กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1203

ตอนแรกดีแลนคิดว่าเขาคือผู้ชนะสูงสุด เขามั่นใจเหลือเกินว่าจะไม่มีใครเต็มใจซื้อสิ่งที่เรียกว่ายาอายุวัฒนะนั่นในราคา 150 ล้านดอลลาร์ แต่เขาคิดผิดมหันต์ เขาไม่คาดคิดว่าทราวิส เลนจะตบหน้าเขาด้วยการกระทำเช่นนี้

เขาหันไปชำเลืองมองทราวิส สีหน้าของเขามีทั้งความประหลาดใจและความตกใจ ในขณะที่ถามขึ้นว่า "คุณเลน หมายความว่ายังไงครับ?”

ทราวิสรู้ว่าดีแลนมาจากภูมิหลังที่น่าประทับใจ แต่ยาอายุวัฒนะนั้นก็ช่างดึงดูดใจให้เขาอยากเป็นเจ้าของเสียเหลือเกิน ถึงแม้ว่าเขาจะทำให้ตระกูลคอชต้องขุ่นเคืองใจก็ตาม

ใครจะพลาดโอกาสอันล้ำค่าในการทำให้ดูอ่อนเยาว์ลงตั้ง 20 ปี?!”

แม้แต่เหล่าทวยเทพก็ไม่สามารถหยุดยั้งการประมูลยาอายุวัฒนะของทราวิสได้ แล้วจะนับประสาอะไรกับดีแลน โคช

เขามองกลับมาที่ดีแลนแล้วพูดด้วยเสียงเรียบ ๆ ว่า "ขอโทษนะครับคุณโคช ผมอยากได้ยาอายุวัฒนะของปรมาจารย์เวดมานานแล้ว ตอนนี้โอกาสอันล้ำค่านั้นได้มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว ผมจะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปแน่นอน โปรดยกโทษให้ผมด้วยถ้าผมทำอะไรให้คุณรู้สึกขุ่นเคือง!”

ใบหน้าของดีแลนดูบูดบึ้ง เนื่องจากเขารู้แล้วว่าเขาต้องรับความพ่ายแพ้จากการเสนอราคาของทราวิส

การพ่ายแพ้ต่อชาร์ลีนั้นไม่เพียงทำให้เขาต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าผู้คนจำนวนมากเท่านั้น แต่ยังต้องยอมจำนนต่อการเดิมพัน โดยต้องกินสร้อยทับทิมเส้นนั้นต่อหน้าผู้คนมากมาย

ในขณะที่เขารู้สึกหงุดหงิดและคิดว่าทราวิสจงใจที่จะต่อต้านเขา ก็มีใครบางคนจากโต๊ะข้าง ๆ ตะโกนขึ้นมาว่า "ผมให้ราคา 151 ล้านดอลลาร์!”

มีคนเสนอให้ราคามากกว่าทราวิสถึงหนึ่งล้านดอลลาร์! นี่เป็นการบ่งบอกให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่า การประมูลราคาได้เริ่มขึ้นแล้ว!

ชาร์ลียิ้มแล้วพูดขึ้นว่า "ท่านครับ ผมลืมบอกไปว่านอกจากราคาเริ่มต้นจะเริ่มที่ 150 ล้านแล้ว ราคาที่เพิ่มขึ้นขั้นต่ำต้องเป็น 10 ล้านนะครับ ไม่เช่นนั้นมันจะดูจิ๊บจ๊อยและน่าเบื่อเกินไป"

ชายคนนั้นรีบพยักหน้าแล้วโพล่งออกมาว่า "โอ้ ขอโทษครับปรมาจารย์เวด ถ้าเป็นอย่างนั้นผมให้ราคาที่ 160 ล้าน!”

“นี่มันอะไรกันวะ!” ดีแลนรู้สึกตกใจมากจนขากรรไกรแทบจะหล่นลงมากองที่พื้น

ราคาเริ่มต้นของยาเม็ดเล็ก ๆ แสนจะห่วยแตกนี่ อยู่ที่ 150 ล้าน ซึ่งไม่เพียงแต่มีคนยอมรับเท่านั้นนะ แต่ยังมีคนเสนอราคาให้สูงกว่าด้วย! นี่พวกเขากำลังคิดอะไรกันอยู่เนี่ย?!

ก่อนที่ดีแลนจะทันได้ตั้งสติ ก็มีคนอีกโต๊ะหนึ่งลุกขึ้นยืนแล้วพูดอย่างกระตือรือร้น "ผมให้ราคา 170 ล้าน!”

ดีแลนแสดงสีหน้าที่ดูบิดเบี้ยวยิ่งกว่าคนที่มีอุจจาระอยู่ในปากเสียอีก เขาอดก่นด่าอยู่ในใจไม่ได้ว่า 'ให้ถายเถอะ! มีคนบ้า ๆ อย่างนี้อยู่ด้วยเหรอวะ?!'