กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1005

ในขณะนี้ ชาร์ลีกำลังลุกไหม้ด้วยความโกรธและเกรี้ยวกราด

เขาไม่ได้คาดคิดเลย ว่าจะมีพวกค้ามนุษย์กล้าขนาดลักพาตัวเหล่าเด็กกำพร้า!

เมื่อเขานึกถึงความเป็นไปได้ที่เด็ก ๆ จะถูกขายให้กับพวกที่เอาเด็กไปขอทาน และนั่นอาจทำให้เด็ก ๆ พิการได้ เขาก็อยากจะขยี้พวกค้ามนุษย์เหล่านั้นให้ละเอียดเป็นล้านชิ้น

เขาพูดทางโทรศัพท์ว่า “สเตฟานี ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าใช่ไหม?”

"ใช่!" สเตฟานีตอบอย่างบ้าคลั่ง “ฉันเพิ่งกลับมาจากสถานีตำรวจ คุณนายลูอิสและคนอื่น ๆ ยังคงอยู่ที่นั่น”

“ดี” ชาร์ลีพูด “งั้นรอฉันที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ฉันจะไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!”

เขาวางสายและรีบออกไปโดยไม่ได้แจ้งให้แคลร์ทราบด้วยซ้ำ

เมื่อลงบันไดไป เอเลนสวมชุดนอนผ้ามันวาวสีแดง เร่งเร้าอย่างไม่อดทน “ชาร์ลี ไปทำอาหารเช้าสิ ฉันหิวแล้ว”

ชาร์ลีขมวดคิ้วอย่างขุ่นเคืองและโพล่ง "ถ้าหิวมาก ก็ทำเอง"

เอเลนกัดฟันและด่าทอ “โอ้! นี่แกคิดว่าตอนนี้แกเจ๋งมาก ขนาดหยาบคายกับฉันได้เลยเหรอ?!”

ชาร์ลีพยักหน้า "ใช่ ถ้าแม่มีวิลล่าหลังใหญ่ขนาดนี้ได้ แม่ก็เจ๋งเหมือนกัน!”

ใบหน้าของเอเลนเปลี่ยนไป "แกหมายความว่าอะไร? แกคิดว่าที่แกได้วิลล่านี่ เพราะแกมีความสามารถมากอย่างนั้นใช่ไหม? แล้วแกกล้าดียังไงมาทำสีหน้ารังเกียจฉัน?!”

ชาร์ลีตะโกนอย่างเย็นชา “ผมกล้า! แม่ยังจำได้อยู่ไหม ว่าแม่ปฏิบัติกับผมอย่างไร ตอนที่ผมอยู่ในบ้านของแม่? ผมหวังว่าแม่จะคิดทบทวนมัน มันเป็นไปได้ว่าอีกสักพัก ผมอาจจะปฏิบัติกับแม่แบบนั้น”

“นี่…” ความโกรธของเอเลนดับลงเกือบทั้งหมด ในที่สุดเธอก็ตระหนักได้ว่า ชาร์ลีได้เปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว