กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 122

ก้อนกรวดนี้เป็นของใคร? มันเป็นของชายสวมหน้ากากหรือไม่? เขาทำก้อนกรวดหล่นโดยบังเอิญหรือไม่?

ลอเรนกำก้อนกรวดแน่นราวกับว่าเธอกำลังถือเพชรล้ำค่า

ถ้าเธอไม่เคยเห็นเขาอีกเลย งั้นหินก้อนนี้จะเป็นสิ่งเดียวที่เขาทิ้งให้กับเธอ

รถพยาบาลพาลอเรนไปโรงพยาบาล หลังจากการวินิจฉัยหลายครั้งแพทย์รู้สึกประหลาดใจอย่างแท้จริงที่พบว่าอาการบาดเจ็บของเธอไม่ร้ายแรง โดยไม่รู้ว่าชาร์ลีได้ช่วยในการรักษาบาดแผลของเธอมาก่อน

เมื่อพิจารณาจากบาดแผลที่ถูกแทงที่ขาของเธอ อาจทำให้เอ็นร้อยหวายแตกหรือแย่กว่านั้นคือทำลายกล้ามเนื้อ และเส้นเลือดได้

อย่างไรก็ตามนอกเหนือจากบาดแผลที่ตื้นแล้ว เส้นเลือด และเส้นเอ็นที่อยู่ภายใน ยังคงสภาพเดิมราวกับว่ามีการเชื่อมต่อกันใหม่ และยังดูกระชับกว่าเดิม

หมอบอกว่า “แผลของคุณจะหายดีหลังจากพักผ่อนอีกไม่กี่วัน อย่างไรก็ตามนี่เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมาก คุณทำอะไรมากับแผลหรือเปล่า?”

ลอเรนกำลังคิดถึงชายสวมหน้ากากลึกลับ แต่เธอบอกว่า “ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย”

หมออุทานว่า “ปาฏิหาริย์!” จากนั้นเขาพูดต่อว่า “อ้อใช่!! ฉันแจ้งตำรวจแล้วพวกเขาจะมาเร็ว ๆ นี้ คุณสามารถบอกพวกเขาเกี่ยวกับการทำร้ายร่างกายได้”

ลอเรนพยักหน้าเบา ๆ

ตำรวจมาในไม่ช้า พวกเขาดำเนินคดีอย่างจริงจังตั้งแต่เกิดการต่อสู้ในย่านใจกลางเมืองซึ่งเกี่ยวข้องกับอาวุธ และเหยื่อที่ได้รับบาดเจ็บเป็นผู้บริหารระดับสูงของ เอ็มแกรนด์ กรุ๊ป

ในบรรดาเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มานั้นมีคนรู้จักตระกูลวิลสัน และลอเรนเป็นแขกของพวกเขา เขาจึงแจ้งเรื่องนี้ให้ตระกูลวิลสันทราบ

ในขณะเดียวกันที่บ้านของตระกูลวิลสัน สมาชิกในครอบครัวกำลังคุยกันว่าพวกเขาควรทำอย่างไร

แฮโรลด์บอกพวกเขาเกี่ยวกับเหตุการณ์ของลอเรน แต่เขาไม่ได้บอกว่าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเพราะเขา คุณท่านวิลสันคิดว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่ครอบครัวของเธอจะได้จัดการต่อ พวกเขาต้องหาทางไปยังลอเรน และช่วยเธอให้พ้นจากความตาย ในขณะเดียวกัน พวกเขาควรช่วยแฮโรลด์สร้างฉากที่เป็นวีรบุรุษเพื่อที่เขาจะสามารถชนะหัวใจของลอเรนได้

เมื่อพวกเขาได้ยินว่าลอเรนอยู่ในโรงพยาบาล คุณท่านวิลสันรู้สึกผิดหวังอย่างที่สุด “มันคงจะดีมากถ้ามีเพียงแฮโรลด์อยู่ที่นั่นเพื่ออยู่กับสาวน้อยคนนั้นในช่วงเวลาแห่งความทุกข์ยาก!”

