กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ นิยาย บท 1297

เมื่อเขาเห็นอัลเบิร์ตกำลังจะพาคนกลุ่มนี้ไปยังสำนักงานกิจการพลเรือน ไอแซคก็ถามชาร์ลีว่า "ปรมาจารย์เวดครับ ผมควรจะไปกับพวกนี้เพื่อจับตาดูสถานการณ์ไหมครับ?”

ชาร์ลีโบกมือปฏิเสธและพูดอย่างแผ่วเบาว่า "คุณไม่ต้องไปที่นั่นหรอก รอเข้าร่วมงานเลี้ยงแต่งงานอยู่กับผมที่นี่ดีแล้ว"

แคลร์ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาโดยไม่พูดอะไรเลยตลอดเวลาที่ผ่านมา เมื่อเธอเห็นว่าทุกคนได้ถูกพาตัวออกไปแล้ว เธอก็อดที่จะถามขึ้นไม่ได้ว่า "ชาร์ลีคะ เรามาที่นี่เพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยงแต่งงานของแมกโนเลียกับเดรโก คุณไม่คิดว่าสถานการณ์ที่พ่อของเขาต้องเข้าพิธีแต่งงานจะดูไม่เหมาะไม่ควรไปหน่อยหรือคะ?”

ชาร์ลียิ้มก่อนจะถามเธอว่า "คุณคิดว่าอะไรที่ดูไม่เหมาะสมหรือแคลร์? ถ้าผมไม่ทำให้ลิเลียนต้องถูกไล่ออกจากตระกูลสก็อตสันในวันนี้ แล้วถ้าเราไม่ได้ให้บทเรียนกับตระกูลสก็อตสัน หลังจากที่เพื่อนของคุณแต่งงานเข้าไปเป็นคนของตระกูลสก็อตสันแล้ว เพื่อนของคุณจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในอนาคตได้ไหมล่ะ?!”

แคลร์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

เธอรู้ว่าชาร์ลีพูดถูก ถ้าพวกเขาไม่แก้ปัญหาพื้นฐานที่อยู่ใกล้ตัว คนที่มีบุคลิกและลักษณะนิสัยอย่างลิเลียน จะทำให้แมกโนเลียต้องผจญกับความยากลำบากในอนาคตอย่างแน่นอน

เมื่อถึงตอนนั้นเธอก็คงไม่สามารถช่วยแมกโนเลียได้อีกแล้ว ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะปล่อยให้ชาร์ลีแก้ปัญหานี้ให้จบสิ้น

เมื่อมาถึงจุดนี้เธอก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในขณะพูดว่า "ฉันแค่สงสัยว่าเดรโกจะหันมาเกลียดเราแทนหรือเปล่า"

ชาร์ลีตอบเบา ๆ ว่า "วันนี้ผมช่วยเขาไปตั้งมากมาย ถ้าเขาตัดสินใจที่จะเกลียดผมจริง ๆ ก็คงหมดหนทางที่จะมีใครจะช่วยเหลือเขาได้แล้วล่ะ"

หลังจากนั้นชาร์ลีก็ยิ้มก่อนจะชักชวนเธอ "เอาล่ะ ทำไมเราไม่เข้าไปรอในห้องจัดเลี้ยงกันก่อนล่ะ? ถ้าพวกเขาดำเนินการเรื่องต่าง ๆ เสร็จแล้ว งานเลี้ยงฉลองการแต่งงานจะได้เริ่มต้นขึ้นซะที"

ที่สำนักกิจการพลเรือนแห่งโอลรัส ฮิลล์

ผู้คนทั้งเจ็ดคนต่างดูเคอะเขินและอับอายอย่างมากในเวลานี้ อัลเบิร์ตเป็นคนนำผู้คนกลุ่มนี้เข้าไปในสำนักงานกิจการพลเรือน

ทั้งเจ็ดคนนี้คือคู่รักหนุ่มสาว… เดรโกและแมกโนเลียที่ควรจะได้แต่งงานกันในวันนี้ และยังมีเติร์ก… ว่าที่เจ้าบ่าว และลิเลียน… ภรรยาคนปัจจุบันของเขา

หลังจากได้รับทะเบียนสมรสแล้ว ทั้งสองคนก็สามารถถอนหายใจอย่างโล่งอกได้ในที่สุด ไม่ว่าพวกเขาจะต้องเจอกับเรื่องตลกแบบไหนต่อไป อย่างน้อยที่สุดทั้งคู่ก็เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว

หลังจากเจ้าหน้าที่ยื่นทะเบียนสมรสให้คนทั้งคู่แล้ว เธอก็ถามว่า "แล้วคนที่เหลือมาติดต่อเรื่องอะไรกันหรือคะ?”

อัลเบิร์ตชี้ไปที่เติร์กและลิเลียนก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ทั้งสองคนนั้นมารับใบหย่าตรงนี้กันได้แล้ว"

ทั้งเติร์กและลิเลียนมีสีหน้าเศร้าหมองมากในเวลานี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังดิ้นรนและรู้สึกสับสนอย่างมากในเวลานี้ แต่พวกเขาไม่กล้าสร้างปัญหาใด ๆ ขึ้นมาเลย

ลิเลียนร้องไห้มาอย่างหนักจนตาบวม แต่เธอทำได้เพียงเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวตามคำขอของเจ้าหน้าที่เท่านั้น

หลังจากสอบถามเกี่ยวกับตัวตนของทั้งสองฝ่ายเรียบร้อยแล้ว เจ้าหน้าที่ก็พูดว่า "ในการหย่าร้างตามระเบียบของเรานั้น คุณทั้งคู่ต้องแสดงทะเบียนสมรสตัวจริงของคุณก่อน"