กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1240

เอเลนกำลังนอนดูละครทางโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง เธอเบื่อมากที่ได้รับบาดเจ็บจนออกไปไหนไม่ได้ จึงแก้เบื่อด้วยการดูละคร

เมื่อละครดำเนินเรื่องมาจนถึงจุดพีค เสียงบีบแตรที่ดังแสบแก้วหูก็ดังกึกก้องอย่างต่อเนื่องลอดเข้ามาจากนอกบ้าน จนเธอรู้สึกหงุดหงิดและแสบแก้วหูเป็นอย่างมาก เธอเลยเดินปึงปังไปดูที่ระเบียงห้อง แล้วเห็นรถเบนท์ลีย์คันใหม่เอื่ยมจอดอยู่ที่หน้าบ้าน ซึ่งเสียงบีบแตรที่ดังน่ารำคาญนั้นเป็นเสียงที่ดังขึ้นมาจากรถคันนี้

เอเลนตะโกนด่าอย่างโกรธเกรี้ยว "เฮ้ย! พวกแกเป็นใครกัน? เป็นบ้าไปแล้วเหรอไง? มาบีบแตรที่หน้าบ้านฉันทำไม?”

คริสโตเฟอร์มองผ่านหน้าต่างรถเห็นเอเลนยืนตะโกนด่าอยู่บนระเบียง เขายิ้มและพูดว่า "ดูสิครับแม่ นังผู้หญิงปากร้ายคนนั้นออกมายืนด่าใหญ่เลย!”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!” คุณท่านวิลสันรู้สึกมีความสุขเหลือเกินที่เห็นการโต้ตอบจากเอเลน แล้วพูดว่า "นังนั่นรักเงินเป็นที่สุด และถ้าเธอรู้ว่าเรากลับมาสุขสบายเหมือนเดิมแล้ว เธอจะต้องโกรธเกรี้ยวและอิจฉาพวกเรามากแน่ ฉันจะแกล้งทำให้เธอเห็นว่า ฉันยินดีรับพวกเขากลับมาอยู่กับครอบครัวของเรา เธอจะต้องรีบแจ้นมาประจบประแจงเหมือนหมาแน่ ๆ จากนั้นฉันก็จะทำให้เธอต้องได้รับความอับอายขายหน้า!”

คุณท่านวิลสันยิ้มอย่างมีชัยชนะ จากนั้นก็ผลักประตูออกแล้วก้าวลงจากรถ โดยกะจะอวดความสุขสบายให้เอเลนเห็นสักหน่อย แต่ทันใดนั้นก็มีคนถือกะละมังเทน้ำเย็น ๆ ราดรดลงมาบนหัวเธอโดยตรง

โครม!

คุณท่านวิลสันรู้สึกหนาวเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอยกศีรษะที่เปียกโชกขึ้นมอง แล้วเห็นเอเลนกำลังถือกะละมังพร้อมฉีกยิ้มอย่างพึงพอใจ

คุณท่านวิลสันก่นด่าด้วยความตกตะลึง "เอเลน นังสารเลว! แกมาราดน้ำใส่ฉันทำไม!”

ตอนนี้เองที่เอเลนจำได้ว่าเป็นคุณท่านวิลสัน เธอกระเดาะลิ้นรัว ๆ แล้วพูดว่า "แหม… นึกว่าไอ้บ้าที่ไหนที่ซื้อรถห่วย ๆ มา แล้วมานั่งบีบแตรอยู่หน้าบ้านฉัน! ที่แท้ก็เป็นหญิงแก่น่ารำคาญนี่เอง! อ้อ… ลูกสะใภ้คงไปขายตัวที่เหมืองถ่านหินได้เงินมาเยอะล่ะสิใช่ไหม? ถึงมีเงินมาซื้อรถให้แกขับได้ ช่างวิเศษเสียจริงนะ! นี่มันรถบ้าอะไรกันเนี่ย ถึงได้ดูเป็นเศษเหล็กขนาดนั้น"

คุณท่านวิลสันก่นด่าอย่างเดือดดาล "อีปัญญาอ่อน! นี่คือรถเบนท์ลีย์! เบนท์ลีย์ คอนติเนนตัล! นำเข้าจากอังกฤษทั้งคัน ราคาสามล้านโว้ย!”