กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1126

หลังจากนั้นเธอก็มองคริสโตเฟอร์และพูดอย่างเย็นชา “คริสโตเฟอร์ แกโมโหเพราะว่าแกคิดว่าฮันนาห์สวมเขาให้แก แต่แกเคยคิดบ้างไหมว่าแกทั้งคู่ก็ส่งเวนดี้ไปให้เคนเนธ วิลสันเพื่อแลกกับเงินห้าล้านดอลลาร์?”

ทุกคนต่างก้มหน้าลงเมื่อได้ยินคำพูดนี้

เวนดี้รู้สึกอับอายขายหน้ามากแต่เธอก็ไม่กล้าปฏิเสธคำพูดของคุณท่านวิลสัน

หน้าของคริสโตเฟอร์ยิ่งแดงก่ำ

ใช่แล้ว หญิงชราพูดถูก

เขานั้นโมโหมากและรู้สึกว่าฮันนาห์ดูถูกและทำให้เขาขายหน้าเพราะว่าเธอสวมเขาให้ แต่ว่าในฐานะพ่อเขาเองกลับส่งลูกสาวให้ไปปรนเปรอลุงแก่ที่อายุมากกว่าเขาปีหนึ่งด้วยซ้ำ

เมื่อคุณท่านวิลสันเห็นว่าไม่มีใครกล้าพูดอะไร เธอก็พูดเสียงเย็น “ตอนนี้พวกเราทุกคนต่างก็มีความผิด แล้วเราก็ทำเรื่องไม่ดีบางอย่างกันทุกคน ดังนั้นเราจึงไม่ควรโทษกันเอง แต่ฉันอยากให้เราร่วมมือกันแล้วช่วยกันทำงานเพื่อฟื้นฟูตระกูลวิลสัน พวกแกเข้าใจไหม?”

ทุกคนต่างรีบรับคำ “เข้าใจค่ะ/ครับ”

หลังจากนั้นคุณท่านวิลสันก็พูดต่อ “แล้วก็นะ ฉันไม่อนุญาตให้ใครพูดถึงเรื่องนี้อีกในอนาคต ฉันจะเป็นคนเฉดหัวคนนั้นออกจากตระกูลด้วยตัวเองเพื่อเป็นเยี่ยงอย่างไม่ให้ใครทำผิดแบบเดียวกัน”

คริสโตเฟอร์และทุกคนต่างก็มีสีหน้าจริงจัง พวกเขารู้ว่าคุณท่านวิลสันไม่ได้พูดเล่น แถมยังรู้อีกว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะแฉเรื่องฉาว ๆ นี้ออกไป

เรื่องของฮันนาห์จากนี้ก็ถือว่าให้จบกันไป

โทสะในใจคริสโตเฟอร์ลดลงอย่างมาก และคำพูดของคุณท่านวิลสันก็ดูเหมือนเป็นปัจจัยสำคัญ

จากนั้นสมาชิกครอบครัวทั้งห้าก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงโรงพยาบาลของตน เมื่อหมอเห็นว่าความวุ่นวายจบลงแล้วก็รีบเข้ามาให้น้ำเกลือเพื่อลดปริมาณพิษในกระแสเลือดของพวกเขา

ตอนนั้นเอง คริสโตเฟอร์ก็รู้สึกคันตรงส่วนลับอย่างทนไม่ได้ เขาล้วงมือไปใต้ผ้าห่มก่อนเกาเงียบ ๆ แต่ความคันกลับยิ่งทวีขึ้น

หลังจากที่ชายสองคนจากสำนักงานดูแลจัดการทอมป์สัน เฟิร์สจากไป เอเลนก็ยิ้มแล้วพูด “โอ้โห เวรกรรมนี่มันเร็วติดปีกจริง ๆ ฉันบอกแล้วว่า พวกวิลสันไม่มีวาสนาจะได้มาอยู่ที่ทอมป์สัน เฟิร์สหรอก แน่นอนว่าต้องเกิดเรื่อง ฮ่า ๆ ๆ แบบนี้สิ ถึงจะสมเหตุสมผล!”

แคลร์ถามอย่างสงสัย “แม่คะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

เอเลนยิ้มและตอบ “ย่าของลูกกับครอบครัวป่วยเพราะอาหารเป็นพิษน่ะ มีรถพยาบาลมารับพวกเขาไปเลย ฮ่า ๆ ๆ สมน้ำหน้าแล้ว!”

“อาหารเป็นพิษเหรอ?” แคลร์พูดอย่างฉงน “พวกเขาอาหารเป็นพิษได้ยังไงกัน? พวกนั้นมาขโมยผักเราไปไม่ใช่เหรอ? เราก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”

จาค็อบก็ถามอย่างสงสัย “หรือว่าเนื้อสัตว์ที่พวกเขากทานจะเสีย?”

ชาร์ลีตอบอย่างสบาย ๆ “ผมเดาว่า พวกเขาน่าจะทานต้นแดฟโฟดิลที่ผมปลูกไว้น่ะ”