กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1052

เจย์เดนใช้เงินไปสองล้านดอลลาร์เพื่อซื้อรถคันนี้ และเขาซื้อมันมายังไม่ถึงเดือนเลย!

สิ่งที่แย่กว่านั้น คือเขายังโง่ขนาดที่มอบรถที่โดนชนให้กับชายหนุ่มคนนั้นอีก!

ตอนแรกเขาคิดที่จะให้ชายหนุ่มชดเชยโดยมอบรถใหม่เอี่ยมแก่เขา อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้คาดหวังให้ชายหนุ่มคนนี้ตายจริง ๆ

ตอนนี้ ไม่เพียงแต่จะไม่มีรถใหม่ แต่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแฟตันที่โดนชนของเขาอยู่ที่ไหน!

ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจย์เดนกัดฟันและคิดกับตัวเองว่า 'ไม่ว่ายังไง ฉันก็ต้องหารถแฟตันที่พังให้เร็วที่สุด! ไม่อย่างนั้น ฉันคงต้องสูญเสียครั้งใหญ่จริง ๆ!'

โชคดีที่เขาได้ขอให้ลูกน้องของเขาข่มขู่ชายหนุ่มคนนั้นในก่อนหน้านี้ ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าชายคนนั้นอาศัยอยู่ที่ไหน

และเขาไม่กล้าที่จะรอช้าอีกต่อไป เขาบอกอัลเบิร์ตทันทีว่า “ดอน อัลเบิร์ต ผมต้องออกไปจัดการกับบางอย่างก่อน ผมจะกลับมาเมื่อผมทำเสร็จแล้ว”

อัลเบิร์ตพยักหน้าก่อนจะพูดว่า “เอาสิ นายควรไปจัดการเรื่องของนายก่อน เสร็จแล้วก็รีบกลับมา ฉันจะพาพวกนายทุกคนไปที่กลอเรียสคลับในตอนเย็น”

ทุกคนเริ่มส่งเสียงเฮในเวลานี้

เจย์เดนไม่มีกระจิตกระใจที่จะคิดถึงกลอเรียสคลับในตอนนี้ สิ่งที่เขาสนใจคือการหาแฟตันของเขาให้พบโดยเร็วที่สุด!

เขารีบลุกขึ้นก่อนจะก้าวออกจากเฮเวนสปริงส์ ในเวลานี้ ลูกน้องของเขาซึ่งเป็นคนขับรถของเขาด้วย กำลังรออยู่ในรถ ออดี้ เอ6 คันเก่าตรงทางเข้าเฮเวน สปริงส์

เจย์เดนรีบขึ้นรถ ก่อนที่เขาจะพูดกับลูกน้องว่า “รีบไปที่บ้านของชายหนุ่มคนเมื่อวานนี้!”

ลูกน้องถามด้วยความประหลาดใจ “หัวหน้าเจย์ ทำไมคุณถึงอยากไปบ้านชายหนุ่มคนนั้นในเวลานี้? คุณไม่อยากกินกับดอน อัลเบิร์ตเหรอ?”

เจเดนรีบเร่ง “หยุดพล่ามไร้สาระได้ แล้วฉันไปที่นั่นเดี๋ยวนี้ ฉันกลัวว่าแฟตันของฉัน จะถูกคนอื่นเอาไปแล้ว ถ้าฉันไปที่นั่นช้า!”

เจย์เดนอยู่ในโลกใต้ดินมานานแล้ว ดังนั้นเขาจึงมีความรู้เกี่ยวกับหลายสิ่งหลายอย่าง

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขามีปัญหาอื่น เขาไม่รู้วิธีขับรถ และเขาไม่มีกุญแจด้วย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเอา แฟตันไปกับเขาได้เลย!

ถ้าเขาไม่สามารถเอารถออกไปได้ เขาก็คงไม่สามารถนำรถไปขายได้

ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ โจอี้โทรหาเพื่อนคนหนึ่งของเขา เพื่อนคนที่ทำงานอยู่ในร้านซ่อมรถ ก่อนจะถามว่า “นายมาที่ เจเวิร์ธสเทร็ด เพื่อช่วยฉันลากรถหน่อยได้ไหม?”

อีกฝ่ายรู้นิสัยของโจอี้เป็นอย่างดี โจอี้เป็นคนชอบเอาเปรียบคนอื่น เมื่อไปเยี่ยมบ้านเพื่อน โจอี้มักจะบังคับตัวเองให้อึ เพียงเพื่อที่เขาจะได้ใช้กระดาษชำระและน้ำของคนอื่น

อีกฝ่ายจึงพูดทันทีว่า “ฉันไปลากรถให้นายได้ แต่นายต้องชำระเงินล่วงหน้าก่อน เจเวิร์ธสเทร็ด อยู่ห่างจากฉันประมาณสิบกิโลเมตร นายต้องจ่ายให้ฉันสักแปดร้อยดอลลาร์ก่อน!”

โจอี้ต่อว่าอย่างโกรธเคือง “มันแค่ระยะทางสั้น ๆ แต่นายจะขอให้ฉันจ่ายแปดร้อยดอลลาร์ก่อนน่ะเหรอ? ทำไมไม่ปล้นกันแทนเลยล่ะ?”

อีกฝ่ายตอบอย่างรังเกียจว่า “นี่เป็นราคามาตรฐาน ที่นายต้องจ่ายถ้าต้องการให้ลากรถ หรือไม่นายก็ลืมมันไปเลยถ้านายไม่ต้องการให้ลาก!”