กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1220

ชาร์ลีพยักหน้าแล้วพูดว่า "โอเคครับ แต่บันไดค่อนข้างชัน เวลาเดินลงไปก็ระวังด้วยนะครับ"

จัสมินยื่นมือที่แสนนุ่มนวลของเธอออกไปให้ชาร์ลีจับอย่างอาย ๆ แล้วพูดด้วยเสียงนุ่ม ๆ ว่า "ปรมาจารย์เวด คุณช่วยจับมือฉันหน่อยได้ไหมคะ? ฉันกลัวจะหกล้ม...”

พูดตามตรง เธอไม่ได้กลัวล้มอะไรหรอก แต่ต้องการจะใช้โอกาสนี้เข้าไปอยู่ใกล้ ๆ ชาร์ลีให้มากขึ้นต่างหาก

ชาร์ลีเหลือบตามองไปที่บันไดหิน ซึ่งมีความสูงชันและทอดตัวยาวไปจนถึงริมฝั่งแม่น้ำ จัสมินเป็นเด็กสาวที่สวมชุดรัดรูป จึงเคลื่อนไหวได้ไม่ถนัดนัก และคงจะดูแย่มากถ้าเกิดเธอลื่นล้มลงไป เขาจึงจับมืออันบอบบางของเธอ แล้วพาเธอเดินลงบันไดหินไปอย่างระมัดระวัง

ในขณะนี่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ยืนอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ บางเวลาก็มีเรือสองสามลำที่เปิดไฟแล่นผ่านไปตามแม่น้ำเป็นครั้งคราว เครื่องยนต์ดีเซลส่งเสียงดังจนหนวกหู แต่ก็ไม่ได้สร้างมลภาวะทางเสียงให้กับบริเวณริมฝั่งแม่น้ำที่ว่างเปล่าเลย

ชาร์ลีปล่อยมือจัสมินเมื่อเดินมาถึงริมฝั่งแม่น้ำ เขายิ้มอย่างอบอุ่นในขณะที่มีสายลมเย็น ๆ พัดมาปะทะใบหน้าของเขาเบา ๆ แล้วพูดว่า "โอ้โห ที่ตรงนี้ดีมากจริง ๆ ครับ"

จัสมินยิ้มอย่างเขินอาย เธอใช้มือลูบเส้นผมสีดำยาวสลวยนั้นขึ้นไปทัดไว้หลังใบหู แล้วพูดว่า "ฉันชอบมาที่นี่ตอนที่ฉันยังเด็ก คุณพ่อของฉันงานยุ่ง ก็เลยมีแต่ตุณแม่เท่านั้นที่พาฉันมาที่นี่ทุกวัน"

จากนั้นเธอก็ถอนหายใจอย่างหงอยเหงาเศร้าสร้อย แล้วพูดต่อว่า "ตอนนั้น คุณแม่จะขับรถพาฉันมาที่นี่ จอดรถไว้ตรงที่เดิม แล้วพาฉันเดินลงบันไดหินมาที่นี่ ในขณะที่จับมือฉันอย่างระมัดระวัง เหมือนกับที่คุณทำก่อนหน้านี้เลย"

ชาร์ลีพยักหน้าเบา ๆ

เขานึกถึงพ่อแม่อยู่บ่อย ๆ ตอนที่เขาอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ตอนนั้นเขาไม่ได้แข็งแรงเหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้ ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่เขาคิดถึงพ่อแม่ เขาก็จะซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม หรือในมุมเงียบ ๆ ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แล้วร้องไห้

แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป เขาก็ค่อย ๆ คุ้นชินกับความรู้สึกนี้ และควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้น