กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1110

ฮันนาห์รีบถามประจบ “คุณแม่จะเอาไข่กับแป้งไปทำอะไรคะ?”

คุณท่านวิลสันตอบ “ฉันจะทำเกี๊ยวไส้กุยช่ายกับไข่เป็นมื้อเย็นน่ะสิ”

แฮโรลด์ร้องเสียงแหลมอย่างตื่นเต้น “คุณย่า คืนนี้เราจะกินเกี๊ยวกันเหรอครับ?”

“ใช่แล้ว” คุณท่านวิลสันตอบพร้อมยิ้มกว้าง “หลานชอบกุยช่ายกับไข่ไหม?”

แฮโรลด์หัวเราะคิกคัก “ชอบสิคีบ! ผมชอบมากเลย! นี่ผมไม่ได้กินเกี๊ยวไข่กับกุยช่ายมาตั้งนานแล้วนะเนี่ย! แค่คุณย่าพูดถึง ผมก็น้ำลายสอแล้ว”

คริสโตเฟอร์เองก็ยิ้มพร้อมพูด “คุณแม่ ทำไมจู่ ๆ ถึงอยากทานเกี๊ยวกุยช่ายกับไข่ขึ้นมาล่ะครับ? คุณแม่ไม่ได้ทำมาตั้งนานแล้วนะ”

คุณท่านวิลสันหัวเราะก่อนตอบ “ก็วันนี้ฉันมีความสุข มีความสุขจนอยากกินเกี๊ยวไข่กับกุยช่าย!”

“เยี่ยมเลยครับ!” คริสโตเฟอร์ร้องก่อนถอนใจ “ผมก็ไม่ได้กินเกี๊ยวมานานมากแล้ว วันนี้จะกินให้หายอยากสักที”

ฮันนาห์ถาม “คุณแม่คะ นอกจากไข่กับแป้ง แม่จะให้ซื้อกุยช่ายด้วยไหม?”

คุณท่านวิลสันยิ้มอย่างมีแต้มต่อ “ชาร์ลีเพิ่งซื้อต้นกุยช่ายสด ๆ มาเมื่อบ่ายแล้วก็เอามาปลูกในสวน ฉันจะไปเก็บมาจากที่นั่น”

คริสโตเฟอร์เสริม “งั้นเก็บมาเยอะ ๆ เลยนะครับ! เราจะได้ทำเกี๊ยวใส่หมูกับกุยช่ายด้วย”

เวนดี้ร่วมวง “เราจะได้ทำพายไส้กุยช่ายด้วย”

“ก็ได้ ก็ได้” คุณท่านวิลสันพยักหน้าพร้อมหัวเราะ “ฉันจะตัดมาเยอะ ๆ แล้วกัน”

ประมาณห้าโมงเย็น คุณท่านวิลสันก็ออกจากบ้านมาพร้อมมีด

คุณท่านวิลสันวางมีดในตะกร้าไม้ไผ่ก่อนเดินไปที่บ้านชาร์ลี

หญิงชรายืนอยู่ข้างรั้วครู่หนึ่งก่อนมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในสวน เธอก็รีบหยิบมีดออกมา ก่อนเอื้อมมือข้ามรั้วไปตัดสิ่งที่เธอคิดว่าเป็นกุยช่ายมากำใหญ่

หลังจากตัดมากำแรก เธอก็เอื้อมเข้าไปตัดมาอีกกำ แล้วก็อีกกำ

ไม่นานเธอก้มมองตะกร้าเห็นว่าน่าจะพอสำหรับห้าคนแล้ว แต่พอคิดอีกทีกุยช่ายสด ๆ แบบนี้หายากที่จะเจอ เธอจึงตัดสินใจตัดเพิ่ม

สุดท้ายเธอก็ตัด ‘กุยช่าย’ ไปหกกอ เธอตัดไปมากจนใส่ในตะกร้าไม่พอ

คุณท่านวิลสันยิ้มอย่างพึงพอใจก่อนรีบเร่งหันหลังเดินกลับบ้าน

ตอนนั้นเอง เมื่อพระอาทิตย์ใกล้ตก เอเลนก็เดินเขยกออกมาที่ระเบียงพร้อมไม้เท้าเพื่อมาตากแดดยามเย็น

หมอแนะนำเธอว่าให้ออกมารับวิตามินดีมาก ๆ ถ้าเธออยากให้ขาหายเร็ว

เมื่อออกมาที่ระเบียง เธอก็มองเห็นคุณท่านวิลสันที่รั้วกำลังขโมยผักอยู่อีกแล้ว เธอกระทืบเท้าอย่างโมโหก่อนตะโกน “นี่ นังแก่เหม็นเน่า! เมื่อเช้าแกก็โมยผักจากสวนบ้านฉันไปตั้งมากแล้ว ยังจะกล้ากลับมาขโมยอีกเหรอ! แกนี่มันหน้าด้านเหลือทน รู้ตัวไหม?”

คุณท่านวิลสันกันกลับมาเห็นเอเลนกระโดดไปมาพร้อมด่าเหมือนคนบ้า เธอก็ด่ากลับ “แล้วไงล่ะ? แกเป็นลูกสะใภ้ฉันนังคนอกตัญญูแพศยา! ฉันแค่กินผักสวนแกไปนิดเดียว กล้าดียังไงมาด่าฉันแบบนั้น?”

เอเลนคำราม “ใครเป็นลูกสะใภ้แกไม่ทราบ นังแก่ไร้ยางอาย! ถ้าแกกล้าเข้ามาขโมยผักอีก ฉันจะหักขาแกแน่!”

คุณท่านวิลสันถ่มน้ำลายเหยียดก่อนตะโกน “นังชั่ว รักษาขาตัวเองก่อนเถอะแล้วค่อยมาอวดเบ่งใส่ฉัน นังแพศยาขาพิการ! แกกล้ามาตะโกนด่าฉันได้ยังไงทั้งที่ตัวเองยังต้องเดินเขยกพึ่งไม้เท้าทุเรศ ๆ นั่นอยู่เลย! เชื่อไหมล่ะ ว่าครั้งหน้าถ้าเจอกัน ฉันหักขาแกอีกข้างแน่!”

เอเลนโดนจี้จุดจนโมโหเดือด

คุณท่านวิลสันเป็นคนที่หักขาของเธอในคุก เธอจะไม่มีวันลืมความแค้นนี้เด็ดขาด

เอเลนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเคียดแค้น เมื่อเห็นว่าคุณท่านวิลสันมาขโมยผักจากสวนเธอแถมยังเยาะเย้ยอาการบาดเจ็บของเธออีก จึงตะโกนกลับไป “เอาสิ ขโมยไปเลย นังแก่เหม็นโฉ่! สักวันปากเน่า ๆ ของแกต้องโดนเอาคืนแน่”

คุณท่านวิลสันทำเสียงขึ้นจมูกเยาะเย้ย “จะบอกให้นะ นังเอเลน ฉันจะอยู่ไปอีกนานเลยล่ะ ต่อให้เธอตายไปแล้วสักแปดร้อยรอบ ฉันก็จะยังอยู่ รอดูแล้วกันว่าใครจะตายก่อน!”