดท้ายไข่เจียวแก้เผ็ดค่ะ ถ้าคุณๆเผ็ดทานไข่เจียวตามค่ะ" ทุกคนฟังนารินอธิบายจนอยากทานแล้ว

"ทานข้าวกันเถอะค่ะ" นารินผายมือชวนทุกคนทานข้าว บรรยากาศบนโต๊ะทานข้าวดูทุกคนทานกันแบบเอร็ดอร่อยกว่าปกติ พอทุกคนทานข้าวอิ่ม "มื้อนี้อร่อยมาก"จิ้นกงหยวนกล่าวชม "อร่อยมากค่ะคุณพ่อ ถ้ามีแบบนี้ทุกวันหนูอ้วนแน่เลยค่ะ" คุณนายหลิ๋นกล่าวพร้อมหัวเราะ จิ้นเสี่ยวเยี่ยนไม่พูดแค่มองหน้านารินแล้วยิ้ม เขาชอบมากอาหารที่นารินทำ

"ทุกคนคับผมอยากพักหล่ะ หนูรินพาฉันไปพักที" จิ้นเสี่ยวเยี่ยนกล่าวลาทุกคน พร้อมพยักหน้าให้นาริน นารินรีบลุกขึ้นพาจิ้นเสี่ยวเยี่ยนขึ้นห้อง "ฉันชอบอาหารที่หนูรินทำ อร่อยทำให้ฉันกินทุกวันเลยได้มั้ย" นารินได้ยินที่จิ้นเสี่ยวเยี่ยนพูด รู้สึกอึ้งว่าเขาชอบทำให้นารินเขินอายหน้าร้อนผ้าว "ถึงห้องคุณแล้ว หนูรินขอตัวกลับห้องนะคะ ฝันดีค่ะ"นารินเดินก้มหน้าอายกลับห้อง จิ้นเสี่ยวเยี่ยนเห็นนารินอายก็รู้สึกชอบใจ ยิ้มกว้างแบบไม่เคยยิ้มมาก่อน

'นารินเธอจะทำให้ฉันหลงใหลโดยไม่รู้ตัว'