กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1008

ชาร์ลีพยักหน้าและพูดว่า “ดี! ได้ข่าวอะไรก็รีบบอกฉันนะ!”

อัลเบิร์ตพูดด้วยความเคารพ “รับทราบครับ ปรมาจารย์เวด!”

ชาร์ลีวางสาย เขาสงบสติอารมณ์ลงก่อนจะหันกลับมาหาคุณนายลูอิสและสเตฟานี "คุณนายลูอิส,สเตฟ ไม่ต้องกังวลนะ ผมขอให้เพื่อนของผมหาเบาะแสแล้ว เขามีความสามารถมาก และมีผู้ให้ข้อมูลมากมาย ผมแน่ใจว่าเขาจะมีคำตอบในไม่ช้า”

คุณนายลูอิสโพล่งขึ้น ดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยน้ำตา “ชาร์ลี ขอบคุณมากเลยนะลูก!”

ชาร์ลีรีบตอบว่า “คุณนายลูอิส คุณกำลังพูดเรื่องอะไรกันครับ? ผมโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ และเด็ก ๆ ที่นี่เป็นเหมือนพี่น้องของผม ตอนนี้พวกเขาหายไป ผมจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อพาพวกเขากลับคืนมา!”

สเตฟานีพูดทั้งสำลักและสะอื้นไห้ “พี่ชาร์ลี พี่บริจาคเงินไปมากเมื่อวานนี้เอง ระหว่างทางกลับบ้านคุณนายลูอิสเพิ่งบอกว่าจะติดตั้งกล้องวงจรปิดรอบ ๆ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยเงินบริจาคของพี่ แต่ใครจะไปรู้…”

สเตฟานีพูดไม่จบประโยคก่อนที่เธอจะเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

ชาร์ลีรู้จักคุณนายลูอิสและสเตฟานีเป็นอย่างดี คนส่วนใหญ่ที่ทำงานในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นใจดีและอ่อนโยนมาก พวกเขาดูแลเด็กกำพร้าเหล่านี้เหมือนเป็นลูกแท้ ๆ และถือว่าตนเองเป็นพ่อแม่

ในตอนนี้ เด็ก ๆ สิบคนถูกลักพาตัวไปจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว

ชาร์ลีกำลังจะปลอบพวกเขาเมื่ออัลเบิร์ตโทรเข้ามา

เขารับสายทันที และอัลเบิร์ตกล่าวขึ้นว่า “ปรมาจารย์เวด ผมมีเบาะแสบางอย่างครับ ไอ้เด็กกิบสันคนนี้ยืมรถ Iveco Daily สีขาวพร้อมป้ายทะเบียนปลอมจากเพื่อน เขาและครอบครัวออกจากบ้านเมื่อคืนนี้และไม่พบพวกเขาเลยตั้งแต่เที่ยงคืน”

“Iveco Daily?!” ชาร์ลีขมวดคิ้วด้วยความตกใจและพูดว่า “คนลักพาตัวก็ขับรถ Iveco Daily ด้วย! ฉันคิดว่าต้องเป็นพวกมันแน่ ๆ !”