กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1234

ดีแลนพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด "ถ้ารู้อย่างนี้ผมก็คงตามจีบเธอตอนที่เราไปเรียนต่างประเทศแล้วล่ะ...”

ซิลเวียถามว่า "แล้วทำไมไม่ทำล่ะ?”

ดีแลนถอนหายใจแล้วพูดว่า "ก็ตอนนั้นผมคิดว่าผู้หญิงต่างชาติดีกว่านี่ครับ ฉะนั้นตลอดหลายปีที่เรียนอยู่ต่างประเทศ ผมก็เลยไล่ตามแต่สาวต่างชาติ"

จากนั้นเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้ แล้วรีบถามว่า "แม่ครับ ผมคิดว่าจัสมินคงไม่ประทับใจในตัวผมหลังเกิดเหตุการณ์ที่น่าอัปยศอดสูนี้ ผมควรทำอย่างไรดีครับ?

ซิลเวียถอนหายใจแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นแกก็ต้องคิดหาวิธีที่จะได้คืนดีกับเธอ แล้วกู้หน้าตัวเองกลับมา แต่การเอาชนะใจสาว ๆ นั้นต้องใช้เวลา และไม่รับประกันว่าจะประสบผลสำเร็จในทันที แกต้องเตรียมพร้อมสำหรับการสู้รบที่ยืดเยื้อ"

ดีแลนพูดว่า "คุณหมอบอกว่าผมอาจต้องนอนติดเตียงเป็นเวลาสิบห้าวันหลังการผ่าตัด ซึ่งก็หมายความว่าผมไม่สามารถเดินทางไปโอลรัส ฮิลล์ได้อีกสักพักหนึ่ง...”

ซิลเวียพูดเป็นเชิงตำหนิขึ้นว่า "แล้วอย่างไรล่ะ? แค่สิบห้าวันเอง ในขณะที่จัสมินเป็นโสดมาตั้งยี่สิบหกปี!”

เมื่อดีแลนได้ยินดังนี้ ก็ยิ้มกว้างแล้วพูดว่า "ขอบคุณครับคุณแม่ ผมรู้สึกมั่นใจมากขึ้นที่ได้ยินแม่พูดแบบนั้น"

ซิลเวียพยักหน้าแล้วถามว่า "ว่าแต่… แกได้พบกับลอเรนตอนเดินทางไปที่โอลรัส ฮิลล์บ้างไหม?”

ดีแลนรีบพูดว่า "ผมไม่มีเวลาให้เธอครับ! ทันทีที่ลงจากเครื่องบินในวันนั้น ผมก็ตรงดิ่งไปที่บ้านของตระกูลมัวร์เลย จากนั้นออกจากบ้านตระกูลมัวร์แล้วไปที่สนามบินเลย แล้วก็บินกลับมานี่แหละครับ"