กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1274

ลิเลียนโบกมือปฏิเสธ "ถ้าเขากล้าไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ ฉันกับพ่อของเขาก็จะตัดขาดจากเขา! นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาคัดค้านในเรื่องอะไร!”

หลังพูดจบ ลิเลียนก็เดินเข้าไปหาเดรโกและแมกโนเลีย เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและอึมครึม "เดรโก ฉันขอบอกแกนะว่า ถ้าแมกโนเลียไม่สามารถหาเงินสามสิบล้านดอลลาร์มาเป็นค่าสินสอดล่ะก็ ฉันก็ไม่มีอารมณ์จะคิดถึงเรื่องการแต่งงานหรอกนะ!”

“สามสิบล้านดอลลาร์?!” เดรโกและแมกโนเลียตะโกนออกมาด้วยความตกใจ!

เดรโกไม่สามารถระงับความโกรธเอาไว้ได้ เขาจึงโพล่งออกมาว่า "แม่ตกระกำลำบากจนถึงกับเสียสติไปแล้วหรือไง? แม่เพิ่งพูดถึงเงินสิบล้านดอลลาร์ไปเมื่อกี้นี้ แล้วมาเปลี่ยนเป็นสามสิบล้านภายในพริบตา แล้วครอบครัวของแมกโนเลียจะไปหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนได้ล่ะ?! แม้แต่ครอบครัวเราก็ยังหาไม่ได้เลย!”

ลิเลียนจับแขนเสื้อของเดรโก้แล้วพูดว่า "ตามฉันมา ฉันมีอะไรจะบอกแก" จากนั้นก็หันไปหาสามีแล้วตะโกนขึ้นสุดเสียง "ไอ้แก่เติร์ก สก็อตสัน! รีบมานี่เลย!”

คุณสก็อตสันรีบเดินไปหาภรรยาทันที สามคนพ่อแม่ลูกเข้าไปยืนอยู่ในมุมที่ไม่มีใครอยู่แถวนั้น แล้วเริ่มพูดคุยกัน เดรโกที่กำลังเดือดปุด ๆ เริ่มถามว่า "แม่กำลังทำบ้าอะไรอยู่เหรอ? แม่อยากเห็นผมไม่มีความสุขใช่ไหม?”

ลิเลียนตะคอกกลับไป "แกกล้าดียังไงมาพูดกับแม่อย่างนั้น?! ฉันเลี้ยงดูแกมาจนโตขนาดนี้ แล้วจะไม่ยอมหาสิ่งที่ดีที่สุดให้แกได้อย่างไร? ฉันแค่เป็นห่วงว่าแกจะไม่ยอมคำนึงถึงเหตุผล และดวงตาอาจมืดบอดจนไม่เห็นเลยว่า แมกโนเลียนั้นช่างไม่เหมาะกับแกเลยจริง ๆ !”

“แกก็รู้นี่ว่าพื้นเพครอบครัวของผู้หญิงที่ชื่อแมกโนเลียคนนั้นเป็นอย่างไร? แล้วแกยังอยากแต่งงานกับเธออีกเหรอ? วันข้างหน้าแกอาจโดนพ่อแม่และญาติพี่น้องของหล่อนสูบเงินจนหมดตัวก็ได้นะ! แล้วหลังจากนั้นพวกนั้นก็จะหันมาหาฉันและพ่อของแก แกอยากให้พ่อแม่ต้องตายเพราะความสิ้นหวังใช่ไหม? หรือแกอยากสร้างความหายนะให้พ่อแม่กันแน่?

หลังจากฟังเรื่องราวของเธอแล้ว เติร์กก็ถามขึ้นอย่างลำบากใจว่า "ลิเลียน… เธอกำลังขายลูกเหมือนขายสินค้าอยู่หรือเปล่า? ถ้าลูกฝรั่งคนนั้นคลอดออกมาแล้วจะเป็นอย่างไร? แล้วจะเอาศักดิ์ศรีของเราไปไว้ตรงไหนล่ะ?”

ลิเลียนโต้แย้งว่า "เติร์ก สก็อตสัน! ต่อให้แกทำงานแทบตายไปทั้งชีวิต ก็ไม่มีทางหาเงินได้สามสิบสี่สิบล้านดอลลาร์หรอกนะ ถ้าพวกแกทั้งสองคนยอมรับเงื่อนไขนี้โดยดี ครอบครัวของเราก็จะได้เงินสดห้าสิบล้านดอลลาร์มาครอบครองทันที แกได้ยินชัดไหม? เงินสดๆ?!”

สีหน้าของเติร์กเปลี่ยนไป ดูเหมือนเขากำลังใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะเข้าใจถึงสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ ถูกต้องแล้ว! การขายลูกกินเป็นเรื่องที่น่าอับอายจริง ๆ แต่เงินห้าสิบล้านดอลลาร์… ก็ไม่ได้ทำให้การค้าขายนั้นดูเลวร้ายอะไรนักหรอก

ลิเลียนใช้ประโยชน์จากภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเขา แล้วพูดต่อว่า "เติร์ก แกอย่าลืมนะว่าครอบครัวอีกฝ่ายได้ตอบตกลงแล้ว เมื่อสองครอบครัวได้เป็นทองแผ่นเดียวกันจากการแต่งงานครั้งนี้ อุตสาหกรรมแป้งสาลีก็จะกลายเป็นของเรา! โรงโม่แป้งของครอบครัวจะสร้างผลกำไรให้เราอย่างไม่น่าเชื่อ! เราอาจทำเงินได้หลายล้านดอลลาร์ต่อปีด้วยซ้ำไป! ใครจะไปรู้… เราอาจทำได้ถึงหลักสิบล้านก็ได้นะ! ลองนึกภาพดูสิว่า อีกหนึ่งปีต่อมา ทรัพย์สินของเราจะมีมูลค่าเป็นพัน ๆ ล้านเลยนะ!”