กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1208

ความคิดแวบแรกของดีแลนในตอนนี้คือการพยายามทำให้อาเจียน เพื่อที่เขาจะได้ขย้อนสร้อยคอออกมาได้

การขย้อนออกมายังดีกว่าการถ่ายอุจจาระออกมา… จริงไหมล่ะ?

ออสการ์รีบพูดว่า "ผมจะพาคุณไปห้องน้ำเองครับคุณโคช เชิญทางนี้ครับ"

ดีแลนลุกขึ้นยืนทันทีและเดินตามออสการ์ไป

เมื่อเขาเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ เขาใช้มือล้วงเข้าไปในปากอย่างสุดกำลัง แล้วเอาแต่อาเจียนไม่หยุด โดยกระตุ้นให้รู้สึกคลื่นไส้แล้วขย้อนเอาสิ่งต่าง ๆ ออกมา

มีอยู่หลายครั้งที่เขารู้สึกได้ว่าสร้อยคอได้เขยื้อนมาถึงคอแล้ว แต่เขาไม่สามารถขย้อนมันออกมาได้

เขาพยายามอยู่หลายครั้งจนหน้าแดงแล้วเปลี่ยนเป็นสีม่วง แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้เพราะเขารู้สึกเจ็บบริเวณคอและหลอดอาหารอย่างรุนแรง แล้วในไม่ช้าก็หมดเรี่ยวแรงที่จะพยายามอาเจียนออกมา

เขารู้สึกขนลุกซู่ด้วยความสะอิดสะเอียนขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขานึกภาพตามความเป็นจริงที่ว่า เขาจะต้องถ่ายอุจจาระออกมาทางทวารหนักในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เขาถึงขนาดกลุ้มใจว่าถ้าสร้อยคอเกิดติดอยู่ในลำไส้ขึ้นมาจะทำอย่างไรกัน

ความที่กลัวจะเป็นอย่างนั้น เขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหมอประจำตระกูลของเขาทันที "คุณหมอไรลี่ย์ครับ ตอนนี้ผมกลืนสร้อยทับทิมเข้าไปแล้วขย้อนออกมาไม่ได้ ถ้ามันเข้าไปอยู่ในลำไส้ จะทำให้ผมตายไหมครับ?”

คุณหมอถามขึ้นทันทีว่า "สร้อยคอมีขนาดใหญ่ขนาดไหนครับคุณโคช"

ดีแลนตอบว่า "มีขนาดเล็กกว่าไข่ไก่ แต่ใหญ่กว่าไข่นกกระทานิดหน่อยครับ"

คุณหมอถามอีกว่า "แล้วมีหนามแหลม ๆ ไหมครับ?”