กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1251

ในเวลานี้เสียงด่าทอและดูถูกเหยียดหยามจากชั้นบนได้ทวีความรุนแรงขึ้นแล้ว

หญิงวัยกลางคนตวาดด้วยความโกรธ "ฉันให้กำเนิดคนสารเลวอย่างแกมาได้อย่างไรกัน? ฉันอุตส่าห์ทำงานอย่างหนักเพื่ออุดหนุนจุนเจือแก และจ่ายค่าเรียนมหาวิทยาลัยให้ แต่แกไม่ได้หาเงินให้แก่ครอบครัวมากนักในช่วงสองปีที่ผ่านมา แล้วตอนนี้ก็ยังรีบเร่งไปคลอดลูกให้คนอื่นอีก ถ้าฉันรู้ว่าแกเป็นคนที่ไม่มีจิตสำนึกแบบนี้ ฉันคงโยนแกทิ้งตั้งแต่คลอดออกมาแล้วล่ะ!”

หญิงสาวร้องไห้ในขณะที่เธอพูดว่า "แม่คะ ที่หนูเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยได้ก็เพราะหนูพึ่งเงินกู้ยืมสำหรับนักศึกษา! ตอนนี้หนูยังต้องจ่ายคืนเงินกู้ก้อนนั้นอยู่เลย ตอนนั้นแม่ไม่อนุญาตให้หนูไปเรียนที่มหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ แถมยังจะจับหนูแต่งงานตอนที่หนูอายุสิบแปดปีอีก แม่บอกหนูว่ายิ่งแต่งานได้เร็วเท่าไหร่ ก็ยิ่งมีคุณค่ามากขึ้นเท่านั้น!”

หญิงวัยกลางคนตวาดด้วยความโกรธ "ฉันให้กำเนิดแก่มาก็นับเป็นความกรุณาครั้งยิ่งใหญ่ที่ฉันทำให้แกแล้ว! นอกจากจะไม่สำนึกบุญคุณแล้ว แกยังมีหน้ามาเถียงคำไม่ตกฟากกับฉันตอนนี้อีกเหรอ? แกนี่ช่างเป็นลูกที่กระด้างกระเดื่องต่อผู้มีพระคุณจริง ๆ!”

“หนูใช้ความพยายามอย่างเต็มที่ในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย แต่แม่ก็ยังไม่ยอมให้หนูเข้าไปเรียนที่นั่น แถมยังพยายามจะฉีกจดหมายตอบรับในการเข้าเรียนอีก แล้วยังข่มขู่ตอนที่หนูกำลังจะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย แม่บอกว่าจะไม่ให้เงินเป็นค่าใช้จ่ายกับหนูแม้แต่แดงเดียว ถ้ายังดึงดันที่จะเข้ามหาวิทยาลัย แม่จำไม่ได้แล้วเหรอคะ?”

“แล้วตอนนี้แม่ยังกล้ามาบอกว่าแม่ทำงานหนักเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเล่าเรียนในมหาวิทยาลัยให้หนูเนี่ยนะ? แม่เคยให้เงินหนูแม้แต่แดงมาก่อนไหม?”

หญิงสาวร้องไห้ในขณะที่พูดว่า "หนูไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับแม่หรอก แต่หนูอยากอธิบายเหตุผลให้แม่ฟัง!”

“การใช้เวลาสี่ปีในมหาวิทยาลัยของหนูไม่ได้ง่ายเลยนะคะ! หนูต้องทำงานหนักและพึ่งพาตัวเองเพื่อหาเงินมาใช้จ่ายในการเลี้ยงชีพของหนูเองทั้งหมด"

“แต่ด้วยความที่หนูเป็นเด็กผู้หญิงและสุขภาพไม่ค่อยดี หนูก็เจ็บป่วยอยู่บ่อย ๆ จนไม่สามารถหาเงินได้มากพอจะใช้จ่ายและเลี้ยงตัวเองได้"

“ในสมัยที่ยังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยนั้น ถ้าไม่มีเดรโกคอยดูแลและจุนเจือหนูอยู่ ป่านนี้หนูอาจจะยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ! หนูคงอดตายไปนานแล้ว!”

“เดรโกรู้เรื่องความเป็นไปในครอบครัวอยู่ตลอดเวลา แต่เขาไม่เคยดูถูกเหยีดหยามหนูเลย! ฉะนั้นตราบใดที่เขาอยากจะแต่งงานกับหนู หนูก็จะยอมแต่งงานกับเขา ถึงแม้จะไม่ได้ค่าสินสอดสักแดงเดียวก็ตาม หนูก็ยังยืนยันจะแต่งงานกับเขาค่ะ!”

ชายวัยกลางคนส่งเสียงตวาดขึ้นมาว่า "นังลูกทรพี! แกคิดว่าแกสามารถตัดสินใจในเรื่องสินสอดทองหมั้นได้ด้วยเหรอ? แกคิดว่าค่าสินสอดนั้นเป็นของแกเหรอ? ค่าสินสอดนั้นเป็นของน้องชายแกเพื่อเอาไปซื้อบ้านอยู่! น้องชายแกต้องพึ่งเงินค่าสินสอดสำหรับภรรยาและลูกเพื่อสืบทอดตระกูลเซเวลล์ต่อไป! แกอยากทำให้พ่อกับแม่ต้องอกแตกตายหรือไงกัน?”