กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1165

ชาร์ลีมองเอเลนเดินโซเซเข้าไปในสนาม พร้อมกับไม้ค้ำเดินและกระเป๋าสะพายขนาดใหญ่ห้อยอยู่ที่หลัง ซึ่งมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า มีข้าวของอยู่ในนั้นมากมาย ทำให้กระเป๋าใบนั้นดูเทอะทะกว่าปกติ เขารู้ได้ในทันทีว่าแม่ยายของเขาต้องมีเจตนาทำเรื่องไม่ดีบางอย่างอยู่แน่ ๆ

แคลร์ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ "ไปไหนมาคะคุณแม่? หนูหาแม่ไม่เจอตลอดทั้งเช้านี้เลย"

เอเลนตอบพร้อมกับหัวเราะร่วน "อ๋อ ฉันไปตลาดค้าส่งมาเมื่อเช้านี้ แล้วก็ซื้ออะไรบางอย่างมาน่ะ!”

แคลร์ส่งเสียงดุ "คุณแม่คะ ขาของแม่ต้องใช้เวลาในการเยียวยา แม่ควรพักอยู่ที่บ้าน ทำไมถึงได้เดินไปไหนมาไหนแบบนี้ล่ะคะ?

“โอ๊ย...ไม่เป็นอะไรหรอก" เอเลนโบกมืออย่างไม่มีอะไร แล้วพูดว่า "ลูกคงคิดล่ะสิว่า แม่จะไปไหนมาไหนไม่ได้ด้วยไม้ค้ำเดินคู่นี้? ตอนนี้แม่ชินแล้วล่ะ แถมขาของแม่ก็หายเจ็บแล้วด้วย แม่แค่เหนื่อยกับไม้ค้ำนิดหน่อยเอง นอกนั้นก็สบายดี"

แคลร์ถามขึ้นอีกครั้ง "แล้วแม่ซื้ออะไรมาคะ? แม่ต้องเหนื่อยกับการแบกกระเป๋าใบเทอะทะอย่างนั้นแน่ ๆ เอามาให้หนูช่วยถือเถอะค่ะ!”

เอเลนหัวเราะคิกคัก แล้วพูดว่า "ฉันไม่เป็นไรหรอก มีแต่หมวกอยู่ในนั้น มันไม่ได้หนักมากมายอะไรเลย"

“หมวกเหรอ?” คำตอบของเอเลนไม่ได้ช่วยให้แคลร์คลายความสงสัยลงได้เลย อันที่จริง นั่นยิ่งทำให้เธองงงวยมากกว่าเดิมอีก

“ทำไมแม่ถึงซื้อหมวกมาเยอะจัง? ดูจากขนาดกระเป๋าแล้ว ต้องมีหมวกเป็นสิบ ๆ ใบอยู่ในนั้นแน่เลยใช่ไหมคะ?”

เอเลนวางกระเป๋าลงพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย แล้วรูดซิปเปิดกระเป๋าออก

แคลร์และชาร์ลีก้มมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น แล้วก็ต้องประหลาดใจที่เห็นหมวกสีเขียวหลายใบอัดแน่นอยู่ในนั้น

เอเลนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า แล้วหยิบหมวกสองสามใบที่มีรูปทรงและขนาดต่างกันออกมา แต่หมวกทั้งหมดนั้นมีสีเขียวเหมือนกัน

แคลร์พูดพึมพำด้วยความตกตะลึง "คุณแม่… ทำไมถึงซื้อหมวกสีเขียวมามากมายขนาดนี้ มีใครอยากจะสวมหมวกแบบนี้กัน...”

เอเลนหัวเราะลั่น แล้วพูดว่า "เปล่า ๆ แม่ไม่ซื้อหมวกพวกนี้มาใส่หรอก แต่ซื้อมาแขวนบนระเบียงห้องต่างหาก! แม่ซื้อมาประมาณยี่สิบใบได้ มีโทนสีเขียวต่าง ๆ กันไป แม่กะจะแขวนให้หมดนั่นเลย"

“ลูกเห็นคลิปความปั่นป่วนของยายลูกในโรงพยาบาลใช่ไหม? ที่นางฮันนาห์แอบนอกใจคริสโตเฟอร์น่ะ มันตลกและแดกดันกันดีมากเลย แล้วแม่จะพลาดโอกาสหาเรื่องเยาะเย้ยพวกเขาได้ยังไงกันล่ะ?”

"แล้วบังเอิญมาก… บังเอิญสุด ๆ ที่พวกนั้นสามารถมองเห็นระเบียงห้องนอนของแม่ได้จากห้องของพวกเขา แม่ก็เลยกะจะแขวนหมวกพวกนี้ไว้ตรงระเบียง ที่หันไปทางบ้านพวกนั้น! แม่อยากให้คริสโตเฟอร์เห็นหมวกสีเขียวยี่สิบใบนี้ทุกวันเลย! มันต้องสนุกมาก ๆ ฮ่า ๆ ๆ !”