กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1252

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็แนะนำชาร์ลีให้รู้จักกับเด็กหนุ่มคนนั้น "ฟรานซิส นี่ชาร์ลีสามีของฉันเองค่ะ"

“สามีเหรอ?” ฟรานซิสถามด้วยความประหลาดใจ "คุณแต่งงานแล้วเหรอแคลร์?”

แคลร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า "ใช่ค่ะ ฉันแต่งงานมาสามปีกว่าแล้ว พี่สาวของคุณอยู่ไหน? เธออยู่บ้านหรือเปล่า?”

ตอนนั้นเอง...เด็กสาวที่มีรอยนิ้วมือห้านิ้วอยู่บนใบหน้าก็เดินเข้ามา เธอฝืนยิ้มแล้วพูดว่า "มาถึงแล้วเหรอแคลร์?”

เด็กสาวคนนี้ก็มีความสวยเหมือนกัน แถมยังหุ่นดีเสียด้วย เธอต้องเป็นชนชั้นกลางระดับสูงอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเด็กสาวคนนี้สวมชุดแต่งงานราคาถูกมาก ๆ เห็นได้จากส่วนที่เป็นผ้าลูกไม้ได้ขาดหลุดลุ่ยแล้ว

ทันใดนั้นก็มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินออกมาจากห้องในเวลานี้ ทั้งคู่ดูเหมือนคนอายุห้าสิบต้น ๆ และตอนนี้พวกเขามีสีหน้าที่ดูเย็นชามาก เมื่อพวกเขาเห็นแคลร์ ทั้งคู่กับหันไปถามแมกโนเลียว่า "สองคนนี้เป็นใคร? มาที่นี่ทำไม?”

แมกโนเลียตอบว่า "แคลร์เป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมของหนูค่ะ เมื่อก่อนนี้เธอเคยมาเยี่ยมบ้านเรา แต่พ่อกับแม่คงลืมเธอไปแล้วมั้งคะ?”

แคลร์ตอบอย่างสุภาพว่า "สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า หนูยังไม่ได้แนะนำสามีให้รู้จักเลย นี่คือชาร์ลีสามีของหนูเองค่ะ"

ชาร์ลีพยักหน้าเบา ๆ ให้กับครอบครัวนี้โดยไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

หญิงวัยกลางคนยังถามอย่างสงสัยว่า "แกหมายความว่าอย่างไรแมกโนเลีย? พวกเขามาที่บ้านของเราทำไม?”

แมกโนเลียตอบว่า "หนูขอให้แคลร์ขับรถมาที่นี่ เพื่อพาหนูไปส่งที่โอลรัส ฮิลล์ในวันนี้"

ในเวลานี้ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าดุร้ายได้ก้าวมายืนอยู่ตรงหน้าแมกโนเลีย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "นังสารเลว! ยิ่งก่ายิ่งยุมากขึ้นใช่ไหม?”

“จะบอกอะไรให้นะ ไม่ว่าวันนี้จะมีอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม แกไม่สามารถก้าวเท้าออกไปจากประตูนี้ได้!”

“นอกจากนี้ ฉันก็ได้คุยกับป้าของแกแล้ว เธอมีคนรู้จักอยู่ในแผนกสูตินรีเวชของโรงพยาบาลประจำจังหวัด เธอยินดีจะทำงานล่วงเวลาเพื่อช่วยทำการผ่าตัดให้แกในช่วงสุดสัปดาห์นี้ แกควรจะทำตัวให้ดีแล้วรีบไปทำแท้งที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดซะ และนับจากนี้เป็นต้นไปฉันก็ไม่อยากให้แกติดต่อหรือยุ่งเกี่ยวกับไอ้เดรโกอีกเลย!

“เป็นไปไม่ได้ค่ะ!” แมกโนเลียตอบอย่างเด็ดเดี่ยว "หนูจะไม่ทำแท้งลูกในท้อง และไม่มีใครห้ามไม่ให้หนูแต่งงานกับเดรโกได้ เว้นแต่ว่าเขาจะไม่เต็มใจแต่งงานกับหนู ไม่อย่างนั้นต่อให้หนูต้องตัดขาดกับครอบครัว หนูก็ยังยืนยันที่จะแต่งงานกับเดรโกในวันนี้ค่ะ"

ชายวัยกลางคนรีบหยิบไม้นวดแป้งที่มีความหนาเท่ากับข้อมือของเขาขึ้นมาทันที ก่อนจะชี้ไม้นวดแป้งชี้ไปที่แมกโนเลีย หลังจากนั้นเขาก็จ้องมองแมกโนเลียอย่างโกรธเกรี้ยวในขณะที่ก่นด่าว่า "ถ้าแกกล้าก้าวเท้าออกจากประตูนี้ ฉันจะหักขาแก! และถึงแม้ขาของแกจะหัก ฉันก็ยังสามารถขายแกในราคาสองแสนดอลลาร์ให้กับคนพิการในชนบทได้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ฉันจะปล่อยให้คนนามสกุลสก็อตสันมาเอาเปรียบแกไม่ได้!”