กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1207

ตอนนี้ดีแลนรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก เพื่อจะดูว่าใครมีของขวัญราคาแพงกว่ากันแล้ว เขาไม่น่าชวนชาร์ลีวางเดิมพันอะไรโง่ ๆ แบบนี้เลย

ตอนนี้เขาต้องกลืนกินสร้อยทับทิมให้ใคร ๆ เห็นแล้วจริง ๆ นี่คือบทเรียนที่เขาต้องจ่ายเป็นสองเท่า!

ไอแซคยังคงจ้องมองมาที่เขา เขาจึงไม่กล้าคิดหาวิธีหลอกลวงให้ตัวเองหลุดรอดไปจากตรงนี้ ดังนั้นเขาจึงกัดฟันแล้วโพล่งออกไปว่า "ได้ ผม… ดีแลน โคช… เต็มใจที่จะยอมรับความพ่ายแพ้!”

เขามองไปที่จัสมินแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูค่อนข้างสำนึกผิด "คุณจัสมินครับ ผมขอยืมสร้อยทับทิมเส้นนั้นหน่อย"

จัสมินขมวดคิ้วด้วยความตกใจอย่างยิ่งยวด เมื่อเธอได้ยินคำขอของเขา

'ขอยืม…นี่หมายความว่าอย่างไร? คุณจะคืนสร้อยให้ฉันหลังจากใช้เสร็จแล้วอย่างนั้นเหรอ?'

ด้วยความรู้สึกขยะแขยงและขุ่นเคือง เธอรีบยื่นกล่องของขวัญนั้นให้เขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นว่า "คุณเก็บของขวัญนี้ไว้ได้เลยค่ะ… คุณโคช"

ตอนนั้นเองที่ดีแลนรู้ตัวว่าพูดอะไรผิดไป เขาต้องกลืนสร้อยทับทิมเข้าไป แล้วมีเพียงวิธีเดียวที่จะนำสร้อยออกมาได้ก็คือ… การถ่ายอุจจาระ ซึ่งถึงแม้จะไม่มีปัญหาอะไร แต่เขาก็คงไม่สามารถล้างสร้อยเส้นนั้นแล้วคืนให้จัสมินได้หรอก จริงไหม?

เขาทำหน้าบูดเบี้ยวด้วยความรู้สึกอับอายและโดนเย้ยหยัน แต่ก็กัดฟันทนแล้วพูดว่า "ผมขอโทษครับคุณจัสมิน แล้วผมจะหาของขวัญที่มีราคาแพงกว่านี้มาให้คุณแทนนะครับ ช่วยยกโทษให้ผมด้วย"

จัสมินรีบโบกไม้โบกมือปฎิเสธ "โอ้… ไม่ต้องหรอกค่ะคุณโคช ฉันซาบซึ้งในความมีน้ำใจของคุณ แต่ไม่ต้องหาของขวัญให้ฉันใหม่ก็ได้ค่ะ"

ดีแลนรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก เมื่อสังเกตเห็นการปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมาของจัสมิน

ซึ่งตอนนี้ชาร์ลียิ้มอย่างไม่แยแสพร้อมกับเร่งเร้าขึ้นว่า "เร็ว ๆ หน่อยสิครับคุณโคช ใคร ๆ ต่างก็กำลังรอดูอยู่ เสร็จแล้วจะได้เริ่มต้นดินเนอร์กันซะที"

ใบหน้าของดีแลนดูหมองมัวมากในขณะที่เขาจ้องมองไปที่สร้อยทับทิม พร้อมกับกลืนน้ำลายอย่างกระวนกระวายใจ

คงเป็นเรื่องยากที่จะกลืนเข้าไปทั้งอย่างนี้ ถ้าได้น้ำมันมาหล่อลื่นเสียหน่อยน่าจะดีกว่า เขาจึงร้องขอขึ้นมาว่า "คุณปู่มัวร์ครับ ช่วยบอกพ่อครัวให้หาน้ำมันมะกอกมาให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?”