กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1222

เมื่อเขาจับมือเธอ ก็ทำให้เธอรู้สึกมีความสุขและเบิกบานใจอย่างแท้จริง

ด้วยความที่บันไดหินนั้นสูงชัน ชาร์ลีจึงยื่นมือออกมาโดยสมัครใจ แล้วพูดว่า "ให้ผมจับมือคุณไว้ตอนเดินขึ้นไปดีกว่าครับ"

ในหัวใจของจัสมินเปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและเขินอายแบบเด็กสาว ที่กำลังมีความรักครั้งแรก เธอยื่นมือออกไปอย่างยินดี แล้วปล่อยให้เขาจับมือของเธอไว้

เธอเดินตามหลังเขาเหมือนลูกแกะขี้อาย แล้วเดินขึ้นไปทีละขั้นช้า ๆ

เมื่อพวกเขากลับเข้าไปในรถ ใบหน้าสวย ๆ ของจัสมินยังคงมีสีชมพูเรื่อด้วยความเขินอาย หัวใจเต้นเร็วกว่าปกติเพราะความประหม่าและเขินอาย

เธอสตาร์ทรถอย่างลนลาน แล้วพูดว่า "ฉันจะพาคุณกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยค่ะ ปรมาจารย์เวด"

ชาร์ลีพยักหน้า จากนั้นจัสมินก็ขับรถกลับไปที่ถนนใหญ่

รถแล่นข้ามสะพานมาถึงบริเวณทางเข้าวิลล่าธอมป์สันเฟิร์ส

เมื่อรถจอดสนิทดีแล้ว ชาร์ลีก็พูดว่า "ขอบคุณที่ขับมาส่งนะครับ"

จัสมินรีบพูดว่า "ด้วยความยินดีค่ะปรมาจารย์เวด"

ชาร์ลีกล่าวลาว่า "ขับรถกลับดี ๆ นะครับ"

“ขอบคุณค่ะ" จัสมินพยักหน้าอย่างฝืน ๆ เมื่อชาร์ลีกำลังจะเปิดประตูรถออกไป จัสมินก็เกิดอาการลุกลี้ลุกลน แล้วพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า "เดี๋ยวก่อนค่ะ ปรมาจารย์เวด"

ชาร์ลีปล่อยมือจากประตู แล้วถามว่า "ครับ มีอะไรเหรอครับ?”

ริมฝีปากนั้นไม่เพียงแต่อ่อนนุ่ม แต่ยังมีความหวานที่มีลักษณะเฉพาะตัว เมื่อริมฝีปากของเธอเข้ามาสัมผัสกับริมฝีปากของเขานั้น เธอไม่ได้ขยับออกในทันที แต่ยังคงแนบริมฝีปากนั้นค้างไว้

ชาร์ลีรู้สึกงุนงงอย่างมาก! เขาลืมตาขึ้นโดยอัตโนมัติ แล้วเห็นดวงตาอันงดงามสของจัสมินอยู่ใกล้กับเขามาก

เขาไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าจัสมินจะจูบเขา...

ในช่วงนั้นเองที่เขาต้องการหลบหลีกหรือผลักเธอออกไปเบา ๆ โดยสัญชาตญาณ แต่มีความรู้สึกบางอย่างจากก้นบึ้งของจิตใจมาทำให้เขารู้หวั่นไหวและสับสน

ความรู้สึกวุ่นวายสับสนนั้นทำให้เขาตัวแข็งทื่อจนไม่สามารถขยับตัวหนีได้

จัสมินแนบริมฝีปากจูบเขาเป็นเวลาหนึ่งนาทีเต็ม...