กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1206

ทราวิสไม่กล้ารับยาอายุวัฒนะไว้ จึงรีบพูดขึ้นว่า "ปรมาจารย์เวด ผมยังไม่ได้จ่ายเงินเลย ผมจะกล้ารับยาตากคุณมาได้ยังไง ผมจะโทรไปที่ฝ่ายการเงินของบริษัท แล้วจะรีบโอนเงินเข้าบัญชีของคุณทันที"

ชาร์ลีพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม จากนั้นเขาก็หยิบบัตรออกมาส่งให้ทราวิส "นี่คือบัตรของผมครับ ช่วยโอนเงินเข้าบัญชีนี้นะครับ"

ดีแลนตกตะลึงเมื่อเห็นบัตรใบนั้น นั่นเป็นแบล็กการ์ดสุดพิเศษของซิตี้แบงก์ไม่ใช่เหรอ!

ในประเทศนี้มีอยู่ไม่เกินห้าคนที่ได้เป็นเจ้าของบัตรชนิดนี้

นอกจากนี้ ซิตี้แบงก์ยังช่วยปกป้องความเป็นส่วนตัวให้กับสมาชิกแบล็กการ์ดแบบเข้มงวดมาก ชาร์ลีคนนี้เป็นใครมาจากไหน? เขามีบัตรแบบนี้ได้อย่างไร?!

แล้วจู่ ๆ ชาร์ลีก็หันไปมองดีแลน แล้วพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มแบบเขินอาย "คุณโคชครับ สร้อยคอของคุณมีราคา 20 ล้านดอลลาร์ ในขณะที่ยาอายุวัฒนะของผมมีราคา 2 พันล้าน คงไม่ต้องบอกนะครับว่าของใครมีราคาแพงกว่ากัน จริงไหมครับ?”

ดีแลนมีสีหน้าบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด

เกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนี้วะเนี่ย? ทำไมถึงมีคนยอมทุ่มเงิน 2 พันล้าน เพื่อซื้อยาบ้า ๆ นี่? พวกเขาเสียสติกันไปแล้วหรืออย่างไร?

แต่อย่างไรก็ตาม การคร่ำครวญของเขาก็ไร้ประโยชน์แล้วในตอนนี้ เขาเป็นคนเริ่มการโต้เถียงในครั้งนี้เองนี่นา แล้วตอนนี้เขากลับไม่รู้ว่าจะทำให้เรื่องนี้มันจบให้สวยและเหมาะสมอย่างไร

เขาต้องกลืนกินสร้อยทับทิมบ้า ๆ เส้นนี้เข้าไปจริง ๆ เหรอ?

ตอนกลืนเข้าไปก็ง่ายอยู่หรอก แต่ถ้าเกิดมันเข้าไปติดอยู่ในลำไส้ แล้วไม่สามารถขับถ่ายออกมาได้ล่ะ?

แต่ถ้าเขาไม่กินเข้าไป เขายังมีทางเลือกอื่นอีกเหรอ?

เขาเป็นคนประกาศเงื่อนไขอันแสนโหดเหี้ยมนี้เองนี่ เขาไม่สามารถทำผิดเงื่อนไขต่อหน้าผู้คนมากมายได้หรอก

แต่เมื่อคิดทบทวนเป็นครั้งที่สอง ถ้าเขากลับคำพูดก็คงไม่ก่อให้เกิดอันตรายต่อตัวเขาหรอก เขาไม่รู้จักใครในโอลรัส ฮิลล์ ฉะนั้นคำซุบซิบนินทาจึงไม่ส่งผลกระทบต่อเขามากมายนัก