กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1295

"อะไรนะ?!”

จูเลียตและแม่ของเธอแทบจะทรุดลงไปตรงนั้นเลยเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

ภรรยาของเขาดุด่าอย่างโกรธเกรี้ยวว่า "เซลล์! คุณสติเลอะเลือนไปแล้วใช่ไหม? คุณบอกว่าจะให้จูเลียตแต่งกับเดรโกจากตระกูลสก็อตสันไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมคุณถึงให้เธอแต่งงานกับเติร์ก… พ่อของเดรโกแทนล่ะ? เติร์กนี่รุ่นราวคราวเดียวกับคุณเลยนะ! คุณจะยอมให้ลูกสาวของเราแต่งงานกับเขาได้อย่างไร?”

“ถูกต้องค่ะคุณพ่อ!” จูเลียตก็พูดด้วยความเกรี้ยวโกรธเช่นกัน "ถึงหนูจะตั้งครรภ์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าหนูจะต้องแต่งงานกับชายแก่ที่น่ารังเกียจนี่ใช่ไหมคะ?!”

เซลล์รู้สึกอับอายอย่างมากในขณะที่เขามองดูภรรยาและลูกสาว เขาตบหน้าตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีก ก่อนจะร้องไห้และพูดว่า "มันเป็นความผิดของฉันเอง! มันเป็นความผิดของฉันเองทั้งหมด! ฉันมึนงงสับสันแล้วไปยั่วยุคนที่ไม่ควรจะยั่วยุเข้า ตอนนี้ฝ่ายนั้นได้โทรเรียกดอน อัลเบิร์ต และประธานคาเมรอนมาที่นี่ ทั้งสองคนเสนอทางออกทางเดียวให้กับฉัน คือยอมให้จูเลียตได้แต่งงานกับพ่อของเดรโก ไม่อย่างนั้นครอบครัวของเราจะถูกขับออกไปสู่ทางตัน...”

“อะไรนะ?!” ภรรยาของเซลล์รู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างดูมืดมิดอยู่ตรงหน้า "นี่คุณทำให้ดอน อัลเบิร์ตกับประธานคาเมรอนต้องขุ่นเคืองใจอย่างนั้นเหรอ คุณบ้าไปแล้วหรือเปล่า?!”

เซลล์ตอบอย่างกระวนกระวายใจว่า "ฉันไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าเรื่องราวจะลงเอยมาเป็นแบบนี้...”

ภรรยาของเขารู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมากในเวลานี้ แล้วโพล่งออกมาว่า "นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เซลล์ร้องไห้ในขณะที่เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พวกเขาฟังอย่างละเอียด

หลังจากได้ยินคำพูดของพ่อ จูเลียตก็ล้มลงไปกองกับพื้น แล้วเริ่มร้องไห้

“หนูไม่อยากแต่ง! หนูไม่อยากแต่งงานกับชายแก่ที่น่ารังเกียจคนนั้น! หนูยอมตายดีกว่าจะไปแต่งงานกับเขา!”

เมื่อเซลล์เห็นลูกสาวทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างกะทันหัน เขารีบก้าวเท้าออกไปแล้วพูดว่า "โอ้ ลูกสาวของพ่อ! ลูกต้องระวังตัวให้มากกว่านี้อย่าให้หลานของพ่อต้องเป็นอันตราย! ถึงแม้จะเป็นเด็กที่เกิดจากชายชาวต่างชาติ แต่เขาก็ยังเป็นหลานชายของพ่ออยู่ดี เด็กคนนี้ไม่มีพ่อ แต่เขาสามารถใช้นามสกุลมอร์นิ่งสตาร์ได้ เราจะปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นทายาทสืบสกุลของเราจริง ๆ!”

ภรรยาของเซลล์ดุด่าอย่างเดือดดาล "คุณยังเป็นห่วงหลานชายในช่วงเวลาแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?! รีบหาทางแก้ไขปัญหานี้เร็ว ๆ เข้าเถอะ! คุณไม่มีทางปล่อยให้ลูกสาวของเราไปแต่งงานกับชายแก่ที่น่ารังเกียจนั่นหรอกใช่ไหม?”

เซลล์ถอนหายใจในขณะที่พูดว่า "ฉันทำอะไรกับเรื่องนี้ไม่ได้อีกแล้ว ถ้าลูกสาวของเราปฏิเสธที่จะเข้าพิธีแต่งงาน ครอบครัวเราทั้งหมดก็จะพบกับความหายนะ เธอคิดเหรอว่าเราจะสามารถหาหนทางแก้ไขในเรื่องนี้ได้?”

เธอก็ไม่ต้องการทิ้งชีวิตมหาเศรษฐี เพื่อมาใช้ชีวิตอย่างแร้นแค้นอย่างนี้หรอก

ซึ่งนั่นก็เท่ากับได้คร่าชีวิตของเธอไปแล้ว

ดังนั้นเธอจึงกอดลูกสาวก่อนที่จะละล่ำละลักบอกว่า "จูเลียต… ดอน อัลเบิร์ตและประธานคาเมรอนต่างก็เป็นคนที่ครอบครัวเราไม่ควรสร้างความขุ่นเคืองใจให้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมลูกถึงไม่ยอมแต่งกับเติร์กเพื่อครอบครัวของเราล่ะ?”

หลังจากนั้นเธอก็ลดเสียงให้เบาลงในขณะกระซิบบอกว่า "นอกจากนี้ ลูกยังไม่สามารถซ่อนท้องที่โตขึ้นเรื่อย ๆ ของลูกได้ด้วบ ลูกเหลือเวลาแค่หนึ่งหรือสองเดือนเท่านั้นก่อนที่ท้องจะเริ่มโตออกมาให้ใคร ๆ เห็น ถ้าลูกหาใครมาแต่งงานภายในสองเดือนไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นอันจบ!”

“ถูกต้องแล้ว!” เซลล์รีบพูดต่อ "อย่างไรก็ตาม การขอให้แกแต่งงานกับเติร์กนั้นก็เป็นแผนถ่วงเวลาเพื่อป้องกันการโดนโจมตีเท่านั้นเอง หลังจากเวลาผ่านไปไม่นานและไม่มีใครสนใจเราแล้ว แกก็สามารถหย่าร้างกับเขาได้"

เมื่อจูเลียตได้ยินดังนี้ เธอก็กัดฟันแน่นก่อนจะละล่ำละลักตอบตกลงออกไป "ในเมื่อไม่มีทางอื่นแล้ว หนูก็แค่ไปจดทะเบียนสมรสกับเขาก่อน แล้วค่อย...”