กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1059

โจอี้นอนอยู่บนพื้นอย่างหมดแรง เขาจ้องไปที่คนขับแท็กซี่ที่เดินเข้ามา ด้วยความกลัว การแสดงออกที่เย่อหยิ่งของเขา ในตอนที่เขาข่มขู่คนขับได้ลดน้อยหายไปแล้ว

เขาทำหน้าสิ้นหวังและอ้อนวอนว่า “เจ้านาย ฉันเพิ่งล้มละลาย ฉันถังแตกและมีหนี้สินมากมาย! แล้วฉันก็โดนทำร้ายมาด้วย! ได้โปรดเถอะ ฉันไม่มีเงินจะจ่ายคุณจริง ๆ ได้โปรดปล่อยฉันไป!”

คนขับตะโกนอย่างโกรธจัด “แกคิดว่าแกเป็นคนเดียวที่มีหนี้หรือไง?! แกคิดว่าฉันจะมาขับแท็กซี่ไหม ถ้าฉันรวย? แกคิดว่าสี่สิบห้าดอลลาร์เป็นเงินที่ง่าย ๆ เหรอ? ค่าเงินนั่นมันกินอิ่มท้องได้ถึงสองวันเลยไอ้เวร! เร็วเข้า จ่ายเงินฉันมา!”

โจอี้คร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง “เจ้านาย ฉันไม่มีเงินหรือสิ่งของมีค่าในตัวฉันจริง ๆ ได้โปรดเมตตาปล่อยฉันไปเถอะ!”

“โอ๊ย เลิกทำตัวน่ารำคาญสักที! ฉันจะแจ้งตำรวจจับแก ถ้าแกไม่จ่าย!”

โจอี้พยายามคุกเข่าก้มกราบและร้องไห้ “เจ้านาย ฉันไม่มีเงินจริง ๆ ต่อให้คุณจะต้องการฆ่าฉันในตอนนี้ก็ตาม! ได้โปรดเถอะ ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะ! ฉันก้มกราบคุณยังไม่พออีกเหรอ? โปรดเห็นฉันเป็นลูกชายของคุณ ที่ก้มกราบคุณในช่วงคริสต์มาสเถอะนะ! มันก็เหมือนกับที่ฉันก้มกราบพ่อของฉันเวลาได้ของขวัญ คุณจะให้ของขวัญฉันใช่ไหม?”

คนขับตัวสั่นด้วยความโกรธ เขาตกใจที่เห็นคนไร้ยางอายเช่นนี้ “แก… ทำไมแกถึงไร้ยางอายได้ขนาดนี้? แกไม่มีพ่อแม่คอยสั่งสอนเหรอ? พ่อแม่ของแกจะรู้สึกอย่างไรหากพวกเขารู้ว่าคุณก้มหัวให้คนแปลกหน้าเยี่ยงทาสเพียงแค่เงินสี่สิบห้าดอลลาร์”

โจอี้สะอื้นไห้ “บอกตามตรง ฉันเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก ฉันเติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หลังจากทำงานหนักมาหลายปี ฉันสามารถประหยัดเงินได้ถึงหนึ่งแสนสองหมื่นดอลลาร์ แต่เพื่อนของฉัน เพื่อนจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกัน มันหลอกฉัน

ไอ้สารเลวนั่นไม่เพียงแต่หลอกลวงเงินออมของฉันเท่านั้น แต่เขายังหลอกล่อให้ฉันกู้เงินห้าแสนดอลลาร์จากเจ้าหนี้ออนไลน์โหด ๆ ตอนนี้ฉันถึงทางตันแล้ว…”

คนขับตกใจมากเพราะโจอี้ดูเศร้าใจจริง ๆ "บ้าอะไรวะเนี่ย? ทำไมถึงมีคนโชคร้ายแบบนี้ในยุคสมัยนี้อีก?”