กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1241

เมื่อได้ยินคำพูดของคุณท่านวิลสัน เอเลนก็ผงะและรู้สึกไม่พอใจ

มีคนนำเงินมาลงทุนกับตระกูลวิลสันจริง ๆ เหรอ? คนคนนั้นบ้าไปแล้วหรืออย่างไร?

มีคนที่น่ารังเกียจเหลืออยู่ไม่กี่คนในตระกูลวิลสัน แล้วพวกเขาจะพาใครมาร่วมวงด้วยได้อีกล่ะ? เป็นไปไม่ได้เลยที่คนเหล่านั้นจะทำให้วิลสัน กรุ๊ป กลับมาฟื้นคืนชีพขึ้นอีกครั้ง! การเอาเงินมาลงทุนในบริษัทนี้ก็เหมือนการโยนเงินลงไปในท่อระบายน้ำนั่นแหละ!

เมื่อคิดได้ดังนี้ เอเลนก็พูดจาเย้ยหยันขึ้นทันที "นี่… นังแก่น่ารำคาญ ไม่ต้องมาแสดงความเห็นอกเห็นใจคนอื่นให้ฉันเห็นหรอกย่ะ เพราะเท่าที่ฉันรู้มาเกี่ยวกับแกและสมาชิกครอบครัวสั่ว ๆ ของแกน่ะ ถึงแม้วิลสัน กรุ๊ปจะได้เปิดตัวขึ้นอีกครั้ง แต่ก็ต้องล้มละลายลงอีกครั้งในอีกไม่กี่วันอย่างแน่นอน ลองแหกตาดูสิว่าครอบครัวแกเหลือแต่สมาชิกปัญญาอ่อนอยู่ทั้งนั้น! แกจะคาดหวังอะไรจากแฮโรลด์ไอ้ขี้แพ้ได้ล่ะ? แกควรขอบคุณเขาด้วยซ้ำที่ไม่ได้ใช้เงินของแกจนหมดน่ะ!”

คำพูดของเอเลนจี้ใจดำของคุณท่านวิลสันเข้าอย่างจัง

ถึงแม้ว่าโดนัลด์ เว็บบ์จะนำเงินมาลงทุนในบริษัทของพวกเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะสามารถสุขกายสบายใจได้ในอนาคต

เพราะอย่างไรก็ตาม เงินของโดนัลด์ก็ช่วยได้เพียงแก้วิกฤตทางการเงินให้เท่านั้น แต่พวกเขายังต้องการใครสักคนที่มีความสามารถในการจัดการและนำพาบริษัทไปได้ ถ้าพวกเขาต้องการประคับประคองและขยายอาณาจักรทางธุรกิจของเขาอยู่

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ตระกูลวิลสันไม่มีผู้ที่มีความสามารถสักคนเดียวที่จะมาช่วยรับมือกับงานนี้ได้

ความสามารถของคริสโตเฟอร์อยู่ในระดับปานกลาง ส่วนแฮโรลด์ก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เขาเก่งมากในเรื่องตักตวงผลประโยชน์จากครอบครัวตัวเอง ดังนั้นจึงแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพึ่งพาเขาในการจัดการบริษัท แล้วนับประสาอะไรกับการทำเงินให้กับบริษัท

แฮโรลด์เพิ่งจะเข้ามาร่วมงานกับวิลสัน กรุ๊ปได้ไม่กี่ปี แต่ก็เป็นได้เพียงพนักงานที่ไร้ประโยชน์ที่ไม่เคยทำงานทำการอะไรได้สำเร็จลุล่วงสักอย่าง

ตอนนี้แคลร์กำลังดำเนินการโครงการต่าง ๆ เหล่านี้ให้เสร็จอย่างช้า ๆ ถ้าเธอกลับมาอยู่กับบริษัทวิลสัน กรุ๊ป เธอก็จะนำโครงการต่าง ๆ เหล่านี้มาด้วย… จริงไหม?

เมื่อคิดได้ดังนี้ คุณท่านวิลสันก็ระงับความโกรธเคืองเอาไว้ แล้วพูดว่า "เอเลน เราไม่ได้มีความแค้นเคืองอะไรต่อกัน ฉะนั้นเรื่องที่ผ่านไปแล้วทำไมเราไม่ปล่อยให้มันผ่านไปล่ะ? ฉันคิดว่าเราควรพักเรื่องความอคติเอาไว้ก่อน แล้วมาร่วมมือกันทำงานไม่ดีกว่าเหรอ? แกว่าจริงไหม?”

เอเลนร้องคำรามด้วยความรำคาญ "ขอโทษนะ? เราไม่ได้มีความแค้นอะไรลึก ๆ เหรอ? อย่ามาประจบประประแจงฉันให้ยากเลยนางแม่มดแก่! แกลืมไปแล้วเหรอว่าเคยหักขาฉันไว้ยังไง? รอไปก่อนเถอะ ไม่ช้าก็เร็ว ฉันจะทุบขาทั้งสองข้างของแกให้แหลกเป็นชิ้น ๆ แน่!”

คุณท่านวิลสันชี้ไปที่รถเบนท์ลีย์ คอนติเนนตัลคันใหม่เอี่ยม แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า "เอเลน ถ้าแกกับครอบครัวที่เหลืออยากกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของพวกเรา ฉันจะซื้อรถเบนท์ลีย์แบบเดียวกันนี้ให้ แกจะว่ายังไง?