กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1139

โดนัลด์รู้สึกอับอายมาก ในขณะที่ใช้มือคลำบนแก้มที่ดูแดงระเรื่อขึ้นมา ในที่สุดเขาก็ตระหนักถึงความผิดพลาดของเขาในครั้งนี้

กลยุทธ์ของเขาถูกต้อง เขาต้องสามัคคีกับเพื่อนพ้องรอบตัวเขาเอาไว้ แล้วปฏิบัติต่อศัตรูของอีกฝ่าย ให้เหมือนกับเป็นพันธมิตรของเขาเอง

ไม่ว่าจะเป็นพ่อลูกจากตระกูลวีเวอร์ที่อยู่บนภูเขากอลมิน ตระกูลวิลสัน หรือคนอื่น ๆ คนพวกนี้ทั้งหมดคือคนที่เขาควรจะรวบรวมเอาไว้ให้เป็นหนึ่งเดียว

แต่อย่างไรก็ตาม เขาพลาดที่ใจเร็วด่วนได้เกินไป เขาไม่ควรบั่นทอนขวัญและกำลังใจของกองทัพ

ศัตรูก็ยังอยู่ที่นั่นแหละ พวกเขาจะไม่หายไปไหน เพียงเพราะเขามาช้าไปหนึ่งก้าว

พันธมิตรก็ยังอยู่ที่นั่นเช่นกัน และพวกเขาก็จะไม่ตาย เพียงเพราะเขามาช้าไปหนึ่งก้าว

ทำไมเขาถึงเป็นกังวลมากมายนัก? เขาส่งคนขึ้นไปบนภูเขากอลมินสองครั้ง แล้วยังล้มเหลวทั้งสองครั้ง แถมยังสูญเสียกำลังพลยี่สิบนายไปบนนั้นโดยเปล่าประโยชน์อีกด้วย

เขาควรสงบสติอารมณ์และแค่รอคอยอย่างอดทน พร้อมทั้งควรรอให้พ่อของเขาฟื้นขึ้นมาก่อนด้วย

จากนั้นพ่อของเขาก็อาจส่งกลุ่มแปดผู้ยิ่งใหญ่ขึ้นไปบนภูเขากอลมิน แล้วพวกเขาก็คงเอาชนะศัตรูได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ในขณะที่เขากำลังคิดถึงเรื่องนี้ โดนัลด์ก็รู้สึกละอายใจมาก เขารีบบอกคุณท่านเว็บบ์ว่า "คุณพ่อครับ ผมผิดเอง… พ่อทำถูกแล้วที่วิจารณ์ผม! ผมจะแก้ไขตัวเองในอนาคตอย่างแน่นอน!”

คุณท่านเว็บบ์พ่นเสียงพูดออกมาอย่างเย็นชา "แกพลาดโอกาสที่ดีที่สุดไปแล้วล่ะ ภารกิจที่แสนง่ายดายได้กลายเป็นงานหินขึ้นมาแล้ว เพียงเพราะการกระทำของแกเอง"