กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1275

หลังจากได้ยินการคำนวณตัวเลขแล้ว คุณสก็อตสันก็ตัดสินใจได้ทันที เขาหันไปหาลูกชายแล้วพูดว่า "เดรโก ถ้าแกไม่เลือกภรรยาคนนี้ก็ถือเป็นเรื่องที่น่าเสียดายนะ เพราะนอกจากพวกเขาจะไม่เรียกร้องค่าสินสอดแล้ว ยังเสนอค่าสินสอดตั้งหลายสิบล้านดอลลาร์ให้เราอีก นี่เป็นโอกาสที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ !”

เดรโกตอบอย่างเย็นชา "ใช่ครับ มันยอดเยี่ยมมากจริง ๆ เพราะดูเหมือนพ่อจะไม่รังเกียจที่จะมีหลานชายที่เป็นลูกครึ่งเลย"

เติร์กพูดอย่างไม่อายว่า "ถ้าได้เงินห้าสิบล้านดอลลาร์แล้ว ฉันก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น! หลายชายเป็นลูกครึ่งแล้วจะทำไมล่ะ? เมื่อได้เงินห้าสิบล้านดอลลาร์แล้ว ฉันก็ไม่สนใจหรอกถ้าหลายชายกลายเป็นลูกครึ่งน่ะ!”

เดรโกส่งเสียงตะคอกกลับไป "หยุดพ่นน้ำลายกันได้แล้ว ผมไม่ยอมแต่งงานด้วยหรอก"

เติร์กถอนหลายใจ สีหน้าเขาดูเคร่งขรึมและน้ำเสียงก็ฟังดูหนักแน่น "ลูกพ่อ… แกมันอ่อนประสบการณ์จริง ๆ แกยังไม่รู้อะไรเป็นอะไรเลย แกยังไม่เคยลิ้มรสความเจ็บปวดจากการไม่มีเงิน ตอนที่แกยังเด็กอยู่น่ะ ฉันน่าจะให้แกลองทนทุกข์ทรมาณสักสองสามวันดูบ้าง จะได้ช่วยให้แกแข็งแกร่งขึ้น แกรู้ไหมว่าเงินทองนั้นมีค่าขนาดไหน และกว่าจะได้มันมาน่ะ ไม่ใช่ง่าย ๆ เลยนะ!”

“คุณพูดถูก!” ลิเลียนเห็นด้วย "ถูกแล้ว… กว่าจะหาเงินได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย! เงินห้าสิบล้านดอลลาร์ไม่ได้วิ่งเข้ามาหาแกเองนะ แกนึกภาพออกไหมว่ากว่าจะได้เงินห้าสิบล้านดอลลาร์น่ะมันยากเย็นขนาดไหน? แกแน่ใจเหรอว่าในอนาคตแก่จะหาเงินได้มากเท่านี้? ถ้าวันหนึ่งแกมองย้อนกลับไปแล้วรู้สึกเสียใจกับการตัดสินแล้วล่ะก็ อย่ามาโทษแม่ที่ไม่แนะนำในสิ่งที่ควรทำนะ!”

เดรดกตอบโดยไม่ลังเลว่า "ไม่ว่าแม่จะพูดอะไร ผมก็ไม่มีวันเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้"

“ไม่เห็นด้วยใช่ไหม?” ลิเลียนพูดซ้ำ "แกไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้ใช่ไหม? ถ้าแกไม่เห็นด้วย… ฉันก็จะไม่ยอมให้แมกโนเลียเข้ามาเป็นคนในครอบครัวเรา! แล้วแก… ก็เชิญออกจากบ้านนี้ไปได้เลย!”

เดรโกตอบกลับทันทีว่า "ผมไปแน่นอน ผมคิดที่จะทำอย่างนี้มาสักพักแล้วล่ะครับ!”

“แก...” ลิเลียนเดือดดาล "ถ้าแกออกจากบ้านนี้ไป ฉันจะยกเลิกบัตรเครดิตของแก! ในอนาคตก็อย่าแม้แต่คิดที่จะได้เงินจากตระกูลนี้อีกเลย!”

เดรโกมองแม่ของเขา "ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมจะไม่ใช้เงินของแม่เลย ผมจะออกไปหางานกับแมกโนเลีย แล้วเราจะทำงานอย่างหนักเพื่อเลี้ยงชีพและจ่ายค่าเช่าของเราเอง เราจะเลี้ยงชีพด้วยเงินเท่าที่เรามี! แค่นี้ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ!”