กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1094

หลังจากที่ต้องลำบากอย่างมากกับการช่วยใส่โทรทัศน์เข้ารถของอีกฝ่าย ในที่สุด พวกเขาก็ได้รับเงินหกหมื่นดอลลาร์จากการขายโทรทัศน์

แฮโรลด์พูดอย่างตื่นเต้น “ตอนนี้ ครอบครัวเราไปกินอาหารดี ๆ กันได้แล้ว! ไปกินซีฟู้ดหม้อไฟกันดีไหมครับ?”

คริสโตเฟอร์รีบพูด “ดีเลย! พ่ออยากกินหอยเป๋าฮื้อเล่น ๆ สักหน่อย!”

คุณท่านวิลสันพูดขึ้นว่า “แฮโรลด์ โอนเงินค่าโทรทัศน์มาให้ย่าก่อน”

เมื่อแฮโรลด์ได้ยินดังนั้น เขาก็รีบตอบทันที “คุณย่าครับ ปล่อยเงินไว้ในมือผมได้เลยครับ คุณย่าไม่ต้องกังวลนะครับ”

หลังจากที่ต้องเผชิญกับบททดสอบหลาย ๆ เรื่อง คุณท่านวิลสันก็มีเพียงความคิดเดียวในใจ เธอจะต้องเป็นคนเก็บเงินทั้งหมดด้วยตัวเธอเองเท่านั้น ไม่อย่างนั้น เธอก็คงจะไม่มีปฏิภาณไหวพริบทางด้านความปลอดภัยเอาเสียเลย

ดังนั้น เธอจึงตะคอกแฮโรลด์ “การตัดสินใจเรื่องสำคัญในบ้านของฉันเป็นหน้าที่แกตั้งแต่เมื่อไหร่? นี่แกลืมไปแล้วหรือไงว่า ใครเป็นคนได้สิทธิ์ให้พวกเราทุกคนมาอยู่ที่ธอมป์สัน เฟิร์สได้ตั้งแต่แรก?”

สีหน้าของแฮโรลด์แปรเปลี่ยนเป็นความน่าเกลียด

คริสโตเฟอร์รู้อยู่เต็มอกว่าถึงคราวที่หญิงชราจะกลับมาเป็นหัวหน้าครอบครัวอีกครั้ง ไม่มีใครสามารถขัดขืนเธอได้

ดังนั้นเขาจึงตะคอกใส่แฮโรลด์ “ไอ้เด็กเหลือขอ! ไปได้การเถียงคุณย่าแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่? โอนเงินให้คุณย่าแกเดี๋ยวนี้เลย!”

แฮโรลด์ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากโอนเงินทั้งหมดให้กับหญิงชราไป

หลังจากได้รับเงินแล้ว ในที่สุด หญิงชราก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย แล้วเธอก็พูดว่า “เอาล่ะ ไปหาซีฟู้ดหม้อไฟกินกันอย่างที่พวกแกต้องการกันเถอะ!”

***

ที่ร้านอาหารซีฟู้ดหม้อไฟ

แต่ทว่า ยิ่งเธอถูเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทวีความคันและไม่สบายตัวยิ่งขึ้นไปอีก

ทีแรก เธอคิดว่ามันน่าจะเป็นเพราะการกินหม้อไฟ แต่แล้วใจเธอก็ตกวูบขึ้นมาทันทีเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก

เมื่อไม่นานมานี้ ตอนที่ไอ้ผู้คุมบ้าที่เหมืองถ่านหินนั่นบีบบังคับเธอให้อยู่เป็นเพื่อนเขาทุก ๆ คืน เขาไม่เคยอาบน้ำหรือมีมาตรการป้องกันโรคอะไรเลย…

ช่วงเวลานั้นมันไม่ยาวเกินไป แต่ก็ไม่สั้นเกินไปเช่นกัน เนื่องจากพวกเขาต่างก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องสุขอนามัยเลย มันจึงมักมีอันตรายแอบแฝงมาด้วยเสมอ…

ขณะที่คิดเรื่องนี้อยู่ ฮันนาห์ก็อดไม่ได้ที่จะถามตัวเอง

เป็นไปได้หรือไม่ว่า.... เธออาจจะติดโรคอะไรมา?!