จากนั้นเธอก็บอกพวกเขาว่า "รีบไปโรงพยาบาลเพื่อหาเธอกันเถอะ!"

แฮโรลด์เหมือนเหยียบบนน้ำแข็งบาง ๆ เขาทำได้เพียงกัดฟัน และไปโรงพยาบาลกับครอบครัวของเขา

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล แฮโรลด์ได้ร่างสุนทรพจน์ด้วยตนเอง แต่เขาไม่รู้ว่าลอเรนจะเชื่อเขาหรือไม่

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล และพบกับลอเรน แฮโรลด์ทำหน้าตาประหลาดใจ และพูดอย่างจริงจังขณะที่เขาเดินเข้ามาหาเธอ “ลอเรนคุณโอเคไหม? ผมกำลังจะโทรหาพ่อผม และนำทีมมาช่วยคุณ!”

"ช่วยฉัน?" คำพูดเหน็บแนมฉายผ่านใบหน้าเย็นชาของลอเรน “คุณเกือบจะฆ่าฉันด้วยซ้ำ!”

แฮโรลด์อธิบายอย่างลนลาน “ลอเรนโปรดอย่าเข้าใจผมผิด ผมพยายามทำให้พวกเขาเสียสมาธิ ท้ายที่สุดพวกเขาตามผมมาไม่ใช่คุณ ผมคิดว่าพวกเขาจะไม่ทำร้ายคุณแน่นอน”

ลอเรนส่งเสียงดังด้วยความรำคาญ เธอหันหน้าหนีเขา และยุติที่จะสนทนากับเขาอีกต่อไป เธอได้เห็นผู้ชายคนนั้นจากข้างในแล้ว เธอแค่อยากอยู่ห่างจากเขาให้มากที่สุด

เนื่องจากลอเรนเลิกสนใจเขา แฮโรลด์จึงสันนิษฐานว่าเธอคงเชื่อคำพูดของเขา เขาจึงมองลอเรนอย่างระมัดระวัง และเห็นแจ็คเก็ตของผู้ชายพันรอบเอวของเธอ เขาขมวดคิ้ว และถามว่า“ ลอเรนกางเกงของคุณอยู่ที่ไหน? พวกเขาทำอะไรกับคุณ?”

ลอเรนถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด เธอไม่อยากคุยกับเขาเลย "มันไม่ใช่ธุระของคุณ!"

เมื่อเห็นดังนั้น คุณท่านวิลสันเหลือบมองไปที่ลอเรน และเห็นแจ็คเก็ตชายบนตัวเธอ เธอเดินไปข้างหน้า และถามว่า “ลอเรน เธอบอกอะไรฉันได้บ้าง? พวกเขาทำอะไรกับเธอหรือเปล่าจ๊ะ?”

ลอเรนพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “พวกเขาแทงเข้าที่ขาหนู โชคดีที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ผ่านมาในที่เกิดเหตุช่วยหนูไว้ได้ เขาช่วยหนูรักษาแผลที่ถูกแทง เนื่องจากกางเกงของหนูขาดเขาจึงให้เสื้อแจ็คเก็ตของเขามาคลุมตัวหนู ทำไม? มีปัญหาอะไรเหรอคะ?"

"ชายหนุ่มงั้นเหรอ?" เลดี้วิลสันผงะ

ชายหนุ่มช่วยลอเรนไว้? โอ้ ไม่นะ! หากลอเรนตกหลุมรักชายหนุ่มคนนั้นล่ะก็ แฮโรลด์หลานชายที่มีค่าของเธอจะหมดโอกาสแน่ ๆ !

แฮโรลด์ถามด้วยน้ำเสียงอิจฉา “เขาปฏิบัติกับคุณอย่างไร? เขาถอดกางเกงของคุณ และปฏิบัติต่อคุณงั้นเหรอ?”

ลอเรนเยาะเย้ยถากถาง “ให้ฉันพูดอีกครั้งนะว่ามันไม่ใช่ธุระของคุณ!”