กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1007

ชาร์ลีหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาอัลเบิร์ต

อัลเบิร์ตเป็นราชาแห่งโลกใต้ดินของโอลรัส ฮิลล์ เขาต้องมีสายแจ้งข่าวมากกว่าใคร ๆ ในเมือง

เสียงแสดงถึงความเคารพของอัลเบิร์ตดังขึ้นทันทีที่รับสาย “ปรมาจารย์เวด มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?”

ชาร์ลีพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เมื่อคืนที่สถานสงเคราะห์ โอลรัส ฮิลล์ มีเด็กอายุสองถึงสามขวบจำนวน 10 คนที่ถูกลักพาตัวไปโดยผู้ค้ามนุษย์ คุณเป็นเจ้าแห่งโลกใต้ดินมานานแล้ว ช่วยผมหาหน่อยว่ามีใครแจ้งข้อมูลเกี่ยวกับการซื้อเด็กหรือสอบถามเกี่ยวกับเด็กมาบ้างไหม”

หลายกรณีสามารถแก้ได้ ไม่ใช่เพราะประสิทธิภาพของผู้สืบสวนหรือเครื่องมือสืบสวนที่มีเทคโนโลยีสูงที่พวกเขาติดตั้ง แต่เพราะอาชญากรได้ทิ้งเบาะแสสำคัญไว้ในกลุ่มของตน

ตัวอย่างเช่น เมื่อมีคนถูกฆ่าตาย ตำรวจจะเริ่มการสอบสวนโดยระบุศพ และดำเนินการต่อจากที่นั่น แต่คนในโลกใต้ดินจะรู้ว่าใครคือศัตรูของเหยื่อ เขาเคยมีปัญหาอะไรมาบ้าง และใครน่าจะเป็นฆาตกร

อีกตัวอย่างหนึ่ง เมื่อมีคนทำรถหายในพื้นที่ และแจ้งความกับตำรวจ ตำรวจมักจะเริ่มสอบสวนว่ารถอยู่ที่ไหน ล่าสุดเห็นที่ไหน รถหายที่ไหน และใครติดต่อกับรถ ล่าสุดอิงจากกล้องวงจรปิด

อย่างไรก็ตาม หากคุณนำคดีนี้ไปแจ้งกับคนในโลกใต้ดิน พวกเขาจะเริ่มต้นทันทีโดยระบุตัวขโมยรถหรือใครก็ตามที่รับผิดชอบในการขายของที่ขโมยมา และคนที่เห็นรถเป็นครั้งสุดท้ายคือใคร โดยพื้นฐานแล้วพวกเขาจะได้รับคำตอบที่แน่นอนในทันที

ที่สำคัญที่สุด โลกใต้ดินมีกฎเกณฑ์ และคำสั่งเป็นของตัวเอง การได้คำตอบไม่เท่าการไปถามใคร แม้ว่าคนวงในต้องการข้อมูลบางอย่าง แต่สถานะ และชื่อเสียงของเขาต้องตรงกับข้อมูลที่เขาค้นหา ไม่อย่างนั้ ความพยายามของเขาจะไม่เกิดผล

ตัวอย่างเช่น ถ้าคนธรรมดา ๆ ต้องการรู้ว่าอัลเบิร์ตทำธุรกิจประเภทใดอยู่ เขาพบใครมาบ้าง หรือเรื่องอะไรก็ตามแต่ เขาจะไม่ได้อะไรเลย แต่ถ้าอัลเบิร์ตอยากรู้ว่าคนคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่เมื่อไม่นานมานี้ และใครที่เขาติดต่อด้วยบ่อย ๆ มันจะง่ายเหมือนการดีดนิ้ว และลูกน้องของเขาจะได้คำตอบสำหรับตัวพวกเขาเอง

อัลเบิร์ตรู้ว่าชาร์ลีเติบโตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นเขาจึงรู้ด้วยว่าชาร์ลีจะต้องโกรธมากที่มีเด็กโดนลักพาตัวจากสถานสงเคราะห์ ดังนั้นเขาจึงรีบดำเนินการตรวจสอบเรื่องนี้ทันที